Advocaat

Houdt u van detectives of misdaadseries? Wij wel. Toen Nederland helemaal op slot zat vanwege Corona bekeken wij menige serie. Zoals de Belgische serie over advocaat Helena de Ridder die later openbare aanklager wordt. Advocaat en openbare aanklager (officier van justitie) zijn de twee tegenpolen in het strafrecht: de ene moet (harde) bewijzen voor een misdaad aandragen, de ander helpt de aangeklaagde zich te verdedigen. Mensen die gewend zijn om misdaadseries te kijken weten dat een serie pas echt spannend is wanneer je tot aan het einde nog niet weet ‘wie het gedaan heeft’.

In het echte leven worden er wel eens onterecht mensen beschuldigd. Ik hoorde pas over iemand die (in Amerika) meer dan twintig jaar onschuldig gevangen zat. Twintig verloren jaren (en een dader die vrij rondliep). In het leven van die gevangene was er blijkbaar geen goede advocaat geweest. Een goede advocaat is goud waard! Nederland heeft 800 officiers van justitie in dienst (van de overheid). Daar tegenover lopen er bijna 18.000 advocaten rond. Dat betekent verhoudingsgewijs 1 aanklager op meer dan 20 advocaten. Zoveel waarde wordt er in Nederland gehecht aan de verdediging.

Wij mensen van de kerk gedragen ons vaak als aanklagers. Helaas. En ook getuigend van weinig kennis van het Nieuwe Testament. Daarin wordt aanklagen als iets duivels beschreven en verschijnt Jezus als de grootste Advocaat aller tijden. Hij wil advocaat -Pleitbezorger- zijn bij God, de Rechter, voor iedereen die daar behoefte aan heeft. En Hij verwacht van zijn volgelingen dat ze zich oefenen om een goede advocaat te zijn van hun naaste. Een advocaat probeert zich te verplaatsen in de ander, vraagt naar motief en omstandigheden, probeert te begrijpen in plaats van te veroordelen.

Mezelf vrij  pleiten is niet zo moeilijk… Om advocaat te zijn van mijn naaste is een hemelse opdracht.

Babyboom

 

Corona zorgde voor een babyboom in de Westereen. In één jaar werden er alleen al in onze kerk ongeveer 20 baby’s geboren. Een heel aantal in de maanden dat wij er niet woonden. En dat betekent dat wij nu samen voor een ‘poppeslok’ naar de kersverse of al wat meer ervaren ouders gaan. Om de nieuwe ‘pop’ te bewonderen en om over de doop te praten. Bernard heeft een heel schema van doopdiensten opgezet. Want om ze alle twintig tegelijk te dopen zou te veel van het goede zijn. En nu maar hopen dat Corona het kerkbezoek niet meer in de weg zal staan tegen de tijd dat het allemaal zijn beslag gaat krijgen, ergens in oktober.

Want was er nu mooier dan een doopdienst? Een ouderpaar dat met hun kind in de kerk komt en naar de zegen van God voor dat kind verlangt. Ik ben inmiddels al bij veel van zulke gesprekken geweest en elke keer verwonder ik me over de ontvankelijkheid van de ouders. Een kind krijgen doet iets met een mens. Met ieder mens. Zelfs met mensen die eigenlijk helemaal niet met God bezig zijn en niet of nauwelijks naar de kerk gaan. “Die geboorte zal het hele leven op mijn netvlies blijven.” En: ”Wat een wonder, daar zijn helemaal geen woorden voor.” En: ”Eigenlijk kun je na het meemaken van zo’n geboorte toch niet meer om het bestaan van God heen he?” Rond de geboorte van een kind is een mens ontvankelijk voor het mysterie van God. Wat jammer is het dan als na een paar jaar, als de baby’s opgegroeid zijn tot schoolgaande kinderen en tieners, die ontvankelijkheid soms langzaam wegebt en God naar de achtergrond verdwijnt.

Ik hoop -van harte- dat de komende doopdiensten opnieuw ontvankelijkheid voor de levende God zullen oproepen!

Schade aan je ziel (3)

 

‘Schade aan je ziel is erger dan schade aan je auto’ en ‘het is een echte (wed)strijd om ervoor te zorgen dat je ziel niet beschadigd raakt’. Daarover schreef ik eerder.

Maar wat is dat nu precies: je ziel? In de bijbel komt het woord vaak voor. Zoals in de uitspraak om ‘de Heer je God lief te hebben met geheel je hart, geheel je ziel en geheel verstand.’ Ze horen alle drie bij het innerlijk, maar wat is het verschil? Met andere woorden: wanneer heb je te maken met het hart, wanneer met de ziel, wanneer met het verstand? Of moet je het zo zien dat de ene mens vooral vanuit zijn hart leeft, een ander helemaal op zijn verstand afgaat en de derde zich door zijn ziel laat leiden? We spreken over een ‘gebroken hart’, een ‘gekwetste ziel’ en een verstand waar ‘een steekje los aan zit’. Het geeft allemaal aan hoe we er van binnen aan toe zijn. En dat is niet best als ik het nieuws mag geloven. Nederland heeft een tekort aan psychologen en psychiaters, hulpverleners op het gebied van de ‘psyche’ (het Griekse woord voor ziel). Veel mensen hebben er moeite mee om goed met hun hart, ziel en verstand om te gaan.

