tag:blogger.com,1999:blog-42477949114194003922024-03-27T16:55:03.549-07:00Oost West -ereen BestMargriet Terlouw-Steenbeek terug in FrieslandOost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.comBlogger367125tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-48824801106860237752023-09-18T05:35:00.004-07:002023-09-18T05:38:06.600-07:00Aan alles komt een eind...<p></p><p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><i><span face=""Verdana",sans-serif" style="color: #333333; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">“Tweehonderd
euro is het totale bedrag dat u vandaag kunt pinnen”, het scherm van de
pinautomaat weigerde te voldoen aan mijn verzoek om tweehonderdvijftig. Zou het
aan mijn nieuwe RABO-bank pasje liggen? Nog maar een keer proberen, misschien
had ik iets over het hoofd gezien.</span></i><i><span face=""Arial",sans-serif" style="color: #333333; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: 12pt;"><i><span face=""Verdana",sans-serif" style="color: #333333; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">“Kinne jo gjin jild krije?”, de vrouwenstem hield gelukkig de vereiste
afstand want ik was niet in de stemming om haar vraag te beantwoorden. In
Leusden had ik volkomen anoniem met mijn karretje door Albert Heijn kunnen
schuifelen. Hier kreeg ik op de meest onverwachte momenten een schouderklopje.
Gisteren nog: met een stralend gezicht had een bejaarde man me midden in de
supermarkt aangesproken met: ”Ha, u kent mij niet, maar ik u wel!” Iedereen in
het dorp wist inmiddels wie ik was, voor mij zou het veel langer duren om
gezichten te onderscheiden en namen te kennen.</span></i><i><span face=""Arial",sans-serif" style="color: #333333; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><i><span face=""Verdana",sans-serif" style="color: #333333; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">“Het heeft
tijd nodig hoor”, dezelfde vrouwenstem ging over in het Nederlands. Had ze
aangevoeld dat ik moe was van alle veranderingen? Ze keek naar me op met ogen
die een praatje verwachten. “Nou, ik geniet er best van om hier te wonen hoor”,
ik hoopte dat dit joviaal genoeg klonk.</span></i><i><span face=""Arial",sans-serif" style="color: #333333; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><i><span face=""Verdana",sans-serif" style="color: #333333; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Maar zij
fronste haar wenkbrauwen: “Ik bedoel eigenlijk dat wij als Westereenders tijd
nodig hebben. Het is een grote overgang voor ons, de vorige dominee was zo heel
anders en die heeft hier elf jaar gewoond. Maar ik zeg tegen iedereen: ”We
moeten deze mensen ook een kans geven, over een half jaar zijn we
waarschijnlijk wel gewend.” </span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Verdana",sans-serif" style="color: #333333; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Wie dit leest
denkt misschien dat ik per ongeluk een ‘oud’ blogje postte. Ik schreef dit inderdaad,
om precies te zijn, zeven jaar geleden. Op 21 september 2016, was dit mijn allereerste
blogje <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>in de Westereen. Alles was nieuw
voor ons en voor de gemeente. Maar inmiddels zijn we ingeburgerd. Echte
Westereenders zullen we nooit worden, dat geboorterecht hebben we niet, maar we
voelen ons hier thuis. 7 is een bijbels getal, in die jaren schreef ik 366
blogjes en werden die al met al 90.241 keer gelezen. Vorige week bedacht ik dat
het nu wel welletjes is. Ik heb bovendien een nieuwe opdracht: mensen bezoeken
en me trainen in luisteren naar verhalen van anderen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="background: white; line-height: 150%; margin-bottom: 0cm;"><span face=""Verdana",sans-serif" style="color: #333333; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;"><o:p> </o:p></span><span style="color: #333333;">Mijn vele
trouwe lezers bedank ik heel hartelijk voor hun fijne reacties, zeven jaar lang!
Al die 366 blogjes zijn te lezen via </span><b><span style="color: #333333;">margrietterlouw.blogspot.com </span><span style="color: #333333; mso-spacerun: yes;"> </span><span style="color: #333333;">Oost West-ereen Best</span></b></p><br /><p></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-59410772260138862032023-09-11T00:37:00.003-07:002023-09-11T00:39:09.801-07:00Zelfhulpboek<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 35.4pt;"><span face=""Verdana",sans-serif">Een ‘Zelfhulpboek’, wie heeft er op
zijn minst niet eentje in huis? Sinds Thomas Harris in de jaren zestig <i>‘Ik
ben o.k., jij bent o.k.’</i> schreef rijst het schrijven en de verkoop van
zelfhulpboeken de pan uit. In de hele wereld en dus ook in Nederland. Thomas
Harris voelde de tijdgeest van de jaren 60 goed aan: mensen kregen steeds
minder boodschap aan kerk en geloof. Dat had een reden: velen hadden als enige les
uit de kerk meegekregen dat ze allesbehalve o.k. waren. ‘Een mens is vanuit
zichzelf geneigd tot alle kwaad’, staat in de Nederlandse Geloofsbelijdenis. En
dat wilden mannen en vrouwen niet meer horen in de Flower Power tijd. ‘Baas in
eigen buik’, riepen de Dolle Mina’s. </span><span face="Verdana, sans-serif" style="text-indent: 35.4pt;">Ik was een lagere schoolmeisje en </span><span face="Verdana, sans-serif" style="text-indent: 35.4pt;">begreep het niet echt. Dat kwam later toen ik
ging studeren en ook zelf afscheid nam van de kerk. Ook ik voelde mezelf heel
erg o.k. en had geen behoefte aan die strenge taal van de kerk. </span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 35.4pt;"><span face="Verdana, sans-serif" style="color: red; text-indent: 35.4pt;"></span><span face="Verdana, sans-serif" style="text-indent: 35.4pt;">‘Mijn oma had helemaal
geen boeken in huis, geen enkel zelfhulpboek, die had alleen de bijbel en dat
ook nog in de Statenvertaling’, vertelde een kennis me onlangs. ‘Wat een
moeilijk leven heeft ze gehad’, ging ze verder. ‘Alleen de bijbel’: het had
laatdunkend geklonken maar ik ging erover nadenken. Het woord Bijbel is
afgeleid van ‘Biblia’ wat ‘boeken’ betekent. De bijbel is een bibliotheek van
66 boeken, geschreven door veel verschillende schrijvers in de loop van vele
eeuwen met een veelvoud aan onderwerpen. De rode draad in al die 66 boeken is
hoe en waarom God -de Schepper van het grote heelal- ieder mens in dit heelal
op het oog heeft. De mens is Gods grootste creatie en Hij wil niets liever dan die
creatie helpen om tot bloei te komen.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face="Verdana, sans-serif"> </span><span face="Verdana, sans-serif">In ons huis aan de Patorijloane wemelt het van de boeken, ook van de zelfhulpboeken, wij zijn kinderen van onze tijd. Maar het belangrijkste boek is en blijft die bijbel. Op elke bladzijde van die bijbel is het alsof God fluistert: 'Ik ben er om je te helpen, je hoeft het niet alleen te doen, je kunt jezelf niet helpen.' De bijbel is ons 'God is mijn hulp boek'. </span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-83309422572913241732023-09-04T05:46:00.002-07:002023-09-04T05:46:12.465-07:00Handelingen (der apostelen)<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Vanaf mijn twintigste ging ik echt in
de bijbel lezen. Met ‘echt’ bedoel ik: in het geloof dat Jezus leeft en tussen
de regels van de bijbel door contact met mij wil hebben. Dat was destijds voor
mij een volkomen nieuwe gedachte die stukje bij beetje ging leven. Eerlijk
gezegd had ik tot dan toe nog nooit voor mezelf in de bijbel gelezen. Ik had de
verhalen uit de kinderbijbel gehoord en mijn vader las dagelijks voor uit de
bijbel na het avondeten. Sommige verhalen moet ik tientallen keren gehoord
hebben. Maar nadat ik ‘ja, ik wil graag een relatie met U hebben, ik wil U
volgen’ uitgesproken had begon ik nieuwsgierig te worden. Had Jezus destijds
aan zijn volgelingen opdrachten gegeven die nu ook nog voor mij golden?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 35.4pt;"><i><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">‘Weid mijn schapen, hoed mijn
lammeren’</span></i><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">, zei Jezus
tegen Petrus. Daar kon ik me wel iets bij voorstellen: ’Zet je in voor andere
volgelingen’, concludeerde ik en om die reden ging ik vaker naar de kerk want daar
kon ik <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>andere volgelingen ontmoeten.
Verder kocht ik een schrift waar ik elke dag iets opschreef dat me geraakt had
in de bijbel. Ik las dat Paulus na zijn bekering bad: ’Heer, wie bent U en wat
wilt U dat ik doe?’ en die twee vragen zette ik bovenaan de pagina van een nieuwe
dag. Ik voelde dat ik nog maar zo weinig wist van wie Jezus echt is. Dan las ik
een stukje in de bijbel (ik ging gewoon door een bepaald Bijbelboek heen) en
probeerde antwoord op die twee vragen te vinden. En dat doe ik nog steeds. Soms
heel nauwgezet, dag voor dag. Ander keren af en toe. Maar steeds voelt het
alsof ik Jezus echt ontmoet en als ik ga doen wat Hij vraagt verwonder ik me
altijd weer. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 35.4pt;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Momenteel lees ik in Handelingen en
deze week stuitte ik op Handelingen 10, het verhaal van Cornelius die Petrus
uitnodigt nadat hij een visioen kreeg. (Petrus die toevallig - maar toeval
bestaat niet bij God - net gehoord had dat hij zich voor heidenen moest
openstellen.) Dat verhaal heb ik al zo vaak gelezen dat ik het bijna wilde
overslaan. Gelukkig deed ik dat niet en wat me deze keer raakte was dit: <i>’Cornelius
was een gelovig man die veel geld aan het volk gaf en geregeld tot God bad.’</i>
En nu denk ik daar al heel veel dagen over na: Hoe geregeld bid ík tot God en
hoeveel geef ík weg aan de armen? Handel ik werkelijk als een echte apostel?<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-24718422289001216042023-08-28T02:34:00.004-07:002023-08-28T02:34:40.141-07:00Verliefd (slot)<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">‘De
Vader heeft Jezus naar de wereld gezonden om de Beste Vriend te worden van ieder
mens die daar naar verlangt. Je hoeft alleen maar ‘ja ik wil’ tegen Hem te
zeggen.’ Het was de uitdrukking op haar gezicht die mij het meest raakte. ‘De Heer
is zo bijzonder’, zei ze uit de grond van haar hart en ik begon te blozen want
ik dacht aan de jongen over wie ik nu al vijf jaar droomde. Ik wist nog steeds
niet hoe hij over mij dacht, het was een beetje zoals sommige vriendinnen
verliefd waren op Rod Stewart. En nu vertelde Marjan mij dat zij verliefd was
op Jezus, de Zoon van God. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">‘Maar
hoe kan je een relatie hebben met iemand die twintig eeuwen geleden leefde?’,
vroeg ik. Marjan knikte, dus het was geen domme vraag.’ Dat kan inderdaad
niet’, zei ze. Ik pakte weer een boterham van de schaal en zag dat Marjan
nadacht voordat ze verder ging: ‘Voor veel mensen is Jezus Christus eigenlijk
alleen een belangrijk historisch figuur. Belangrijk omdat Hij voor onze zonden
is gestorven. Ik knikte, dat was de Jezus die ik kende. ‘Maar die mensen missen
de clue, want als Jezus niet meer was dan dat zou ik niet naar de kerk gaan
elke zondag.’ Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik haar aan. ‘Die mensen missen
de clue’: miste ik ook de clue? <span style="color: red;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">‘Weet
je Margriet, God is veel dichterbij dan veel mensen beseffen. Hij is hier bij
ons in de kamer, onzichtbaar, dat wel, maar niet onvoorstelbaar, want bij Jezus
kun je je echt wel iemand voorstellen, toch?’ Ik knikte want ik had de verhalen
uit het Nieuwe Testament van jongsafaan aan gehoord. ‘En de vraag die Jezus aan
Petrus stelde, vlak voordat Hij naar de hemel ging , stelt Hij ook aan jou.’ Ik
kende de vraag: ‘Heb je Mij lief?’ En opeens schaamde ik me. Want ik wist dat
mijn antwoord tot nu toe ‘nee’ was geweest. Mijn geliefde was een onbereikbare
jongen en het idee van Jezus als geliefde was nog nooit bij me opgekomen. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Hoe
ons gesprek verder ging weet ik niet maar terug op de fiets bedacht ik het
volgende: Zodra ik op mijn kamer ben, kniel ik voor mijn bed en zeg ik ‘ja ik
wil’ tegen Jezus. Ik was twintig en vanaf dat moment werd mijn leven een
avontuur dat nog steeds niet afgelopen is. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-29589012508005369642023-08-21T04:57:00.006-07:002023-08-21T04:59:21.765-07:00Een statement<p><br /></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Ik
smeerde mijn derde boterhammetje bij Marjan en bedacht dat ik ’s middags <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>een andere afspraak had. Gelukkig keek ze niet
teleurgesteld toen ik wegging. Ze vroeg wel: ’Kom je nog eens terug?’ Een paar
weken later was het zover. ‘Ik heb veel over je nagedacht’, zei ze toen we weer
samen aan haar eettafel zaten. Ik begon te blozen, ik had helemaal niet aan
haar gedacht. ‘Wat mooi dat je vader veel preekte over het kruis waar de Here
Jezus aan stierf’. Ik haalde opgelucht adem want ik had natuurlijk wel een
flater geslagen de vorige keer toen ik haar vroeg over welk heer ze het
eigenlijk had. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">‘Maar
weet je ook dat de heer niet dood is gebleven? ’ Ja, Hij is opgestaan uit de dood’,
zei ik nog voor ze verder zou gaan, ‘dat vieren we met Pasen.’ Ze moest vooral
niet denken dat dat ik dat niet wist. Marjan lachte vriendelijk en zei: ’Ja,
dat is het goede nieuws van de kerk: Jezus leeft, Hij is Heer, Hij is mijn Heer
en ik heb hem net bedankt dat hij mijn gebed verhoord heeft en dat je weer bent
gekomen.’ Ik legde mijn vork naast mijn bord en keek haar aan. Daar begon ze
dus weer over die heer alsof ze de hele dag met Hem in gesprek was. ‘Gebeden?’,
vroeg ik ongelovig. Marjan knikte: ’Ik bespreek altijd alles met hem, ik zou
niet weten hoe ik zonder hem zou moeten leven’.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">‘Ik
ben gestopt met bidden toen ik zestien wat’, zei ik zachtjes:’ Tot dan toe bad
ik altijd ’s avonds in bed, maar opeens leek dat zo kinderlijk en ik was ook
niet meer zeker van het bestaan van God. Maar ik geloof sinds kort dat God wil
dat ik van Hem houd en ook dat Hij van mij houdt. Alleen begrijp ik niet hoe
dat allemaal kan. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Ik
zag Marjan oplettend luisteren en toen ik stil was stond ze op, liep naar me
toe, ging voor me staan en zei plechtig: ’Dus daarom heeft de heer jou naar mij
gestuurd: ik mag je vertellen dat ook jij een relatie met hem kunt hebben, net
zoals ik. De Vader heeft Jezus naar de wereld gezonden om de Beste Vriend te
worden van elk mens die daar naar verlangt, je hoeft alleen maar ‘ja ik wil’
tegen Hem te zeggen.’ Ik was verbouwereerd. Marjan had een statement gemaakt.</span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">(Wordt
vervolgd) <o:p></o:p></span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-252281826830283142023-08-14T01:31:00.002-07:002023-08-14T01:31:42.718-07:00Verliefd (3)<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Het
kwam binnen als een bliksemschicht en als het suizen van een zachte koelte: God
wil in de eerste plaats dat ik Hem van Hem houd en ik mag er van overtuigd zijn
dat Hij van mij houdt. Daar stond ik dan koffie te drinken in de Nieuwe Kerk,
het was er niet meer stil, de dienst was voorbij, de mensen praatten en lachten.
Maar ikzelf was nog steeds een beetje verdwaasd: dus God houdt van mij? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Ik
was twintig en hield niet van mezelf. Ik vond mezelf te dik, te lawaaiig, te
vol van allerlei ergernissen, bepaald niet een liefdevolle persoon. Niet naar
andere mensen toe in elk geval. En nu had God gefluisterd: Ik houd van jou. Dus
God keek voorbij dat lawaaiige en dat praterige? Had God daar geen moeite mee? ‘Hallo,
ik heb je inmiddels al een paar keer hier gezien, ik ben Marjan, ben je lid van
onze gemeente?’ Een jonge vrouw met een blond bobkapsel, hele lichtblauwe ogen
en een zwierige bloemetjes rok sprak me aan. ‘Uh, nee’, stamelde ik. ‘Nou ja,
vind je het leuk om bij mij te lunchen of heb je daar geen tijd voor?’ Dat was
me nog nooit overkomen als student, een wildvreemde die me uitnodigde bij haar
thuis. Als het niet een kerkganger was had ik misschien bedenkingen gehad, maar
die zwierige bloemetjes jurk en stralende ogen verjoegen elke twijfel.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">‘Je
vindt het dus wel leuk in onze kerk?’, vroeg Marjan in haar huis. Ik knikte en zij
zei: ’Ik dank de heer elke zondag als ik thuiskom van de dienst.’ ‘Welke heer?’,
vroeg ik verbaasd. Even leek het alsof Marjan van haar stuk gebracht was, of
verbeeldde ik me dat? Ze stond op en liep naar de keuken en toen ze terugkwam
met iets voor de lunch vroeg ze: ’Weet je echt niet wie ik bedoelde?’ Ik
schudde mijn hoofd. ‘Maar je vader is toch dominee, preekte die nooit over de
Here Jezus?’, Marjan hield voet bij stuk. ‘O, bedoel je die?’, zei ik, ‘dat is
de zoon van God die voor de zonden van de wereld gestorven is, dat noemt hij
heel vaak, maar ik ben niet een grote
zondaar, dus dat boeit me niet echt.’ <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Marjan
ging weer bij de tafel zitten en ik keek recht in die grote lichtblauwe ogen.
