“Tweehonderd
euro is het totale bedrag dat u vandaag kunt pinnen”, het scherm van de
pinautomaat weigerde te voldoen aan mijn verzoek om tweehonderdvijftig. Zou het
aan mijn nieuwe RABO-bank pasje liggen? Nog maar een keer proberen, misschien
had ik iets over het hoofd gezien.
“Kinne jo gjin jild krije?”, de vrouwenstem hield gelukkig de vereiste
afstand want ik was niet in de stemming om haar vraag te beantwoorden. In
Leusden had ik volkomen anoniem met mijn karretje door Albert Heijn kunnen
schuifelen. Hier kreeg ik op de meest onverwachte momenten een schouderklopje.
Gisteren nog: met een stralend gezicht had een bejaarde man me midden in de
supermarkt aangesproken met: ”Ha, u kent mij niet, maar ik u wel!” Iedereen in
het dorp wist inmiddels wie ik was, voor mij zou het veel langer duren om
gezichten te onderscheiden en namen te kennen.
“Het heeft
tijd nodig hoor”, dezelfde vrouwenstem ging over in het Nederlands. Had ze
aangevoeld dat ik moe was van alle veranderingen? Ze keek naar me op met ogen
die een praatje verwachten. “Nou, ik geniet er best van om hier te wonen hoor”,
ik hoopte dat dit joviaal genoeg klonk.
Maar zij fronste haar wenkbrauwen: “Ik bedoel eigenlijk dat wij als Westereenders tijd nodig hebben. Het is een grote overgang voor ons, de vorige dominee was zo heel anders en die heeft hier elf jaar gewoond. Maar ik zeg tegen iedereen: ”We moeten deze mensen ook een kans geven, over een half jaar zijn we waarschijnlijk wel gewend.”
Wie dit leest
denkt misschien dat ik per ongeluk een ‘oud’ blogje postte. Ik schreef dit inderdaad,
om precies te zijn, zeven jaar geleden. Op 21 september 2016, was dit mijn allereerste
blogje in de Westereen. Alles was nieuw
voor ons en voor de gemeente. Maar inmiddels zijn we ingeburgerd. Echte
Westereenders zullen we nooit worden, dat geboorterecht hebben we niet, maar we
voelen ons hier thuis. 7 is een bijbels getal, in die jaren schreef ik 366
blogjes en werden die al met al 90.241 keer gelezen. Vorige week bedacht ik dat
het nu wel welletjes is. Ik heb bovendien een nieuwe opdracht: mensen bezoeken
en me trainen in luisteren naar verhalen van anderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten