Gratis

“GRATIS MEE TE NEMEN VOOR DE LIEFHEBBER”. Ik reed - op mijn e-bike- langs een kartonnen bordje met deze tekst en remde daarna toch maar af. Had ik het goed gelezen? Gratis?

Gratis is een toverwoord voor veel Nederlanders. Een toverwoord voor mij dus. Net zoals de woorden ‘aanbieding’, ‘korting’, ‘sale’, ‘koopje’, ‘reclame’. Altijd als ik zo’n woord lees gaat er van binnen een lampje branden. Ook deze morgen. Want vanuit een ooghoek had ik op die e-bike al gezien waar het bordje op sloeg: een stapel woontijdschriften. En als ik van iets een liefhebber ben is het dat. Ik stond voor de stapel, ik schat twintig stuks en dacht: Zal ik ze allemaal meenemen? Ik ben een liefhebber. Dus in principe mag dat. Maar misschien zijn er wel meer liefhebbers dus laat ik me inhouden. Ik nam de helft mee.

“Gratis mee te nemen voor de liefhebber”: Ik vermoed dat de gulle gever van die woontijdschriften iemand is die thuis is in de bijbel. Want in dit ene zinnetje past elk woord bij het evangelie, het goede nieuws van Jezus Christus. Hij stierf voor de zonde van ieder mens, Hij biedt genade aan. De liefhebber mag die genade gratis meenemen. Zonder te betalen dus.

Jammer eigenlijk dat we dat in de kerk vaak een beetje kwijt zijn. Ook in ons dorp gaan er altijd collectezakken rond in kerkdiensten: alsof er voor genade toch betaald moet worden. Ooit gingen wij naar een kerk waar nooit gecollecteerd werd. De gemeente leden konden geld aan de kerk overmaken via de bank, maar nooit in de kerkdienst. Ik vond dat prachtig en heel aantrekkelijk voor nieuwelingen: alles in die kerk was echt gratis voor de liefhebbers. En reken maar dat er veel nieuwelingen spontaan een liefhebber van Jezus werden op deze manier!  

Voetstappen

Binnen een uur -van huis tot huis- ben ik bij onze dochter in Groningen. Onlangs liep het anders. Het begin was als vanouds: met de fiets naar het station en daarna met de Arriva-stoptrein richting Groningen. In Buitenpost – de eerste stop- bleek de trein niet verder te gaan en stonden grote bussen klaar om reizigers verder te brengen. Maar het was stralend weer, ik hoefde niet maar mijn werk en was voor mijn plezier een dagje uit. Dus eigenlijk best mooi om met de bus door het Groninger herfst-landschap te rijden. 

In Groningen dan maar even de stoptrein richting Delfzijl pakken, dacht ik. Want het Noorderstation was mijn eindbestemming. Maar het bus avontuur van die dag bleek nog niet voorbij want op de perrons stonden in plaats van treinen kleine bordjes met “Volg de voetstappen naar je bestemming.” Ik keek naar de grond en inderdaad: allemaal sporen van nep-voetstappen. Die voor de richting Delfzijl waren blauw dus ik ging op pad. Stap voor stap. Overal om me heen zag ik mensen naar beneden kijken.

Een hele simpele manier om ergens te komen: volg de voetstappen. Een kind kan de was doen. “Treed in de voetsporen van Hem” staat in 1 Petrus. Die “Hem” is Jezus. Zijn leven is al het ware de ‘voetprint’ voor ons. Elke keer als je niet weet welke kant je op moet kun je je afvragen: WWD? What Would Jesus Do? In welke richting moet de volgende stap gaan? Ik had geen idee waar de voetstappen zouden uitkomen maar vertrouwde dat de N.S. me niet op een dwaalspoor had gezet. Het eindpunt van die blauwe voetstappen bleek het instappunt van een nieuwe grote bus, aan de overkant van het station.

Ook Jezus is te vertrouwen wat het eindpunt van onze aardse voetstappen betreft, reken maar!

Tuin!

Mensen die mij wat langer kennen (al is het alleen maar van Facebook) weten dat tuinieren mijn hobby is. Mooiere zomer in Nederland dan dit jaar kan ik me dan ook niet herinneren: Al vanaf mei staan er elke dag verse bloemen in onze woonkamer.

Afgelopen zaterdag kreeg ik hulp van een ‘echte’ tuinman. Een “Westereender-met-pensioen-en-dus-drukker-dan-ooit” was zo goed om een paar uurtjes voor onze tuin vrij te maken. Drie grote potten met Agapanthus heeft hij in de vaste grond geplaatst. Daarvoor was stevig omspitwerk van het gazon nodig. Ik stond erbij, keek ernaar en luisterde naar al zijn aanwijzingen. Zijn eigen tuin is een waar lusthof met wel tien verschillende soorten Dahlia’s die hij allemaal bij naam kent en ook uit elkaar houdt. Ik voel me altijd een simpele beginneling in zijn buurt.  