Had ze er spijt van dat ze met uitgenodigd had?<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>(Wordt vervolgd)</span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-46345028349110129362023-08-07T03:05:00.003-07:002023-08-07T03:10:46.916-07:00Verliefd (2)<p><br /></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 35.4pt;"><i><span face=""Verdana",sans-serif" style="color: #333333; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">’Het grootste gebod is om de Here uw God lief te
hebben met geheel uw hart, geheel uw ziel en geheel uw verstand en uw naaste
als uzelf.’ </span></i><span face=""Verdana",sans-serif" style="color: #333333; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"> Als een bliksemschicht kwam dit mijn leven binnen toen ik vijftien was en
voor de eerste keer verliefd. Dus God wil dat ik Hem liefheb, met nadruk op
Hem. Tot dat moment had ik God beschouwd als iemand die met name eist om veel
dingen niet te doen. Een ding mocht dus wel, moest zelfs: Hem liefhebben! <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 35.4pt;"><span face=""Verdana",sans-serif" style="color: #333333; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Als achttienjarige, toen ik ging studeren in
Groningen, liet ik de kerk achter me. Want God mocht dan met liefde te maken
hebben, liefde is niet iets dat je kunt eisen, liefde laat zich niet dwingen,
liefde is iets dat je overkomt. Ik was nog steeds verliefd op dezelfde jongen
en hoefde alleen maar <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>een glimp van hem
op te vangen om daar dagen op te teren.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 35.4pt;"><span face=""Verdana",sans-serif" style="color: #333333; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Maar de
kerk liet mij niet los. Was het een schuldgevoel naar mijn vader en moeder toe
dat ik in Groningen weer een voet over de drempel zette? Daar was het precies
zoals eerder : het leek alsof alle andere kerkgangers
iets hadden waar ik geen grip op kreeg. God liefhebben boven alles, hoe moest
dat? Zou ik daar ooit toe in staat zijn? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 35.4pt;"><span face=""Verdana",sans-serif" style="color: #333333; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">En toen kwam op een bewuste zondag opnieuw een
preek die mijn leven op zijn kop zette. Deze keer niet als een bliksemschicht
maar eerder als het suizen van een zachte stilte. Vijf jaar had ik (bewust en
onbewust) lopen peinzen over dat grote gebod en opeens was daar het antwoord:<i>
’Wij hebben lief omdat Hij ons eerst heeft liefgehad.’*</i> </span><span face=""Verdana",sans-serif" style="mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;">Dus dat liefdesgebod van God was niet zomaar een eis in het wilde weg. <span style="color: #333333;">Het was alsof God me tussen de kalksteen muren en pilaren
van die kerk toefluisterde: ‘Ik houd van jou, net zoals ik houd van al die
andere mensen die hier zitten. Wanneer ga jij daar eindelijk eens op reageren?’
Na de dienst was er koffiedrinken en opeens keek ik met andere ogen naar de
mensen die lachend met elkaar spraken. Zouden zij dit geheim al eerder ontdekt
hebben? <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%; text-indent: 35.4pt;"><span face=""Verdana",sans-serif" style="color: #333333; mso-bidi-font-family: Arial; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL; mso-font-kerning: 0pt; mso-ligatures: none;"><span style="mso-tab-count: 1;"> </span></span><span style="color: #333333; text-indent: 35.4pt;">*1 Johannes 4:19</span><span style="color: #333333; mso-spacerun: yes; text-indent: 35.4pt;"> </span><span style="color: #333333; text-indent: 35.4pt;">(Wordt
vervolgd)</span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-20816378622857368962023-07-31T05:35:00.000-07:002023-07-31T05:35:05.808-07:00Verliefd<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Het
speelt zich vijftig jaar geleden af op een zondagmorgen in de Grote Kerk op de
Kerkstraat in Hoogeveen. Ik ben vijftien jaar en een jaar eerder was ik met
mijn vader en moeder en vier zusjes van Nunspeet op de Veluwe naar het Drentse
Hoogeveen verhuisd. In Nunspeet hadden we als domineesdochters altijd pal
vooraan op de ‘domineesbank’ gezeten, met andere domineesvrouwen en hun
kinderen. In Hoogeveen was niet zo’n bank en als die er was zou ik hem
geweigerd hebben. Ik was geen kind meer dat aan de leiband van mijn moeder naar
de kerk ging. Ik zat in de kerk omdat het moest, maar ik koos zelf de plek waar
ik wilde zitten, het liefst ergens achteraan, niet opvallend. Het laatste wat
ik wilde was geassocieerd worden met de dominee die vooraan op de hoge, roodbruin
geverfde, preekstoel stond te oreren.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Mijn
vader las elke zondagmorgen hardop de Tien Geboden voor en dat was een wekelijkse
confrontatie: <i>’Gij zult niet begeren…’</i> Ik begeerde nogal veel en begreep
intussen dat dat goed fout was. Soms voegde mijn vader er als kers op de taart aan
toe: <i>‘En één van hen, een wetgeleerde, vroeg om Hem te verzoeken, Meester
wat is het grootste gebod in de wet?’</i> Jezus’ antwoord had ik inmiddels ook
vaak gehoord maar sinds onze verhuizing naar Hoogeveen luisterde ik er met
andere oren naar. <i>’Het grootste gebod is om de Here uw God lief te hebben
met geheel uw hart, geheel uw ziel en geheel uw verstand en uw naaste als
uzelf.’ </i><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>En wat me in Nunspeet nooit
was overkomen gebeurde nu, bij ‘<i>liefhebben met geheel uw hart’</i> begon ik
steeds spontaan te blozen. Want er was iemand die ik liefhad met mijn hele
hart: een jongen uit zes gymnasium. Ik zat zelf in de derde, was te bleu om het
aan iemand te vertellen, laat staan aan hemzelf, maar het hield me dag en nacht
bezig. Ik geloof dat ik hem liefhad met geheel mijn hart en geheel mijn ziel en
geheel mijn verstand. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">En
nu beweerde mijn vader dat ik de Here God op die manier zou moeten liefhebben.
De Here God bij wie ik me helemaal niemand kon voorstellen. Mijn geliefde was
een jongen van vlees en bloed met donkere krullen en een lach op zijn gezicht.
Alleen al door aan hem te denken werd ik warm van binnen. En dat was dus goed
fout…<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>(Wordt vervolgd)<o:p></o:p></span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-42842690487082448722023-07-24T06:42:00.003-07:002023-07-24T06:44:30.995-07:00Wie niet werkt, die...<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><i><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">‘Wie
niet werkt zal ook niet eten’</span></i><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">
is de slogan van Mieke. Ze groeide in de Noordoostpolder op een boerderij op en
werken werd haar met de paplepel ingegoten. Toen ze zelf een man kreeg die maar
moeilijk een baan kon vinden deinsde ze er niet voor terug om kostwinster te zijn.
Mensen die leven van een uitkering, om wat voor reden dan ook, verdraagt ze maar
moeilijk: <i>‘Wie niet werkt, zal ook niet eten</i>.’<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">In
Kenia was en is nog steeds een enorme werkloosheid. Veel mensen zouden graag
willen werken, maar er is geen werk en dus ook geen eten. Niemand krijgt daar
een uitkering, ook zwaar gehandicapte mensen niet en dus zijn ze afhankelijk
van familie en vrienden. Nederland is nog steeds een verzorgingsstaat en ik
geloof dat we daar dankbaar voor mogen zijn.<i> </i>Hier hebben we inmiddels
een andere slogan: <i>’Wie niet werkt, wordt niet voor vol aangezien’.</i> Werk
geeft status. Vrouwen die hun baan opgeven om voor het gezin te zorgen tellen
niet echt mee. Nu zijn er uiteraard vrouwen die moeten werken omdat het gezin
anders tekort komt, maar vrouwen die bij hun gezin blijven weten het: <i>’Wie niet
werkt kan niet (zo vaak) op vakantie…’</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><i><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">‘Ik
heb op aarde uw grootheid getoond door het werk te volbrengen dat U mij
opgedragen hebt</span></i><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">’,
sprak Jezus vlak voor hij de aarde verliet.* Die zin raakte me. Hij sprak over
zichzelf maar voor zijn volgelingen zit er ook een boodschap in. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="line-height: 150%; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; mso-bidi-font-family: Verdana; mso-fareast-font-family: Verdana;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font: 7.0pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Jezus
was op de eer van zijn Vader gericht in alles wat Hij deed.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpLast" style="line-height: 150%; mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;"><!--[if !supportLists]--><span style="font-family: "Verdana",sans-serif; mso-bidi-font-family: Verdana; mso-fareast-font-family: Verdana;"><span style="mso-list: Ignore;">-<span style="font: 7.0pt "Times New Roman";">
</span></span></span><!--[endif]--><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Hij
deed alleen dat wat de Vader Hem had opgedragen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Nu
kun je je afvragen: wat voor werk deed Hij dan? Hij had de timmermanswerkplaats
verlaten en trok rond door het land. Maar tijdens dat rondtrekken hield hij
toespraken waar mensen enorm door geraakt werden en genas hij her en der
allerlei mensen van vreselijke ziektes. Dat was dus het werk dat Hij van de
Vader had gekregen: Jezus was tot zegen voor anderen en daarmee eerde Hij de
Vader. In één van zijn toespraken, die op de Bergrede, zegt Hij dat de slogan ‘<i>Wie
niet werkt zal ook niet eten’</i>, niet waar is, want: <i>’Vraag je niet
bezorgd af: Wat zullen we eten of wat zullen we drinken maar zoek liever eerst
het Koninkrijk van God, dan zullen al die andere dingen je erbij gegeven
worden.’ </i></span></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: Verdana, sans-serif;">*
Johannes 17:4</span><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-89997426319898558902023-07-17T01:32:00.004-07:002023-07-17T08:33:30.640-07:00Voor altijd slaaf<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Ik
kreeg nog nooit eerder zo weinig reacties op een blogje als op het laatste. Meestal
heb ik niets te klagen en verschijnen er na publicatie duimpjes en hartjes. (Dat
laatste beschouw ik als een compliment) Maar ‘slavernijverleden’ spreekt
blijkbaar tot niemands verbeelding. Toch waag ik me er nog een keer aan want ik
stuit er steeds weer op, niet alleen in de huidige media ook in… de bijbel!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><i><span face=""Verdana",sans-serif">‘Jezus
legde zijn bovenkleed af, sloeg een linnen doek om en goot water in een waskom.
Hij begon de voeten van zijn leerlingen te wassen, en droogde ze af met de doek
die Hij omgeslagen had. Toen Hij bij Simon Petrus kwam, zei deze: ’U wilt toch
niet mijn voeten wassen, Heer?’ </span></i><span face=""Verdana",sans-serif">In
die dagen waste je je voeten zelf als je arm was, rijken lieten hun voeten
wassen door een slaaf. Jezus gedraagt zich dus als een slaaf en dat
gaat Petrus te ver:<i> ‘O nee’, zei Petrus, ‘mijn voeten zult U niet wassen,
nooit!’ </i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Petrus
lijkt wel een moderne Nederlander, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>tegen
elke vorm van slavernij. Nederlanders willen zelf geen slaaf zijn (‘Better dea
as slaaf’ zeggen Friezen) en ze willen ook niemand tot slaaf maken, zoals dat
in het verleden helaas wel gebeurde. Maar Jezus heeft daar geen enkele moeite
mee! <i>‘Begrijpen jullie wat Ik gedaan heb?’, vroeg Hij….Ik heb een voorbeeld
gegeven; wat Ik voor jullie gedaan heb, moeten jullie ook doen.’ </i>Zo, die
zit! Jezus stelt zich als een slaaf op naar zijn leerlingen en Hij verwacht dat
ze dat ook naar elkaar zullen doen. Dit is toch wel even iets om je achter de
oren te krabben. Wil Jezus mensen tot slaaf maken? (Daar zijn we toch eindelijk
van af?) Ik geloof dat Jezus wist dat deze vraag vroeg of laat zou komen, want
een eindje verderop zegt Hij: <i>‘Ik noem jullie geen slaven meer, want een
slaaf weet niet wat zijn meester doet, vrienden noem ik jullie, omdat Ik alles
wat Ik van de Vader gehoord heb, aan jullie bekend gemaakt heb.’</i> <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">‘Ik
noem jullie mijn vrienden, en toch wil ik dat jullie je als slaaf gedragen.’ Jezus
maakt niemand tot slaaf, maar hij verwacht wel dat zijn volgelingen zich als
slaven zullen gedragen. Niet als iets dat hen van boven af wordt opgelegd maar
als iets waar zij van harte zelf voor kiezen. Net zoals hij dat deed. <o:p></o:p></span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-42279356500254835292023-07-10T07:14:00.002-07:002023-07-10T12:59:28.038-07:00Het slavernijverleden<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">7
juli is een familiedatum in de familie van mijn vader, want het was de
verjaardag van zijn moeder, mijn oma. Dan kwamen we allemaal samen als neven en
nichten, ooms en tantes. Die oma is al lang overleden, 7 juli zit nog steeds in
mijn hoofd als een feestelijk begin van de zomer.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">7
Juli 2023 zal de geschiedenis ingaan als de val van kabinet Rutte IV. En opeens
is het geen komkommertijd meer op radio en tv. Helemaal nu premier Rutte heeft
bekend gemaakt dat hij gaat aftreden zijn politieke programma’s populair bij
iedereen. En daarmee heeft de gebeurtenis van 7 juli, 1 juli opeens naar de achtergrond
geschoven. Maar mijn blogje over 1 juli lag al klaar, dus ik heb alleen dit begin
veranderd.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Voor
wie vergeten is wat er voor belangrijks is aan 1 juli: Op 1 juli was het
honderdvijftig jaar geleden dat aan slavernij in het toenmalige Koninkrijk der
Nederlanden een einde kwam. (Die slavernij was al tien jaar eerder op papier
afgeschaft, de uitwerking van zoiets heeft altijd meer tijd nodig.) 1 juli is
nu officieel ‘Keti koti – dag’. Bevrijdingsdag voor de slaven: de keti
(=ketenen) werden koti (= verbroken). Nu is ‘Ons Nederlandse slavernijverleden’
een term die ver van mij afstaat. Het enige dat ik als kind meekreeg over
slavernij was ‘De negerhut van oom Tom’. Het woord ‘neger’ mocht je in mijn
jeugd hardop uitspreken, ik was zwaar onder de indruk van de zwarte oom Tom en
het akelige van zijn leven. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Toen
wijzelf in Kenia een ‘housegirl’ in huis kregen (iets wat van blanke expats
verwacht werd) klonk dat woord verdacht veel op ‘slaaf’ en dat was uiteraard
het laatste wat ik wilde. (Voor mij hoefde een dagelijkse hulp in de
huishouding helemaal niet, maar in Kenia kijken ze daar anders tegen aan,
housegirl is een gewild beroep.) Dus kwam het voor dat ik tegen Jacinta zei,
als ze de koffiekopjes van de tafel naar de keuken bracht: ’Dat hoef je niet te
doen hoor, dat kan ik zelf ook wel’ en dat ze dan bijna met tranen in haar ogen
zei: ’Dus je vindt dat ik het niet goed doe?’ Waarmee ik maar zeggen wil dat
aan ‘afschaffen van een slavernijverleden’ heel veel kanten zitten. Mijn housegirl
wilde niets liever dan de hele dag mij uit eigen beweging, van harte dienen.
Het enige dat zij van mij verlangde was respect en dankbaarheid. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-16095304551694956452023-07-03T05:03:00.005-07:002023-07-03T05:07:49.959-07:00In the pocket<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Wanneer
je meer dan tien jaar niet in Nederland gewoond hebt moet je bij terugkomst veel
dingen aanleren en ben je vergeten ‘hoe onze manieren zijn’. Zo verging het mij
toen ik op een vroege morgen in juni 2009 in Leusden op de fiets naar de winkel
ging. Fietsend door het leven gaan hoort bij onze manieren, ik was het<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>genoegen daarvan helemaal vergeten, maar opeens
remde ik af: wat hing daar aan een vlaggenstok van een huis? Geen vlag maar één
of ander vreemd bundeltje. Het was nog vroeg in de morgen en ik zag niemand op
straat om het te vragen dus ik fietste verder maar wat schetste mijn verbazing:
overal hingen rugzakken aan vlaggenstokken. Was het vandaag misschien een
feestdag die mij ontgaan was? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">‘Veel
leerlingen kregen vandaag te horen of ze geslaagd waren’, vertelde de NOS ons
die avond en opeens wist ik het: het waren lege schooltassen die daar
triomfantelijk hingen. Aan het einde van de week hingen ze er nog steeds,
sommige tassen waren inmiddels verregend maar wat deed dat er toe? Die tassen
waren niet meer nodig, fietsen naar school was niet meer nodig, want ‘het
diploma was ‘in the pocket.’ Nu verbaas ik me al jaren over die uitdrukking.
Want door het hele jaar heen klinkt het: ’Hij of zij heeft dit of dat in the
pocket’. Het is het Engels voor ‘in zijn zak’. Jaszak of broekzak, het doet er
niet toe, het zit er in en het blijft er in. Niet alleen diploma’s, ook mooie
herinneringen: ’dit of dat wat we meemaakten ‘kan niemand ons meer afnemen’,
synoniem voor ‘in the pocket’.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Komt
het door die jaren in arm Afrika dat ik een beetje allergisch ben voor die bezitterige
termen? In Kenia waren (en zijn) veel mensen die niet eens een pocket hebben,
laat staat iets in die pocket. Dat zijn mensen die elke dag alleen maar kunnen hopen
op iets goeds. Veel van hen houden daarbij bewust rekening met de Degene die
bij machte is ieder mens op elk moment iets goeds te geven. God zij dank heeft
Hij met name op mensen die helemaal niks in the pocket hebben een oogje. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-47865352601100405402023-06-26T04:52:00.003-07:002023-06-26T05:08:17.994-07:00Knielen<p><br /></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">‘En
dan mogen jullie nu naar voren komen om te knielen’, bruid en bruidegom gingen
staan, liepen het trapje op naar het podium -de bruid heel voorzichtig om niet
te struikelen over de sleep- en bogen voorover op de knielbank die deze keer, op
hun verzoek, andersom<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>stond. Het is
gebruikelijk dat de gemeente de geknielden van achteren ziet, nu keken we naar
voorovergebogen gezichten en armen die leunden op de boven richel van de
knielbank. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Knielbanken
worden in protestantse kerk alleen bij gelegenheden uit de kast gehaald. In de
katholieke kerk is knielen tijdens een
kerkdienst heel gebruikelijk en kan iedere kerkganger op elk moment knielen. En voor moslims hoort een knielende,
voorovergebogen houding op een matje op de grond bij de dagelijkse godsdienst.
