Identiteit

 

Mijn lange vlechten waren mijn identiteit. Op de middelbare school liep ik er fier mee rond: ze bungelden tot aan mijn billen, waren donkerbruin en dik. Eén van mijn zusjes had ook vlechten maar die waren dunner. Ik vond de mijne het mooiste en onze ouders waren trots op ons. We hadden altijd veel belangstelling, iedereen keek ons na. ‘Moet je eens zien wat een lange vlechten die meisjes hebben’. Wij tweetjes waren anders dan anderen. En mama genoot van ons. 

Ik zat in de vijfde klas en Annet in de eerste. Het gebeurde op een middag toen ik thuiskwam van school. Ik stalde mijn fiets in de garage en deed de voordeur open. Mama stond achter de deur: ’O, ben je daar Margriet. Je moet even niet verder lopen en wachten op Annet, die moet iets laten zien.’ Ik vroeg me af of mama blij of boos keek. Geen van beide, concludeerde ik. Keek ze trots? Waarom lachte ze zo? ‘Annet, kom je even naar beneden?’ Met mama keek ik naar boven. 

Op de trap verscheen een jonge vrouw met halflang haar rond haar gezicht. Het gezicht was van Annet, maar waar waren haar blonde vlechten? Ik zag hoe mama met ontzag naar haar keek. Vond zij dit mooi? Wilde zij opeens niet meer dat wij lange dikke vlechten hadden? Die vlechten waren mijn identiteit. Annet had geen vlechten meer en mama leek nog steeds blij met haar. Hoe kon dat? Ik voelde me verraden. ‘Ze is zelf naar de kapper gegaan,’ mama glunderde. Ik wilde het liefst door de grond zakken. Waarom was nooit in mij opgekomen om dat te doen? Ik voelde hoe ik knalrood werd en wist me geen raad met mijn houding.

Toen ik twintig was durfde ik de stap naar de kapper te wagen.

(Voetbal)spel

 

Vanmorgen overlegden we samen wat we op deze - voor ons vrije- dag zouden doen. We kwamen tot een plan, maar: ’Om zes uur moeten we wel terug zijn’, zei Bernard. ‘Wat is er dan om zes uur, komt er iemand eten?’, verbaasd keek ik hem aan, want ik wist van niks. Het afgelopen weekend waren er twee kleindochters te logeren maar voor vandaag stond niks gepland. Bernards blik naar mij hield het midden tussen verontwaardiging en ongeloof: ‘Om zes uur is er voetbal! Het Nederlands elftal!’ 

Ik had het kunnen weten maar was het vergeten. Opgegroeid in een meisjesgezin was voetbal een onbekend terrein voor mij. Na 31 jaar huwelijk met een grote voetballiefhebber is dat niet meer het geval. Maar toch: een echte liefhebber zal ik nooit worden. Het staat niet in mijn agenda. Ik kijk mee omdat dat gezelliger is voor Bernard en vind het leuk om spelers te herkennen. De Paay, Ronaldo, Blind, Frenkie de Jong…Bernard is zo’n grote fan dat hij afgelopen donderdag op de kerkenraadsvergadering met een grote oranje pruik verscheen. Sommige kerkenraadsleden moesten erom lachen. Anderen keken er toch wel een beetje van op. Ging de dominee nu niet te ver? Gelukkig liep de vergadering deze keer niet uit en kon Bernard nog de tweede helft van het spel zien.

Wat vindt God van voetbal? Die vraag kwam in mij op deze morgen? Daarover staat niks in de bijbel. Maar dat God van spelen houdt staat wel beschreven. In Spreuken 8 zegt de Zoon van God over zichzelf dat Hij ooit ‘als een kind was, te allen tijde voor het aangezicht van de Vader spelende’. Spelen is doen alsof het echt is er intussen van harte van genieten. Mijn kleindochters deden het ons voor het afgelopen weekend. Wat hebben wij ervan genoten!  

