Code geel

Het laatste stukje van onze vakantie was in Nederland en dat heeft als voordeel dat je de stem van de autoradio ook begrijpt, iets wat in Frankrijk niet zomaar het geval is. ”Hoor je wat ze zeggen?”, zei Bernard. “Ja, code geel. Wat houdt dat eigenlijk in?” Ik zocht het op in mijn mobiel en las: “Wees alert op gevaarlijke weersituaties, zoals extreme neerslag, windstoten of onweersbuien”. “Dan moeten we misschien niet de voortent opzetten straks”, opperde ik. “We zien wel hoe het loopt”, Bernard geeft niet zo gauw op bij wat tegenslag. Aangekomen op de plek van bestemming was het broeierig, maar verder geen vuiltje aan de lucht. In de avond veranderde het weertype. Het broeierige nam af maar de wind nam vervaarlijk toe. “Houdt onze voortent het?”, vroeg ik benauwd. De code was nog steeds geel en Bernard ging in de weer met extra lijnen aan de voortent, je kon nooit weten. Allebei niet helemaal gerust probeerden we om een uur of elf de slaap te vatten.

Die slaap kwam, maar was ook snel weer voorbij: ”Hoor jij dat ook?”, maakte Bernard mij wakker. “Onweer bedoel je? Ik hoor niks”. “Nee, een mug! Die moet ik vangen, anders slaap ik niet”. Dus licht aan, op zoek naar muggenspray, de elektrische vliegenmepper en de mug. Maar de laatste hield zich helaas schuil. Na vijf minuten – inmiddels allebei klaarwakker- mug doodgeslagen en nieuwe slaappoging. Een kwartier later diende de volgend mug zich aan en begon het ritueel opnieuw. Om vier uur hadden we nog steeds niet echt geslapen. De windstoten waren uitgebleven en het regende ook niet meer. Code geel bleek niet meer dan een mug waarvan het KNMI een olifant had gemaakt. Maar wij weten nu dat vijf muggen eigenlijk helemaal niet onder doen voor code geel.

Tango in de kerk

Onze vakantie in Frankrijk stond bol van verrassingen. Op één van de (twee) regenachtige dagen besloten we daar een culturele dag van te maken. We hadden de keuze uit Nancy of Straatburg en kozen voor het eerste: iets kleiner maar nog ouder dan Amersfoort. Alles bleek deze keer te kloppen, het was zelfs nog mooier dan op de folders. De Françaises van de Franse VVV, grenzend aan het Stanislas plein, waren zeer bereidwillig ons van alles uit te leggen: “Er is vandaag ook een mooi concert, misschien is het iets voor u: tangomuziek door een harpiste en een violiste.”

Op een voor Nederlanders vreemde tijd, vijf uur s middags, begon het concert, in een kerk in een dorpje in de buurt van Nancy. “Ik vraag me af hoeveel mensen hier nu op afkomen”, zei ik in de auto tegen Bernard. Het is bekend dat Fransen niet  van die kerkbezoekers zijn. Maar aan gekomen op het plein bij de kerk stond dat al helemaal vol met auto’s van tangoliefhebbers. We konden alleen een heel eind van de kerk parkeren en toen we binnen wilden gaan was er eigenlijk al geen plek meer. Helemaal achterin, vanuit een klein nisje op een paar klapstoeltjes, maakten we het concert mee. De musici zagen we niet, maar anderhalf uur hebben we ademloos zitten luisteren. Nooit geweten dat goed gespeelde tangomuziek zo mooi is . Dat wisten  die Fransen natuurlijk al lang.

Boven de twee musici hing een crucifix, dat was wel voor iedereen in de kerk goed zichtbaar. “De tango is een droevige gedachte die gedanst wordt”, las ik in het flyertje dat we uitgedeeld kregen. Ik keek naar kruis met Jezus eraan en dacht: ”Het is inderdaad een hele droevige gedachte dat de meeste van deze Fransen niet weten dat deze gekruisigde Jezus ook hun opgestane Verlosser is.” 

   

Verleidelijke folder

“Chemin de fer touristique du Rhin:Toeristische spoorlijn langs de Rijn”: dat klonk veelbelovend. Uit de stuk of honderd folders bij de receptie vond Bernard deze. “Twee voor de prijs van één”, grinnikte hij. Want de folder omschreef een ritje in een oude stoomtrein gecombineerd met een boottocht langs de Rijn met uitzicht op het Zwarte Woud. “Zorg dat u op tijd bent voor de verkoop van de kaartjes”, meldde de folder en dus arriveerden wij twee uur voor vertrek op het oude perronnetje waar allerlei antieke aanplakbiljetten ons nog meer in de stemming brachten. Voor de zekerheid zochten we meteen nadat we het begeerde kaartje bemachtigd hadden een zitplaats in de trein want volgens de folder waren: “zitplaatsen niet gegarandeerd.

”Maar onze coupe, en ook de coupe naast ons bleef leeg, ook toen de trein in beweging was gekomen. We deden de ramen open, maar voor het uitzicht hadden we het niet hoeven doen want dat bleef beperkt tot bomen en struiken die elk uitzicht belemmerden. (Op een veld met mais na, maar die stond te hoog om er overheen kon kijken.) Op het krakkemikkige van de trein na leek het op een ritje tussen Nunspeet en Harderwijk. “Twee voor de prijs van één’ was het zeker niet en dus steeg met elke minuut dat de trein voortsukkelde onze verwachting naar de boottocht. Wat het uitzicht op de Rijn betreft, werden we niet beschaamd, want we zagen inderdaad, wel tien minuten lang, het Zwarte Woud, in de verte, liggen. De rest van de tijd kregen waren het immense fabriekswerven met stapels roestige containers.

En dat terwijl we op onze camping vanaf alle kanten een fantastisch uitzicht op de Vogezen hebben. Was het mooie Frans op die aantrekkelijke folder waardoor wij  ons hadden laten verleiden?

   

Het Franse feminisme

Ik kocht ze in de Westereen omdat ze wellicht in de Franse Vogezen van pas zouden komen:”Nordic walking sticks.” Met name bekend bij de oudere generatie. Mijn ouders hebben ze ook en zijn er enthousiast over: ”Die helpen echt bij het wandelen”, aldus mijn moeder van twee en tachtig.

Na 9 uur rijden arriveerden we met de Kip op de camping. We hadden het mooiste plekje laten reserveren en dat bleek de enige plaats die nog vrij was: augustus is dé vakantie maand voor de Fransen. Tijdens de voortent opzetten, alles uitruimen en klaarzetten zag Bernard de sticks liggen, ze waren nog ingepakt: “Anders probeer je ze eerst even op de camping uit”, suggereerde hij. Hij paste de maat aan mijn lengte aan, liet zien hoe ik ze moest vasthouden en daar kon ik gaan. Zittend in de voortent had hij er het zicht op.

Een vrolijker begin van de vakantie was voor hem niet denkbaar geweest:” Nee, zó niet, wacht ik zal je laten zien hoe wel." Hij sprong op uit zijn stoel en deed het voor: ”Rechterbeen vooruit, linker stick vooruit en vice versa. Net als met skistokken.” (Die heb ik ook nog nooit in mijn handen gehad, maar dat was hij even vergeten.) Ik zag hoe hij het deed, probeerde het na te doen, maar iedere poging mislukte. Allerlei herinneringen aan schoolgymnastiek kwamen spontaan boven, daar was ik ook niet de handigste. Voor mij was de lol eraf maar toen kwam een oudere Fransman op ons af, met een veelbetekenende grijns op zijn gezicht:”C’est une femme”, zei hij richting Bernard. “Ze is fantastisch”, zo klonk het in mijn oren.

In één zin werd mijn gestuntel met die sticks een prachtige vrouwelijke handeling. Met een knipoog naar mij wandelde hij terug naar zijn tent.