Ik was vroeger bevriend met een moslima die zich soms even terugtrok ‘om te
bidden’ en dat deed ze knielend op haargebedsmatje. Ik weet dat ik altijd
dacht: dit is wel heel onderdanig. Als protestanten zijn wij niet zo van het
knielen. In mijn eerste gemeente kwam een jong stel bij me dat wilde trouwen. Hij
was boer en kwam nooit in de kerk: ’We trouwen in de kerk omdat zij het wil maar
ik ga niet knielen.’</span><span face="Verdana, sans-serif"> Ik vermoed
dat die boer eventueel wel zou willen knielen voor zijne majesteit koning
Willem Alexander maar voor de allergrootste Majesteit vertikte hij het. Hij was
niet opgevoed met kerkgang, dus ik heb het geaccepteerd maar het was waarschijnlijk tegen de regels.</span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Maar onlangs, toen ik het Onze Vader las, zag ik opeens dat dit gebed eigenlijk één herhaalde uiting van onderdanigheid is:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Uw
Naam worden geheiligd<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>-<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>niet onze eigen naam<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Uw
Koninkrijk kome<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>-<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>niet ons eigen koninkrijk(je)<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Uw
wil geschiede<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>-<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>niet dat wat wijzelf willen<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Van
U is het Koninkrijk<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>-<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>herhaling van het tweede<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">En
de kracht<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>-<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>kracht komt van U<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">En
de heerlijkheid<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>- en ook geluk komt van U<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Wie
hardop het onze Vader bidt knielt met woorden. <o:p></o:p></span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-35213548696902403632023-06-19T06:37:00.000-07:002023-06-19T06:37:01.033-07:00Myn bern en myn blommen<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">‘Myn
bern en myn blommen’ (spreek uit mien ben en mien blommen), het Fries zong door
mijn hoofd en ik gniffelde in de snelbus van Drachten naar Groningen. Ik was
een weekend bij mijn ouders geweest in Nijega waar mijn vader predikant was. Elke
keer voelde het als een immense overgang, van de stad naar het platteland, van
mijn bovenetage zonder tuin, naar de pastorie omzoomd door een tuin waar de
schapen net lammetjes hadden gekregen. Mijn moeder had de hele dag geroepen
‘ach, beestje toch’, ze moest een lammetje met de fles grootbrengen. Ik vermoed
dat ze in stilte hoopte op kleinkinderen. Ze vertelde:’ Aukje heeft er nu zeven
en ze roept de hele dag ‘myn bern en myn blommen’, daar leeft ze voor.’ Voor
mijn moeder bleef het bij bloemen en schapen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">‘Myn
bern en myn blommen’, ik keek naar buiten, de bus was bijna bij de rondweg rond
Groningen, straks zou ik weer achter mijn bureau in mijn zonnige kamer zitten.
Zonder bern en bloemen maar met veel boeken en een interessante studie. Er zijn
dus vrouwen die leven voor hun bern en hun bloemen, dacht ik en ook hoe ver dat
van mij af stond.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Maar
toen ontmoette ik, in een ander Fries dorp een man die de mijne werd en verliep
mijn leven zoals dat van Aukje en mijn moeder en vele andere vrouwen. Ik kreeg mijn
eerste kind en mijn moeder kon haar geluk als oma niet op. Andere kinderen
volgden en onze kleindochters werden haar eerste achterkleindochters. Op 9 juni
jongstleden werd onze eerste kleinzoon geboren. Ik was net bezig met mijn
bloemen toen het telefoontje kwam. Het was drie weken voor de uitgerekende
datum, dus nietsvermoedend nam ik op. ‘Jullie hebben er weer een kleinkind
bij’, riepen de kersverse vader en moeder. En ik wist niet hoe gauw ik mijn
Friese bloementuin achter me moest laten. We sprongen in de auto om dat kleine
jongetje zo snel mogelijk te bewonderen. ‘Myn bern en myn blommen’, is inmiddels
ook mijn lijfspreuk.</span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-22015233148194954812023-06-12T05:13:00.001-07:002023-06-12T05:13:04.152-07:00Tijdlijn<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><i><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">‘Tachtig
vrienden hebben iets op je tijdlijn geplaatst voor je verjaardag’:</span></i><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;"> dat is hoe we vandaag de dag onze
verjaardag vieren op Facebook. Het gaat allemaal lekker snel, je scrolt er even
door heen en klaar is Kees. [Voor de senioren:<i> ’Je spreekt het uit als
skrol-len. Het is het bewegen van de schuifbalk onderin en/of rechts van het
venster. Hierdoor worden andere delen van het document zichtbaar.’</i> Zo staat
het op het ‘Seniorweb’, hoe verhelderend is dit vraag ik me af.] <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Mijn
tijdlijn heeft het getal 65 bereikt. Voor onze kleinkinderen iets waar zij zich
helemaal niks bij voor kunnen stellen. ‘Oma, je bent nu 6 + 5, dus een beetje
ouder dan ik’, zegt Anne van 6. Onze kinderen weten wel beter: ’Jullie zijn
echt van een andere generatie hoor niks mis mee, maar toch.’ Mijn moeder ziet
het van een andere kant: ’Ach jo, 65 is nog lang geen 85.’ Ik zelf kan me
herinneren dat ik mezelf al vreselijk oud vond toen ik 50 werd, een leeftijd
die me nu tamelijk jong aandoet. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Toen
ik twee dagen 65 was werd ik gebeld door een oudere dame. Haar tijdlijn staat
op 88 maar ze doet niet aan tijdlijnen want ze is te oud en te ziek om achter
de computer te zitten. ‘Hallo Margriet, ik bel je even voor je verjaardag.
Hoeveel jaar ben je nu?’ ‘Och, ik ben 65 geworden, oud he?’ ‘Tjonge, dat had ik
niet gedacht, zo oud al?’ Wrijf het in, dacht ik bij mezelf maar zij ging verder:
’Dan schiet het voor jou dus ook al op’. ‘Wat bedoet u?’ ‘Nou, ik weet dat jij
een prachtig leven hebt, maar wat er gaat komen is onvoorstelbaar veel mooier
en grootser, en daar ben jij nu weer een jaartje dichter bij.’ Ik viel stil.
‘Ik ben zo vreselijk benieuwd’, doorbrak zij de stilte. En ik voelde me
beschaamd. Heel erg beschaamd. Zij is een alleenstaande vrouw met een klein
pensioen dat ze elke maand voor het grootste gedeelte naar een paar vrienden in
Afrika stuurt: ’Die kunnen het zo goed gebruiken, ik heb bijna niks nodig.’ <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Waarschijnlijk
zonder dat ze het besefte gaf ze mij een prachtig cadeau: doorleefde visie op
de eeuwigheid.</span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-1300120487532260472023-06-05T05:17:00.006-07:002023-06-05T05:17:47.194-07:00Van twee kanten<p><br /></p><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Nog
een paar dagen en dan zijn Bernard en ik 33 jaar getrouwd. Die 33 jaar zijn
omgevlogen in tegenstelling tot de 30 jaar waar ik op de ware Jacob wachtte. In
die tijd kwam ik af en toe iemand tegen die mij de ware leek. Maar elke keer zag
de betreffende dat niet zo. Andersom kwam het ook voor. Steeds weer was het:
jammer maar helaas. Maar tussen Bernard en mij kwam de liefde van twee kanten. Dat
is en blijft een wonder en een groot geluk.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">De
bijzondere boodschap van het Nieuwe Testament is dat God in elk mens ter wereld
een ware ziet, iemand met wie Hij een eeuwige liefdesrelatie wil aangaan. ‘<i>Alzo
lief heeft God de wereld</i>…’. De spannende vraag voor God is natuurlijk: wie ziet
Hem als de ware, de enige, degene die de moeite waard is om op te wachten. Als
ik de statistieken mag geloven is dat in Nederland minder dan twintig procent
van de bevolking. <span style="color: red;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">‘Jezus
als de Ware Levenspartner’, de meeste mensen zien het niet. Ik zag het ook
niet, totdat ik deze Bijbeltekst las:<i> ’Verlustig u in de Heer, dan zal Hij u
geven de wensen van uw hart’.</i>* Het was alsof God mij toefluisterde: ‘Ga toch
eens een beetje meer van Mij houden, verdiep je in Mij, je kent Mij nog lang
niet echt, Ik ben heel erg de moeite waard, Ik ben de ware Minnaar.’ Ik ben op
zoek gegaan, heb andere gelovigen vragen gesteld en antwoorden gekregen. En stukje
bij beetje werd Jezus ook mijn ware liefdespartner. Tien jaar later ontmoette
ik Bernard, iemand die wat dit betreft hetzelfde pad was gegaan. Wij werden op
elkaar verliefd en ik kon en kan mijn geluk niet op. ‘D<i>an zal Hij u geven de
wensen van uw hart….’</i><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">(*
Psalm 37:4)</span></p><p></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-66911917525384836672023-05-29T06:44:00.000-07:002023-05-29T06:44:03.012-07:00Bevrijd van het gips<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Ik
keek er naar uit zoals een kind naar zijn verjaardag: 23 mei, de dag dat in de
Sionsberg in Dokkum het gips van mijn pols afgeknipt zou worden. Twee weken
hiervoor was het harde gips er afgezaagd. Eventjes zag ik hoe zielig gelig en
magertjes die pols er bij lag. ‘Tjonge, die heeft echt een klap gehad’, zei
Bernard, alsof die vreemde kleur voor hem meer overtuigend was dan de
röntgenfoto. ‘We doen nu zacht in plaats van hard gips’, zei de gipsmeester en thuis
merkte ik dat zacht gips aangenamer is dan hard. Niet alleen voor mezelf, ook
voor Bernard. Ik had hem ’s nachts onbewust een paar keer een harde een mep
gegeven in mijn slaap.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Op
23 mei zou de pols dus weer open en bloot door het leven mogen gaan. Ik zag er
naar uit maar was ook bang en hoopte vurig dat het gelige verdwenen zou zijn.
De orthopeed en de gipsmeester leken er gerust over. Ze bekeken de röntgenfoto,
en vroegen of het ongeluk vier weken geleden was. Ik knikte en de gipsmeester
pakte de grote schaar. Het was in een paar seconden gepiept. ‘Het gaat allemaal
volgens het boekje bij u, dan kan nu het oefenen beginnen’, zei hij. ‘Het
oefenen?’ vroeg ik terwijl ik opgelucht zag dat die gele kleur nagenoeg was
verdwenen. ‘Ja zeker het oefenen, dat gaat ook weer vier weken duren, probeer
je beide handen maar eens naar buiten te draaien. ’Au, dat doet pijn’, riep ik.
Verbeeldde ik het me dat de gipsmeester lachte? ‘Dat bedoel ik dus, oefenen,
hoe meer je oefent hoe beter het zal gaan’, zei hij vriendelijk.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Komt
tot Mij allen die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven’, zegt Jezus.
Dat is stap 1 in het leven van een christen. Maar die rust is niet het
eindpunt. Stap 2 is: ’Neem mijn juk op<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>en leert van Mij’: het oefenen aan de hand van Jezus. Vandaag is het
tweede Pinksterdag, ik oefen nu een halve week met mijn hand. Soms doet het
weer pijn, maar ik weet dat dat bij het oefenen hoort. Oefenen aan de hand van
Jezus gaat soms ook met horten en stoten, maar iedereen die daar zijn best voor
doet merkt: dit is het echte leven! <o:p></o:p></span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-72376974468378879742023-05-22T03:36:00.003-07:002023-05-22T03:36:16.686-07:00Spiegel<p><br /></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Als
je iemand vraagt: ’Hoeveel keren per dag kijk jij de spiegel?’, kun je de meest
uiteenlopende antwoorden verwachten. ‘Bijna nooit’, zegt één van mijn zusjes
steevast. ‘Wel honderd keer op een dag’, een andere vriendin die in elke kamer
van haar huis een spiegel heeft hangen. ‘Ik word alleen maar onzeker over
mezelf als ik in de spiegel kijk’, of: ‘Ik heb de spiegel nodig om zeker over
mezelf te worden, zonder spiegel zou ik mezelf nooit kunnen opmaken, en zonder
make up ben ik niet om aan te zien.’ In de spiegel zien we wat eraan mankeert
en de spiegel helpt ons onszelf te verbeteren.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Als
je aan iemand vraagt: ‘Hoeveel keer per week lees jij in de bijbel?’, kun je
ook de meest uiteenlopende antwoorden verwachten. ‘Ik lees nooit in de bijbel
want ik vind het een veel te moeilijk boek’, of:’ elke dag na het eten dat ben
ik zo gewend, of:’ s avonds voor het slapen gaan een klein stukje.’ Sommige mensen
bezitten heel veel bijbels, in allerlei verschillende vertalingen. Anderen
hebben alleen hun trouw bijbel. Nu loopt het aantal bijbels dat iemand bezit en
het aantal keren dat hij erin leest vaak niet parallel. Ik ken mensen die heel
veel bijbels in huis hebben en er toch nooit inlezen. En dat is vreemd, want
iemand die veel spiegels heeft kijkt er meestal ook vaak in. Waarom gaat dat
voor de bijbel niet op?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Ik
denk dat dat komt omdat de meeste mensen niet begrijpen dat de bijbel ook een
soort spiegel is. De bijbel is niet alleen een boek over God en over Jezus, de
bijbel is ook een boek over de mens, over jou en mij. De bijbel is geschreven
op dat mensen zichzelf erin herkennen. Zonder spiegel kun je jezelf voor de gek
houden, voor de bijbel geldt hetzelfde. Die laat je zien hoe je er van binnen
aan toe bent. Dat is soms even schrikken, maar mensen die verder en vaker lezen
zullen ontdekken dat diezelfde bijbel hen laat zien hoe ze van binnen beter
kunnen worden. En hoe meer ze dat gaan ontdekken, des te vaker zullen ze erin
blijven lezen </span><span style="font-family: "Segoe UI Emoji",sans-serif; mso-ascii-font-family: Verdana; mso-char-type: symbol-ext; mso-hansi-font-family: Verdana; mso-symbol-font-family: "Segoe UI Emoji";">😊</span><span style="font-family: Verdana, sans-serif;"> </span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-70491411746355925852023-05-15T04:11:00.004-07:002023-05-15T04:11:46.432-07:00Onthand<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">‘Je
hebt geluk dat het je linker pols is, want je bent rechtshandig toch?’, vroeg één
van mijn zussen nadat ze gehoord had over het breken van mijn pols. Ze had
uiteraard gelijk, een gebroken rechter pols was pas echt onhandig geweest. Maar
na twee weken hard, en één week zacht gips om die linker pols vraag ik me af of
het heel anders was geweest als het mijn rechterpols was. Want ik ben erachter
gekomen dat mijn rechterhand niet zonder de linker en de linker niet zonder de
rechter kan. Ze vullen elkaar aan. Ze hebben elkaar nodig, van 's ochtends
vroeg tot 's avonds laat. Wie ooit weleens in zijn leven geprobeerd heeft om
zich met één hand aan te kleden weet waar ik het over heb. Het lukte mij de
eerste week niet. En om een boterham te besmeren met boter en jam en daarna in
stukjes te snijden lukte ook niet. Koken met één hand bleek moeilijk, strijken
simpelweg onmogelijk.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Dus
bleef er veel tijd over om te peinzen, over tweetallen. Een mens heeft niet alleen
twee handen maar ook twee voeten, twee ogen, twee oren, twee neusgaten. Om te
lopen moeten linker en rechtervoet samenwerken en voor horen zien en ruiken
geldt hetzelfde. Niet alleen bestaat het menselijk lichaam voor een aanzienlijk
gedeelte uit tweetallen, ook mensen onderling functioneren het beste op die
manier. ‘<i>Het is niet goed dat de mens alleen is’</i>, staat in Genesis. Ik
prees mijzelf de afgelopen weken gelukkig dat Bernard er was om me te helpen
met koken, aankleden en zelfs strijken.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Maar
met wat ik het liefste doe, schrijven, typen op de computer, kon hij me niet
helpen. En daarvan baalde ik echt. Maar Bernard zei met een lachje: ’Nu kun je
er eindelijk niet meer onderuit.’ ‘Waaronderuit?’, vroeg ik. ‘Met je tekst
inspreken, in plaats van opschrijven’, zei hij. Hij zelf doet dat al jaren en het
gaat inderdaad veel sneller dan typen. Maar ik wilde er nooit aan. Omdat het
voor mijn gevoel dan net lijkt alsof dat wat er op papier komt niet van jezelf
is. Maar toen ik daar over mijmerde -ik had immers tijd genoeg om te mijmeren- bedacht
ik dat het vroeger heel gebruikelijk was om hard op uit te spreken wat iemand anders
dan opschreef. Veel van Paulus brieven zijn zo geschreven.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">En
nu spreek ik alles dus al een paar weken in en komt het zonder mijn hand op
papier. Met mijn stem is gelukkig helemaal niks mis.<o:p></o:p></span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-47191182883980102062023-05-08T05:20:00.002-07:002023-05-08T08:29:34.129-07:00The big five<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif" style="background: white; color: #4d5156; mso-bidi-font-family: Arial;">Aan het einde van
onze vakantie in Kenia kwam het er, met gebroken pols en al, toch nog van: een
tweedaagse safari naar Tsavo, het grootste van de 50 nationale parken en reservaten
van Kenia. ‘Safari ’ is het woord voor rondrit in een Afrikaans wildpark
waarbij het er op aankomt ‘de grote vijf’ te schieten. Niet letterlijk zoals
vroeger, maar figuurlijk, met de camera. Iemand die op safari is geweest krijgt
altijd de vraag: ’En heb je ze alle vijf gezien?’</span><span face=""Verdana",sans-serif" style="background: white; color: #4d5156; font-size: 10.5pt; line-height: 150%; mso-bidi-font-family: Arial;"> De olifant, de buffel, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>de leeuw, het luipaard en de neushoorn.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif" style="background: white; color: #4d5156; mso-bidi-font-family: Arial;">Om kwart voor zes ’s
morgens, het begon net een beetje licht te worden, werden we opgehaald door een
echte safari-landrover waarvan het dak naar boven kan zodat iedereen staande om
zich heen kan kijken. Voordat dat zover was haalde onze chauffeurs eerst onze
vier medereizigers op: een half joods echtpaar uit Polen en een Keniaanse man met
Zwitserse vriendin, wildvreemde mensen voor ons, het enige wat we deelden was
ons gezamenlijk verlangen om de grote vijf te zien.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif" style="background: white; color: #4d5156; mso-bidi-font-family: Arial;">Precies vijf uur
later kwamen we aan bij de ingang van het park en hadden we er dus al een hele reis
op zitten. Gelukkig hoefden we, eenmaal in het park, niet lang te wachten want
al na een kwartier stopte de landrover voor een rode olifant op anderhalve meter
afstand. Ik had nog nooit een rode olifant gezien, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>deze was rood geworden van het rode zand van Tsavo.
Olifanten bleken er overal rond te lopen : mannen, vrouwen en zelfs baby olifantjes. 'Maar ik ben gekomen voor de leeuwen’, zei de Pool. De chauffeur vertelde dat de
giraf zijn lievelingsdier is, die zagen we binnen het uur, maar die hoort niet bij
de grote vijf. Tegen de avond wees de chauffeur ons op een buffel, niet zo
dichtbij als de eerste olifant, maar goed genoeg om gespot te worden. De rest
van de dag zagen we giraffen, zebra’s, antilopen in soorten en
maten en struisvogels. Maar niet één van de grote vijf. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif" style="background: white; color: #4d5156; mso-bidi-font-family: Arial;">De volgende dag
begon onze safari vroeg, om zeven uur: ‘op dit tijdstip hebben we meer kansen’, zei
de chauffeur. Hij bleek ervaringsdeskundige , want binnen het uur stopte hij de
Land Rover, niet voor één, maar voor maar liefst tien leeuwen. Ademloos gingen
we alle zes rechtop staan en het aantal foto's dat gemaakt werd valt niet op
twee handen te tellen. Om elf uur reden we het park weer uit, van
de grote vijf hadden we er drie gezien, maar de vier wildvreemde mensen
waren inmiddels al lang geen wild vreemden meer. <o:p></o:p></span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-89729525385744350982023-05-01T01:51:00.004-07:002023-05-02T00:08:08.150-07:00Pole Sana<p> </p><p></p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Vorige
week maandag arriveerden we dan toch eindelijk in Kenia. Blij en opgelucht want
ook deze keer was er een hindernis geweest: de lekke band van onze auto een
paar honderd van ons huis. We waren net met koffers en al in gestapt om naar het
station te rijden. Het gebeurde vlak voor het huis van een vriend die naar
buiten rende toen hij zag wat er gebeurde: ‘Stap maar gauw met jullie koffers
in mijn auto, jullie móeten naar Kenia’. We haalden de trein naar Schiphol en
ook het vliegtuig naar Kenia en landden de volgende dag 's middags op het
vliegveld in Mombassa. Daar wachtte onze taxi en anderhalf uur later kwamen we
op de plaats van bestemming in Ukunda aan. Achterin de taxi was ik oren en ogen
tekort gekomen. Wat te denken van ‘<i>Pas op, overstekende kamelen’</i>, kris
kras rijdende tuk tuks (bromfiets rick shaws), passagier busjes in fel
beschilderde kleuren en overal prachtig geklede Afrikaanse vrouwen. Het voelde
als een ‘trip down to memory lane’.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Maar
een paar dagen later had zich een ander gevoel van mij meester gemaakt. Een
ongemakkelijk gevoel. Een gevoel dat ik helemaal niet kende van de jaren die wij
in Nairobi woonden. Ik begon te beseffen dat iedereen mij hier alleen ziet als
een mzungu* bij wie je je hand mag ophouden. Het feit dat ik meer dan tien jaar in Kenia woonde valt nergens uit op te maken: ik
heb de verkeerde kleur en spreek maar een klein mondje Swahili. In Nairobi hebben
we een aantal Keniaanse vrienden voor wie het verschil tussen zwart en wit niks
uitmaakt, maar Nairobi is ver van hier. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">En
toen kwam de omme slag, op een manier die ik van tevoren nooit had kunnen
bedenken. Aan de kant van de weg, vlak voor een souvenir stalletje, struikelde
ik over iets, viel achterover op de grond en kon niet meer overeind komen. Bernard
en de eigenaar van het stalletje trokken me omhoog en zetten me op een stoel. Ik
voelde me misselijk van de pijn en dat was van mijn gezicht af te lezen want de
koopman pakte subiet een ketting van zijn plank die hij in mijn hand duwde: ‘Oh
pole sana* mama, you get this one for free from me’. De rollen waren omgedraaid.
Op weg naar het ziekenhuis vroegen mensen die zagen dat ik verbeten mijn hand
omhoog hield: ‘What happened with your hand mama?’ En in de wachtkamer van het ziekenhuis
was ik gewoon een van alle andere mensen die op behandeling wachten.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Nu
loop ik al dagen met mijn gebroken pols in knalgroen gips en een arm in een
mitella. Dat knal groene gips heeft de wandelende geldautomaat in een echt mens
veranderd. En dat voelt vizuri sane.*<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif"><o:p> </o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpFirst" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">* blanke<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpMiddle" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">* het spijt me zo<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoListParagraphCxSpLast" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">* heel goed</span></p><p></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-42731102496054748042023-04-23T09:26:00.002-07:002023-04-23T10:33:05.145-07:00Mc Donalds<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">Noordoost
Friesland mag dan een ‘krimpgebied’ zijn, sinds anderhalf jaar doen wij hier niet
onder voor de rest van Friesland want we hebben onze eigen Mc Donalds. Eind
2022 geopend, aan de Lauwersseewei bij Dokkum. Middelbare scholieren die op hun
fiets ’s morgens Dokkum in- en s ’middags uitrijden waren de eerste trouwe
stamgasten. Tot verdriet van hun moeders, want menig pakje brood belandt in de
prullenbakken buiten terwijl binnen gelachen en gesmuld wordt van een kip- of
hamburger.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">‘Tjonge,
dat was er voor ons niet bij, wat leven we toch in een andere tijd’, verzucht
mijn vriendin achter haar beker cappuccino. Ook wij hebben vanuit de Westereen
de Mc Donalds ontdekt. Wij passeren niet op weg naar school, voor ons is het Mc
Cafe het sluitstuk van even winkelen in Damwoude. Een paar keer per maand
rijden we daar samen naar toe, in de zomer op onze e bikes (zonder helm, foei)
in de winter in de auto. Als we dan bij Mac Donalds tussen de scholieren zitten
voelen we ons weer een beetje jong.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span face=""Verdana",sans-serif">De
medewerkers van Mc Donalds zijn goed geïnstrueerd: ’Wilt u er ook een koekje
bij?’, is de steevaste vraag als ik cappuccino bestel. Maar vanmorgen is het
anders.’ Bent u al vijf- en zestig?’, vraagt een mooi opgemaakte vrouw die haar
kleurige Mac Donalds uniform met flair draagt. Ik val stil en kijk met open
mond naar haar zwarte haar dat net als het mijne ook geverfd is. Sinds ik mijn
haar verf voel ik me nog lang geen vijf- en zestig. Waar haalt ze het lef
vandaan om mij hier, op dit moment, tussen al die jongeren, aan mijn leeftijd
te herinneren? ‘Nog net niet’, murmel ik:’ begin juni is het zover.’ ‘Nou,
omdat u zo eerlijk bent krijgt u dan toch van mij de 65+ korting’. Ze voelt dat
ze iets goed te maken heeft en als ze mijn verbaasde blik ziet zegt ze:’ 65
plussers krijgen 70 cent korting op de cappuccino.’ <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><i><span face=""Verdana",sans-serif"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>‘1 Cappuccino 65+, 1 Geen Cookie’, </span></i><span face=""Verdana",sans-serif">lees ik op de bon. Over twee jaar
krijg ik AOW, nu dus al hele voordelige koffie. ‘Dankjewel voor je vraag’, grinnik
ik haar toe ik als ik mijn beker meeneem. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-36244373213678333632023-04-17T04:20:00.003-07:002023-04-17T04:20:37.750-07:00Therapeutisch tuinieren<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Het
tuinseizoen is aangebroken en dat werkt goed op mijn gemoed. Ik ben nou eenmaal
dol op wieden en schoffelen, zaaien en planten. Het komt door mijn genen, mijn
vader was ook altijd bezig in zijn tuin. Dat was zijn zesde dochter, hij was
dol op haar. Ik begin langzaam te begrijpen waarom: de tuin zegt nooit iets
terug, is altijd stilletjes aanwezig, is nooit saai maar verandert van seizoen naar
seizoen. Onze tuin kleurt nu hemels van de rankje blauwe druifjes waartussen
een paar groepjes stoere tulpen zich laten gelden. De hortensia’s beginnen
groen uit te lopen, de dahlia’s laten nog op zich wachten, net zoals de
stokrozen en de Agapanthus. Als ik om de een of andere reden nooit meer op
vakantie zou kunnen gaan, dan is er altijd nog de tuin. Tuinieren heeft iets
therapeutisch. Daar kan niets tegenop. Het doet meer met me dan een goed
gesprek of een mooie kerkdienst.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Tuinieren
als therapie zonder dat er een therapeut aan te pas komt. Ligt hier een markt?
