Vakantie

Eén en twintig juni is gepasseerd, de zomer is begonnen en de eerste vakantiekiekjes verschijnen. Vroeger moest je daar lang op wachten: eerst je fotorolletje uit het fototoestel halen, vervolgens naar de fotograaf, dan een halve week of nog meer wachten en daarna je eigen mapje met vier en twintig of zes en dertig stuks ophalen.De meeste mensen deden dat als ze weer thuis waren. Foto’s kijken was het nagenieten met familie en kennissen.

Nu is dat allemaal een ander verhaal. In mijn kamertje in de Westereen krijg ik dagelijks tientallen foto’s uit Verweggistan. Thailand is momenteel in trek als ik die foto’s en filmpjes moet geloven. Vakantiebelevenissen delen doe je ook niet meer alleen met vrienden maar met iedereen op Facebook. Zo leer ik trouwens een heleboel mensen uit onze gemeente kennen.

Maar vorige week kwam er een ansichtkaart door de bus. Een ouderwetse kaart. Uit Gelderland. Van een ouder echtpaar dat als afzender alleen hun voornaam had geschreven. Gelukkig was ik wel eens bij hen op bezoek geweest dus kende ik hen. Op de voorkant stonden zeven kleine kiekjes. De grootste van die zeven in het midden: de afbeelding van een echtpaar op de fiets. Voor oudere mensen hier is dat de ultieme vakantiepret.

 De achterkant heb ik wel tien keer gelezen:

               Met ons gaat het goed

                  bij jullie ook.

                  Er is al weer een week voorbij.

                  nog een week

                  en dan gaan we weer naar huis

                  groeten

                  van Sybe Antje *

Ik weet niet wie de kaart schreef, Sybe of Antje. (Oudere Friese vrouwen noemen soms de naam van hun man voor hun eigen naam.) Maar ik lees en herlees het als een gedicht. En dat gedicht raakt mij meer dan twintig foto’s uit Thailand op een rij. 

*(De namen heb ik veranderd)

Klagen

De regen klettert op het afdak achter ons huis. Dat afdak hebben de vorige bewoners aan de achterkant laten plaatsen en daardoor is het huis ietsje langer geworden. Bij de eerste stap naar buiten word je dus niet kletsnat. Maar nu zie ik dat het afdak aan de achterkant lekt. En daardoor wordt de tuinstoel die precies daar staat nat. Bah! Ik trek de stoel wat verder naar binnen en bekijk de lucht: grauw en bewolkt. Een binnen-zit dagje dus. Alsof de winter nog niet voorbij is.

Tijdens de koffie staar ik aan de voorkant van ons huis naar de tuin. Het gras ziet er groener uit na een nacht met regen. Dat moet ik toegeven. En eigenlijk was en is de grond veel te droog. De boeren verlangen al weken naar regen, dat is mij toch ook niet ontgaan? Waarom dan toch dat geklaag? Zelfs onze olijfboom in de achtertuin heeft immers regen nodig? Maar klagen zit in het menselijk bloed. De bijbel is daar heel duidelijk over. Het volk Israël wordt na generaties lang zwoegen voor de Egyptenaren in de vrijheid gesteld. Al na een paar maanden begint het geklaag en wil het terug naar dat oude zware leven omdat het nieuwe toch niet precies is wat ervan verwacht werd.

Wij mensen hebben oneindig veel mogelijkheden, ‘gemaakt naar Gods beeld’, dat zegt al genoeg. Maar daarmee zijn we nog niet God zelf. God is in de hemel, wij zijn op de aarde. Hij heeft het totaaloverzicht, Hij weet precies wat ons te wachten staat, waarom regen soms nodig is en een andere keer juist niet. Klagen is iets voor kortzichtige mensen. Mensen die geloven in de hemelse Vader en zijn Zoon Jezus Christus zouden beter moeten weten: het allermooiste ligt immers klaar in de hemel voor hen.

