Loslaten

Losgemaakt worden, van een of andere verslaving, is fijn. Loslaten is moeilijk. Ooit trok een tandarts bij mij een tand uit die echt problemen gaf. Die tand werd losgemaakt en ik was er blij mee. Maar loslaten is nooit alleen maar fijn en meestal moeilijk. Als ouders je kinderen loslaten wanneer ze volwassen geworden zijn: De één kan dat beter dan de ander, maar het kost altijd wat. Loslaten is namelijk iets verliezen waar je aan gehecht was. Dat je leven vorm en inhoud gaf. Waar je van hield.

Ik houd van mijn tuin. Iedereen die mijn blogjes leest weet dat. En die tuin moet ik een aantal weken loslaten want we zijn er op uit met de Kip. Dat betekent dat ik de eerste bloei van de Agapanthus en Dahlia’s niet mee zal maken. Dat loslaten kost wat, ik geef het eerlijk toe. Als ik niet met Bernard getrouwd zou zijn was ik thuisgebleven. In elk geval tot en met de Agapanthus uitgebloeid was. Maar nu zijn we vorige week weggereden naar een kleine, rustige, boerencamping waar we niet eerder waren. Wij googelen altijd op ‘rustig en klein’ en laten ons dan verrassen. Deze keer was de verrassing groot. Heel groot. De camping is heel klein en heel rustig. Dat was wat we gehoopt en verwacht hadden. Onverwacht was de groente-en bloementuin die erbij hoorde. “Je mag alles plukken en oogsten wat je wilt. 

Het kost niets”, vertelde de campinghoudster. Dus staat er nu in de Kip een vaas met zelf geplukte Dahlia’s en Margrieten. En aten we gisteren peultjes en tuinbonen die ons niets gekost hadden. Het voelt allemaal als een stralende knipoog van God die zegt: ”Wie zijn leven zal verliezen zal het vinden.” Nooit geweten dat vers geplukte tuinbonen zo lekker zijn!