God heeft ook iets met tuinen: in Genesis 3 staat dat “Hij in de avondkoelte in de hof (van Eden) wandelde” en in Johannes 20 ziet Maria Jezus staan maar denkt ze dat Hij de tuinman is. (Leek Hij daar een beetje op?) “Ik ben de Ware Wijnstok”, sprak Jezus, “en mijn Vader is de Landman.” Jezus gebruikt dus zelf het beeld van God als de Grote Tuinman.

Van die Grote Tuinman leerde ik in onze tuin drie dingen. (Meer gaat ongetwijfeld komen):

-       Geduld. Groei is iets dat heel langzaam gaat. Langzaam maar zeker.

-      Anti racisme. Bloemen zijn er in zoveel verschillende kleuren en maten dat vergelijking van de ene bloem met de andere nergens op slaat. Iedere bloem is uniek in zijn eigen soort.

-      Snoei. Hoe meer ik in mijn tuin snoei en wegknip, des te meer er gaat groeien en bloeien. Snoei is in feite noodzakelijk voor uitbundige bloei.

Voor elke wijze les van de tuin houd ik me aanbevolen!

Dagboek van een herdershond

De ouderen onder ons kennen vast allemaal nog wel de tv serie “Dagboek van een herdershond” (van 1978-1980 op tv) over het leven van kapelaan (hulppastoor) Erik Odekerke in het Brabantse land. Elke begin aflevering begint met de scene waarop Erik bijna (of helemaal, ik ben het vergeten) van zijn fiets valt. Heen en weer fietsen van hot naar her is zijn bestaan en tijdens die tochten ontmoet hij het één na andere uitgesproken lid van zijn parochie. Met sommigen raakt hij bevriend en die worden in de serie op de voet gevolgd. In Kenia -waar nooit iets leuks op de tv was- bekeken Bernard en ik er een oude Dvd van: met veel genoegen. 

Nu is het vele jaren later. We wonen niet meer in Kenia en kijken bijna nooit meer Dvd’s. Want Bernard is predikant in de Westereen en sinds kort ben ook ik daar kerkelijk werker. “Geestelijk verzorger ten behoeve van het pastoraat” is de technische term. Herdershond vind ik mooier want dat is precies hoe ik me voel. Net als Erik fiets ook ik rond, ontmoet het ene na het andere boeiende gemeentelid en probeer de kudde  een beetje bij elkaar te houden. Dat is helemaal niet zo makkelijk als het lijkt. Want sinds de komst van de tv hoeft niemand op zondagmorgen meer de deur uit. Eén druk op de knop en je hebt de kerk in je huis. Voor sommige oude, zieke en zwakke schapen is dat natuurlijk een uitkomst. Maar de kudde dunt er wel een beetje van uit. 

Jammer is dat voor de (goede) herder. Want die houdt het liefst al zijn schaapjes bij elkaar. En dat is natuurlijk ook voor hen ook het allerbeste. Want waar de kudde bij elkaar is de herder nooit ver te zoeken.

Niet genodigde gast

Ik geef hem het voordeel van de twijfel,  dacht Simon, en daarom nodig ik hem uit. Hij zou zelf alleen maar opletten en luisteren. Niemand zou hem verdenken van ook maar een spoortje geloof.

De eerste gasten kwamen binnen en Simon wees de ligplaatsen aan. Toen Jezus arriveerde ging zijn hart zo hard tekeer dat het bijna te horen was. De maaltijd begon en opeens ontwaarde hij achter Jezus een vrouw die hij niet uitgenodigd had. Hij zag haar gezicht niet want haar lange haar hing ervoor. Wie was dat? Langzaam drong zich een doordringende geur aan hem op. Was dat mirre? Hij zag sommige gasten hun wenkbrauwen optrekken. Mirre was niet om te eten, mirre was van vrouwen van lichte zeden. Het kon toch niet dat? Nog een blik in haar richting en zijn angst werd bevestigd. Met open mond keek iedereen nu naar Jezus en de vrouw.

 “Simon, ik wil iets tegen je zeggen”, doorbrak Jezus de stilte. Iets zeggen tegen hem? Hij zou haar weg moeten sturen. “Zeg het meester”, smekend keek hij Jezus aan. “Zie je deze vrouw?”, Jezus stopte even, “jij bent de gastheer maar zij heeft mij verzorgd met tranen, kussen en mirre.” Was het nu echt nodig om hem zo voor gek te zetten? Hij zag de vrouw opstaan. Ook Jezus ging staan en zei: “Ik zeg jullie: alle zonden van deze vrouw zijn vergeven want ze heeft heel veel voor Mij gedaan.” Een paar gasten stonden  op en gingen weg zonder de gastheer te groeten. En Simon wist dat zijn vonnis was getekend. Door die vrouw en door Jezus, dacht hij. 

Zachtjes zei Jezus tegen haar: ”Het enige wat ik van een mens verlang is geloof in Mij en jij hebt dat laten zien deze avond.”

vrij naar Lucas 7:36-50