Workaholic

Gisteren was het eindelijk zover en liepen we over het terrein van de Bonifatiuskapel. De kapel was omgetoverd tot een theater waar “Titus, leven tussen stilte en stress” werd opgevoerd. Toneel, zang en dans over de beroemde katholieke, Fries, Titus Brandsma. Vanwege de tragische afloop van zijn leven in Dachau in 1942 spreekt hij anno 2019 nog steeds tot de verbeelding. Tijdens zijn leven was hij in Nederland bekend, zowel binnen als buiten katholieke kringen. Want hij publiceerde wekelijks artikelen over allerhande onderwerpen. Hij had een brede visie op het leven maar het fundament van alles was zijn rotsvast geloof in Jezus Christus.

Wij waren onder de indruk, van alles: de acteur die Titus speelde, de twee acteurs die -soms al zingende-vertelden. De ene beeldde “God” uit, de andere de “duivel”. In het verleden gebeurde dat heel vaak zo, net als overigens in het Bijbelboek Job: God en de duivel die met elkaar in gesprek zijn. Voor toehoorders (of lezers) ontstaat zo automatisch de vraag: Hoe denk ik eigenlijk zelf over bepaalde zaken?

Weer thuis lees ik de recensies. In één van hen wordt Titus Brandsma als een ‘workaholic’ beschreven. Dat woord heeft een negatieve klank. En die recensie raakt mij op een negatieve manier. Want Titus Brandsma was niet een workaholic: iemand die verslaafd is aan werk. Hij kreeg als ingetreden Karmeliet de naam Titus. Dat moet hem blij verrast hebben want zijn vader heette zo. Het is ook de naam van een Bijbelboek, ‘de brief van Paulus aan Titus’. Uit pure interesse lees ik dat Bijbelboek weer eens door. En wat me dan opvalt is verrassend: meer dan vijf keer wordt daar over ‘goede werken’ gesproken. “Blink daarin uit”, roept Paulus Titus toe. De Friese Titus heeft dat ongetwijfeld vaak gelezen en in zijn leven helemaal waargemaakt.  

Gods tuin (2)

Heb jij dat ook wel eens: dat je jezelf te moe voelt om zelfs maar uit bed te komen? Dat je overal tegenop ziet? Ontbijt klaarmaken, uitkiezen wat voor kleren je zult aantrekken, boodschappen doen, badkamer schoonmaken, kamer stofzuigen. Alleen al van het opschrijven word ik moe.

Wanneer ik me zo voel grijp ik altijd naar mijn lievelingsvers: ”Komt tot Mij allen die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven.” Toch geweldig dat dit in de bijbel staat. Vermoeid zijn is dus niet typisch iets voor onze hectische 21 eeuw. Twintig eeuwen geleden hadden mensen daar ook al mee te kampen. En Jezus heeft oog voor ze. Hij ziet ook dat het om veel mensen gaat want hij spreekt over ‘allen’. Iedereen die vermoeid en belast is moet bij Hem komen. Maar waarom eigenlijk? Wat heeft Hij te bieden aan uitgeputte mensen?

Ik peins erover en loop even door mijn tuin. Elke dag heeft die wel een verrassing voor me in petto, vandaag is dat een klein lichtblauw bloemetje dat vlak boven de grond uit een bolletje is gekomen. Ik was bijna vergeten dat ik het geplant had. “Kijk eens naar de bloemen,’ zegt Jezus ergens anders, “ze vermoeien zich niet met werk.” Ik ben alleen geen bloem, het enige wat zo’n bolletje hoeft te doen is rustig te blijven staan op de plek waar het geplant is.

Maar zou God, die blijkbaar dag en nacht aan het werk is geweest om dat tere fijne bloemetje uit dat bolletje te laten groeien, mij vergeten omdat ik geen bloem ben? Is mijn grootste valkuil misschien dat ik vaak vergeet dat het God Zelf is die het eigenlijke werk in mijn leven doet? Met een onzichtbare hand maakt Hij er toch steeds iets heel moois van?