Google

 

Op internet las ik deze zin, en uit die ene zin werd dit blogje geboren: “Google is actief sinds 1998 en is de meest gebruikte zoekmachine ter wereld.” 

1998 zal voor ons gezin altijd in het geheugen gegrift blijven, want in dat jaar vertrokken wij naar ontwikkelingsland Kenia. Het voelde voor ons als een ontwikkelingsland want Kenia liep ver achter op alles wat met internet te maken heeft. Mobiele telefoons bijvoorbeeld waren verboden door de regering. Maar in 2000 kwam er een vooruitstrevende president aan de macht en ging de deur voor Google ook open in Kenia. Wat waren we blij. Ik ben vergeten wanneer ik met Facebook begon, het zal ergens in 2006 geweest zijn. Opeens was het heel makkelijk om met het wel en wee van familie en vrienden in Nederland op de hoogte te blijven. 

Nu is het 2021. Google is niet meer weg te denken uit onze levens. Toch ben ik (een tijdje) gestopt met Facebook. Niet omdat ik opeens niet meer geïnteresseerd zou zijn in het leven van mijn vrienden. Wel omdat Google niet ophoudt advertenties te sturen van verf, meubels, inrichting. We zijn bijna klaar met ons huis maar Google geeft me dagelijks het idee dat er nog veel meer nodig is. Alsof Google aanvoelt dat ik net verhuisd ben en mijn huis zo mooi mogelijk wil maken. Google fluistert me de hele dag toe: ’Het kan en moet beter!’ Op Facebook hebben vrienden het veld geruimd voor adverteerders. Dat gun ik Google niet.

Mensen die mijn blogjes alleen lazen op Facebook zullen dus elke maandag moeten klikken op http://margrietterlouw.blogspot.com/. Oost West-ereen Best! Abonnee worden is ook mogelijk door bovenaan ‘submit’ in te vullen. “Werkt Google voor jou of werk jij voor Google?” schreef Peter Olsthoorn. Ik ben met het laatste gestopt!

Gooi- en smijtwerk

 

Even een klein update over onze herintrede-vorderingen: Het hele huis is aan de binnenkant geschilderd, vanaf hal tot bijkeuken, van trappengat tot overloop. Na een maand schilderen arriveerde de verhuiswagen, in een halve dag was alles uitgeladen en de hele vorige week zijn we bezig geweest om ‘alles te plak te krijen’. Dat vraagt iedereen ons nu: ’Is alles al te plak?’ 

Ik wist dat we samen in 60 jaar veel spullen hadden verzameld, maar was vergeten hoeveel. Het is maar goed dat het huis aan de Pastorijloane 1 immens groot is, anders was het nooit goed gekomen. Vanuit onverwachte hoek kwam er hulp van Marie Kondo, de Japanse opruim goeroe. De bibliotheek is gelukkig weer open en ik nam één van haar boeken mee. “Vraag je bij elk ding dat je wilt opruimen af of je er blij van wordt. Echt blij. Niet een beetje blij. Bewaar alleen waarvoor het eerste geldt.” Ik heb het toegepast en ontdekte dat ik heel veel spullen heb waar ik helemaal niet meer blij van word. Voor die spullen is er ook in Noord-Oost Friesland een oplossing: de milieustraat in Damwoude. Ik ben de tel kwijt van het aantal ritjes dat ik door de Mieden maakte. Ik houd wel van het gooi- en smijtwerk. Soms ben ik verbijsterd over wat mensen allemaal weggooien. Maar dat zijn ze misschien ook wel over mij.

'Die niet loslaat wat zijn hand begon’, zo begint elke kerkdienst. Stel je voor dat God ook meteen zou wegsmijten waar Hij niet meer blij van wordt? Wat zou er dan van de wereld overblijven? De bijbel is er gelukkig heel duidelijk over: een mens is niet te vergelijken met een ding. De mens is de kroon van de schepping. Over wie Gods grootse plannen en gedachten heeft.