Retro-Safari-Caravan

Onze Kip dateert uit de vorige eeuw. Ergens jaren tachtig om precies te zijn. Om die reden wilden de vorige eigenaars hem (of is het haar?) verkopen. Dat was ongeveer vijf jaar geleden. Jammer voor hen, maar goed voor ons konden ze hem aan de straatstenen niet kwijt. Wij hoorden hiervan toen onze zoon thuiskwam van de snackbar waar hij werkte: ”Zo en zo kwam langs, helemaal over de rooie omdat niemand zijn caravan wil kopen. Hij heeft al een nieuwe maar denkt er nu over om die oude maar naar de schroothoop te doen. Maar er mankeert nog helemaal niets aan.” Op dat moment waren wij nog niet zo van de caravans maar toen we hoorden dat deze 250 euro moest opbrengen (met voortent en al) zijn we gaan kijken, heeft de verkoper de voortent op een zonnige dag voor ons opgezet in den Treek (het landgoed bij Leusden) en waren wij verkocht. We kochten em dus.

Van het begin was ik dol op de kleur van de voortent: kaki met donkerbruin. “Beetje gedateerd”, zei de verkoper. Onze voortent heeft inderdaad een andere kleur dan de meeste. Maar dat kaki houdt voor ons de herinneringen aan (safari’s in) Kenia levend. We kochten om die reden een Keniaanse vlaggetje dat  dapper aan de voorkant van de tent wappert. Dat vlaggetje levert altijd mooie campinggesprekken op: “O, daarom is jullie caravan een beetje anders.”. De laatste jaren verschijnen overigens opeens meer kaki (voor)tenten op campings. En niet alleen op campings, ook in allerlei bladen en tijdschriften want alles van de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw is weer hip. Dus onze caravan heeft niet alleen Afrikaanse trekjes, maar is bovendien retro. Wat wil een mens nog meer?

Sleurhut (2)

Een mens is een gewoontedier. Dat heeft zijn voordelen en zijn nadelen. Zo kan een mens zich aan van alles en nog wat aanpassen en vind je mensen als Eskimo’s op de Noorpool, in de bittere kou, en als nomaden in de Sahara in Afrika onder de hitte van een tropenzon. Alles went, zelfs het klimaat. Maar als een mens eenmaal gewend is aan een bepaalde temperatuur en cultuur dan is het ontwennen daarvan niet makkelijk. Dat is dus het nadeel. Bernard en ik kunnen ervan meepraten. Toen wij in Kenia gingen wonen kostte het ons een paar jaar om aan alles te wennen, voor het terug migreren gold hetzelfde. Alles went, maar als je eenmaal gewend bent is het ontwennen lastig.

Precies om die reden zijn wij dol op onze Kip-caravan. Want bij elke vakantie, kort of lang, zijn wij al binnen een halve dag ‘gewend’. In de periode dat wij nog van het huisjes huren waren kostte het mij minstens twee dagen om aan het huisje te wennen. Zo gingen we eens een weekje naar Normandië in een huisje, in mijn herinnering was dat maar een paar dagen. Want die eerste dagen bestonden louter en alleen aan het wennen aan het huisje.

Maar dat is nu voorbij. We parkeerden onze Kip onlangs voor een lang weekend in Drenthe. (Bernard moest in een Drents dorp preken, dus mooie reden om Drenthe te verkennen.) De camping was rustig, landelijk en Drentser dan Drents: Want naast kamperen kon je er echte plaggenhutten huren. Modern, dat wel, met vloerverwarming, maar aan de buitenkant leek het net echt. Voor ons nieuw en anders. Maar toch voelde ik me al na een paar uur thuis tussen die plaggenhutten. En dat kwam omdat we zelf in onze vertrouwde Kip koffie dronken en een boekje lazen. 

Sleurhut

Nog een paar weken en je ziet ze weer overal op de Nederlandse snelwegen: caravans. Een caravan is ‘een vakantiehuisje op wielen dat achter een auto kan’. Deze prachtige definitie vond ik op internet. Gisteren hebben wij de onze van stal gehaald. Dik onder het stof zat ie. Dus vandaag is het poetsen en stofzuigen en schoonmaken. Maar dat doe ik met plezier voor mijn vakantiehuisje op wielen. “Hebben jullie ook zo’n sleurhut”, vraagt een jongen uit de gemeente. “Je bedoelt onze caravan?”, ik ben verontwaardigd vanwege die term. “Ja, voor mij zijn het allemaal sleurhutten, je kunt met zo’n ding achter de auto helemaal geen tempo maken”, hij is nog jong maar heeft al meerdere auto’s in zijn bezit en inderdaad, met onze Kip rijden we in een kalm tempo. Maar is dat erg?Het schoonmaken en inpakken kost me deze keer meer tijd dan andere jaren, maar ik weet wat ik ervoor terugkrijg: een paar dagen zonder sleur. Sleurhut is niet alleen een naar woord, het klopt ook niet want onze caravan is juist een ‘uit-de-sleur-hut’. Dat moet ik de jongen met de meerdere auto’s toch maar eens vertellen. 