Ik las in de bijbel een mooi verhaal over een man die van binnen helemaal de weg kwijt was. Als Jezus in zijn nabijheid komt is zijn eerste reactie is: ’Wat hebt U met mij te maken, Jezus, Zoon van de Allerhoogste God?’ Die man beseft dan nog niet dat hij met de grootste Psychiater aller tijden te maken heeft. Het verhaal eindigt met de volgende zin: ‘Goed bij zijn verstand zat de man met Jezus te praten.’     

Een beschadigde ziel die genezen was. (Lucas 8:26-39)

Schade aan je ziel (2)

 ‘Wat baat het een mens zo hij de gehele wereld wint maar schade lijdt aan zijn ziel’. ‘Schade aan je ziel’, wat is dat?

Terwijl ik peins kijk ik naar de Olympische Spelen. Hoogtepunt daarvan is op zaterdagmiddag: de tien kilometer hardlopen voor vrouwen. De ogen van de hele wereld zijn gericht op Sifan Hassan. Op jonge leeftijd kwam zij als Ethiopische vluchteling naar Nederland, inmiddels heeft ze de Nederlandse nationaliteit. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan: ze is en blijft op en top Ethiopisch: Zelfbewust en trots. Voor zichzelf had ze besloten om met drie verschillende afstanden mee te doen: 1500 meter, 5000 meter en 10 kilometer. Op de 5000 meter won ze: haar eerste gouden medaille. Bij kwalificatieronden voor de 1500 meter viel ze. Voor veel atleten betekent dat ‘einde verhaal’. Maar zij overwon de pijn en kreeg uiteindelijk brons. Voor haar een teleurstelling want ze had haar zinnen gezet op goud. Op de 10 kilometer won ze op een grandioze manier weer goud. De hele wereld hield zijn adem in. Sifan kwam, zag en overwon!

Is het verkeerd om te genieten van de spelen? Om vol bewondering naar een overwinning te kijken?

‘Wie overwint…’, zeven keer klinkt die oproep in Openbaring, het laatste Bijbelboek. De gemeente van Jezus Christus - van alle tijden en plaatsen- wordt daar aangespoord om te blijven strijden. Niet om een medaille te winnen. Wel om het geloof te behouden. Dat is een hele strijd. Want de overste van de wereld, de duivel, wil niets liever dan dat een mens dat kwijtraakt. Maar ‘wat baat het een mens zo hij de gehele wereld wint maar schade lijdt aan zijn ziel’?

‘Ik heb de goede strijd gestreden, ik heb het geloof behouden’, zegt Paulus aan het einde van zijn leven….

(Wordt vervolgd)

Blikschade

 

‘Wat binne wy moai fuort west’, zeiden Bernard en ik op de terugweg vanuit Frankrijk. Het verblijf was mooi en de reizen ernaar toe en weer terug verliepen voorspoedig. Wij zijn gewend om aan het begin van een reis in de auto te bidden voor een veilige aankomst. Als we veilig zijn aangekomen danken we soms, soms vergeten we dat. De Heer vergeet ons nooit. Opnieuw kwamen we veilig thuis. Wat is het dan fijn om op een plek te wonen die op zichzelf vakantieachtig is. Want neem nou een ritje naar en een wandelingetje door Dokkum. ’Wat binne wy moai fuort west’, zei ik stralend tegen een vriendin op de parkeerplaats bij de Jumbo in Dokkum.

We hadden gewinkeld in Dokkum, koffiegedronken bij de Hema, kortom een geslaagde middag. Fluitend startte ik de auto op de bovenste verdieping van de parkeergarage bij de Jumbo en voorzichtig manoeuvreerde ik de auto twee verdiepingen naar beneden. Zowel de ingang als de uitgang daar zijn smal. Gelukkig is onze auto niet breed en heb ik het wel vaker gedaan.

Maar deze keer ging het anders. ‘Krak’, klonk het. Ik stopte abrupt. De auto zat aan de achterkant vast aan de hoekrailing. Zowel vooruit-als achteruitrijden zou beschadiging opleveren. Als er al geen beschadiging was. Oef. Een vriendelijke andere Jumboparkeerder hielp om de auto uit zijn beknelling te rijden. Inmiddels stonden er mensen te kijken. ‘Hopelijk ben je verzekerd’ zeiden ze toen ze de blikschade bekeken. En minder vrolijk dan na de vakantie kwam ik thuis. Maar het wonderlijk van dit alles is dat het eerste dat door me heen schoot was: ’Wat baat het een mens zo hij de gehele wereld wint maar schade lijdt aan zijn ziel’.  Schade aan je ziel is blijkbaar erger dan schade aan je auto…

(Wordt vervolgd)