Het is in elk geval voordelig, dat kan van een psycholoog of een therapeut niet
gezegd worden. <span style="background: white; color: black; mso-color-alt: windowtext;">Tuinieren als therapie zonder dat er een gesprek -de meest voorkomende behandelingsvorm
van een therapeut - <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>aan te pas komt. Hoe
kan dat? Waarom heeft werken in de tuin, wroeten met je handen in de aarde,
zo’n helende werking, niet alleen op mij maar op heel veel mensen? Ik voel me
altijd een beetje meer mens na een paar uurtjes in de tuin. </span><span style="background: white;"><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="background: white; color: black; font-family: "Verdana",sans-serif; mso-color-alt: windowtext;">Zoals heel vaak kwam het
antwoord uit iets dat ik in de bijbel las: Psalm 19, een gedicht van David over
de schepping.</span><span style="background: white; font-family: "Verdana",sans-serif;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><i><span style="background: white; color: black; font-family: "Verdana",sans-serif; mso-color-alt: windowtext;">‘Niet zoals mensen
spreken. Geen stemgeluiden, geen taal, zwijgen is het, sprakeloze stilte: tot
aan de randen van de aarde weerklank van stilte.’* </span></i><i><span style="background: white; font-family: "Verdana",sans-serif;"><o:p></o:p></span></i></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="background: white; color: black; font-family: "Verdana",sans-serif; mso-color-alt: windowtext;">Als ik tuinier mag ik
met God zelf in gesprek zijn, een gesprek zonder woorden, in het aller diepste
van mijn ziel. Terwijl ik onkruid wied en kleine zaadjes in de grond stop hoor
ik Hem bijna fluisteren: ’Wees niet bang, nergens voor, Ik ben er immers ook en
Ik ben aan het werk, dat zie je toch. Van de Agapanthus zijn alleen nog groene
sprieten zichtbaar. Maar Ik werk, het zullen grote sierlijke planten worden.
Vrees niet mensenkind, maar werk met Mij mee. Ik Zelf doe het grootste werk.’ </span><span style="background: white; font-family: "Verdana",sans-serif;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="background: white; color: black; font-family: "Verdana",sans-serif; mso-color-alt: windowtext;">(*vers 4, 5 vertaling
Huub Oosterhuis)<i> </i></span><i><span style="background: white; font-family: "Verdana",sans-serif;"><o:p></o:p></span></i></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-1413611641112969332023-04-10T04:40:00.003-07:002023-04-10T04:40:51.438-07:00Houd mij niet vast<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Vandaag
is Tweede Paasdag. Mensen gaan naar familie, meubelboulevards, tulpenvelden of
blijven thuis om te genieten van een extra vrije dag. Veel winkels zijn dicht.
Er valt iets te vieren: de opstanding van Jezus uit de dood.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Het
was een vrouw die als eerste met de opgestane Heer sprak: Maria. ‘Waarom huil
je?’, vroeg iemand die in de graftuin liep.’ Ik huil omdat ze mijn Heer hebben
weggenomen en ik weet niet waar ze hem hebben neergelegd’, snikte ze. ‘Maria’,
zei hij. Aan zijn stem hoorde ze wie het was. Ze had hem niet herkend, hij zag
er als opgestane Heer blijkbaar anders uit. En dan komt dat vreemde zinnetje:
’Houd Mij niet vast.’ ‘Noli me tangere’, in de Latijnse vertaling. Een
inmiddels wereldberoemde zinnetje. Mensen hebben erover geschreven, gemediteerd
en geschilderd. Die ontmoeting tussen Jezus en Maria: totaal overrompeld staat
zij oog in oog met Hem die drie dagen ervoor aan een kruis stierf. Maar zij mag
hem niet vasthouden, waarom niet? Als er iets is dat zij wil is dat het, ze wil
hem nooit meer loslaten. Dat was haar een keer overkomen, dat wilde ze niet
meer. Nooit meer.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Een
paar weken later staat Jezus met zijn leerlingen op de Olijfberg en doet Hij
een andere uitspraak die wereldberoemd werd: ’Ik ben met u, alle dagen.’ Is dat
niet in tegenspraak met elkaar? Mogen die leerlingen Jezus wel vasthouden en
Maria niet? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Vandaag
vieren we Jezus’ opstanding uit de doden, zijn overwinning over de macht van de
dood. Over een paar weken komt hemelvaart en daarna Pinksteren. We vieren het
na elkaar omdat het na elkaar gebeurd is, maar het hoort bij elkaar: Goede
Vrijdag, Pasen, Hemelvaart en Pinksteren. Op de Paasmorgen ontmoet Maria de
opgestane Heer. Maar ze moet weten dat het verhaal nog niet af is. Jezus zal
nog een paar weken op aarde blijven in die mysterieuze gestalte en dan zal hij
naar de hemel gaan. Vandaaruit zal hij<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>terugkomen in een andere gestalte, die van de <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Heilige Geest en zo zal ze Hem kunnen
vasthouden, want ‘Zie Ik ben met jullie alle dagen tot aan de voleinding van de
wereld.’ <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Ook
wij mogen Hem zo vasthouden, voor altijd, waar en wie we ook zijn.<o:p></o:p></span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4247794911419400392.post-37384222312994385202023-04-03T04:58:00.001-07:002023-04-03T04:58:05.406-07:00Grote teleurstelling<p> </p><p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Vorige
week reageerden veel mensen op mijn blogje ‘Vol verwachting’. Ik vermoed dat
het er deze keer minder zijn. Want ‘Grote teleurstelling’ klinkt niet veel
belovend. Verwachting roept spanning op, teleurstelling het tegenovergestelde:
het is niet wat je verwacht had, gehoopt had. Voor een vrouw die graag een kind
wil hebben liggen verwachting en teleurstelling dicht bij elkaar. In theorie <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>zou ze elke maand zwanger kunnen worden maar
als dat niet gebeurt, terwijl ze het graag wil, is ze teleurgesteld. Pijnlijk
teleurgesteld. Ik durf te beweren dat elke dag in Nederland honderden vrouwen
er zo aan toe zijn. Grote verwachting kan zomaar omslaan in verschrikkelijke
teleurstelling. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">Hoe
sta jij, die dit leest, erin: ben je vol verwachting of vol teleurstelling? Voor
jonge mensen is het in zekere zin makkelijker om vol verwachting te zijn. Als je
jong bent ligt het leven nog voor je, maar hoe zit het als je de zestig gepasseerd
bent? Ik word over een paar maanden 65, een bijna pensioen gerechtigde
leeftijd. Er liggen meer jaren achter mij dan voor mij. Verwacht ik nog iets
van die jaren of is het alleen maar uitzitten van mijn tijd?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">De
‘Stille Week’ is de naam die de kerk gaf aan de week die net begonnen is. De week
waarin stilgestaan wordt bij het lijden en sterven van Jezus: de allergrootste
teleurstelling voor zijn leerlingen. Drie jaar waren ze Hem gevolgd, hadden ze
het ene na het ander wonder meegemaakt, was het leven een groot feest voor hen
geweest. En toen eindigde dat allemaal abrupt aan het kruis. Met eigen ogen
zagen ze hoe hun Grote Leider stierf. Terwijl zij al hun hoop en verwachting op
hem hadden gevestigd. Hoe moest het nu verder? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="line-height: 150%;"><span style="font-family: "Verdana",sans-serif;">En
dan komt op die eerste Paasmorgen dat ontstellende bericht van een paar vrouwen:
het graf is leeg en Maria heeft Jezus ontmoet, Hij is niet dood, Hij is nog
steeds bij hen, anders dan voorheen, maar wel echt. Vanaf dat moment is het
leven op aarde veranderd. Er is nog steeds lijden, in allerlei vormen: ziekte,
oorlog en hongersnood, maar Jezus is er ook. Op de achtergrond, heel stil, soms
fluisterend, heel af en toe ingrijpend. Hij weet dat een mens niet zonder
verwachtingen kan leven en Hij heeft alle macht om elke teleurstelling om te
draaien tot een onverwacht wonder. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></p>Oost West(ereen) besthttp://www.blogger.com/profile/07680717963369005135noreply@blogger.com0