Toen wij jonger waren hadden we overigens precies dezelfde mening over al die caravans die we inhaalden: “Wat drijft mensen om zo’n ding te kopen?” Inmiddels allebei 50 + weten we het: Het is het verlangen naar vrijheid en losbreken uit de sleur van alle dag. Sleur is ‘iets dat je zo vaak doet dat het vervelend geworden is’ (opnieuw internet). Zoals het huishouden: opruimen, stofzuigen, wassen en strijken. Dat hoeft allemaal niet in de caravan. En mocht ik, uit gewoonte, toch aan het huishouden slaan dan ben ik zomaar klaar, want onze caravan is en blijft een huis-je, met nadruk op ‘je’.

  

     

Appelsap

“Ik zeg tegen u: U bent mijn Heer, ik vind mijn geluk alleen bij u”; In een gesprekskring bij ons thuis lezen we Psalm 16 in de bijbel in gewone taal. We zijn met zijn dertienen. Precies het getal van Jezus met zijn twaalf discipelen. Vers voor vers mag iedereen uitspreken wat hij (of zij) ervan vindt. “Wat een prachtige regel is dit”, zegt een jonge -ongetrouwde- vrouw: “God wil je gelukkig maken, is dat niet geweldig?”, ze kijkt stralend om zich heen. Een jonge man gaat eropin: “Nou, ik vind mijn geluk niet alleen bij de Heer, ik vind het ook bij mijn vrouw en mijn kind”. Een andere getrouwde man fluistert zijn vrouw naast hem toe: ”Ik ook!” 

Dan ontstaat er een discussie over de vraag in hoeverre een mens zijn geluk ook bij andere dingen mag vinden dan bij de Heer alleen. “Ik houd heel erg van mijn werk, is dat verkeerd?”, vraagt iemand. We komen er niet uit en halen er een andere vertaling bij. “Ik heb geen goed buiten U”, staat in het NBG. Opeens wordt begrijpelijker wat David bedoelt: Alleen (wat) de Heer (hem geeft), bepaalt zijn geluk. David had -buiten de Heer om-  een vrouw tot de zijne gemaakt en dat had (naast geluk) veel ellende opgeleverd. Zou hij deze Psalm hierna geschreven hebben? 

Toen onze kinderen klein waren lazen we Psalm 16 eens na tafel. “Gij maakt mij het pad des levens bekend”, is de laatste regel. ”Ik wil geen pad des levens, ik wil appelsap!”, reageerde één van hen toen. Bernard en ik schoten in de lach en sindsdien is dit zinnetje een gevleugeld woord in ons gezin. Maar hoe vaker ik het citeer, hoe meer ik denk: Heel vaak betwijfel ook ik of de Heer wel weet wat mij gelukkig maakt. Om diep te beseffen dat Hij dat echt wel weet neem ik me voor de komende weken Psalm 16 elke dag een keer te lezen….

Verrassing op Ameland

Voor een iemand in de Westereen is dit geen nieuws, voor veel Nederlanders wel: Het ligt op twintig minuten met de auto van Holwerd. En wie Holwerd zegt, zegt Ameland! Geliefde vakantie plek voor iedereen die een paar uurtjes rijden en een boottochtje van drie kwartier over heeft voor een vakantie dicht bij huis in een andere wereld. Nu zijn wij niet echt mensen van zon en zee, maar even pas op de plaats is altijd goed en daarom stapten wij aan het begin van de meivakantie in Holwerd op de boot. Bepakt met proviand en veel boeken. Van tevoren was dit mijn idee van vakantie op een Waddeneiland: lang uitslapen, af en toe een strandwandeling en verder lekker languit met een boekje op de bank.

We kwamen op zaterdagmiddag aan en zagen dat de aanvang van kerkdienst op zondag vakantievriendelijk was: kwart voor elf. Dus combineerden we op zondag kerkgang en strandwandeling. De predikant was niet van het eiland, de preek het overdenken waard, maar de verrassing kwam bij de afkondigingen: “Vanmiddag is er in de Hervormde kerk in Hollum een inspirerend voorstelling over het leven van Etty Hillesum”. Mijn hart sprong op, want ik bewonder Etty Hillesum vanaf mijn studententijd. Voor wie haar niet kent, ze overleed in 1943 op 29 jarige leeftijd in  Auschwitz, was Joods, werd in de tweede wereldoorlog christen en begon op aanraden van een vriend een dagboek. Die dagboeken werden in 1981 uitgegeven en ik verslond ze op mijn studentenkamer in Groningen.

“Ter nagedachtenis van hen die in de tweede Wereld Oorlog zijn omgekomen”, staat op een ingehouwen plakkaat van de hervormde kerk in Hollum. Een minuut te laat kwam ik binnen op zondagmiddag, de voorstelling was gelukkig nog net niet begonnen. Ruim een uur heb ik ademloos gekeken en geluisterd naar Abke Bruins en ”Choral” die leven en werken van Etty in herinnering brachten. In Hollum op Ameland beleefde ik de meest indrukwekkende 4 mei herdenking ooit….