Vluchteling (2)

Die eerste keer dat ik verder kwam dan alleen de balie van het imponerende huis aan de Barchman Wuytierslaan liep ik de hele morgen verdwaasd rond. “Legitimeren!”, riep de baliemedewerker als een bevel. “Ik heb geen paspoort bij me.” Het leek wel een douane. “Rijbewijs voldoet”. Ik gaf hem het roze kaartje en hij bekeek de pasfoto lang en aandachtig. Op Schiphol gaat dit sneller, bedacht ik me. 

Het gevoel om, midden in Nederland, de overgang naar een ander continent te hebben gemaakt werd vervolgens met elk uur groter. “Je moet de  gang door, rechtsaf de hoge trap op en dan weer rechts de Afrikagang in.” “Afrika-gang?” “Ja, ze hebben hier de Afrikanen bij elkaar gezet, anders levert het teveel problemen op.” Ik liep rechtdoor en daarna rechtsaf de hoge trap op. De ruime hal, links van die trap, zag eruit als een overvol fietsenhok. Er stonden alleen geen fietsen maar buggy’s, van simpele tot supermoderne. Boven aan de trap lachten twee kleine Afrikaanse jongetjes me toe. De ene zat op een loopfietsje, de andere op de grond. De trap was hoog en ik had de neiging ze erbij weg te halen maar was nog te verbouwereerd door die baliemedewerker. Ik besefte dat ik hier werd getolereerd, meer ook niet.

De klapdeur naar de gang rechts was dicht. Wat nu? Mocht ik eigenlijk wel zomaar binnengaan? Vanaf links liep een kleine vrouw, zonder me aan te kijken, langs me. Ze zag er Afrikaans uit en duwde de klapdeur open. “”Zij is op haar eigen terrein”, bedacht ik me, “maar wat heb ik hier eigenlijk te zoeken?” Ik was gekomen om ‘taalmaatje’ te worden van een vrouw uit Sierra Leone. Enthousiast had ik het mijn vriendinnen in Leusden verteld. Maar van dat enthousiasme was opeens niks meer over.

(Wordt vervolgd)

Vluchteling

“Vluchtelingen”: we hebben er allemaal mee te maken. Al is het alleen maar vanwege het nieuws. “Vluchtelingenbeleid, asielprocedures, AZC’s (asielzoekerscentra), vreemdelingenpolitie, uitzetbeleid”: zomaar een willekeurige greep uit de items die de laatste tien jaar over Nederlanders heen buitelen. Met name zo tegen de verkiezingen goed om mee te scoren. Tot voor drie jaar geleden was ik zelf nog nooit in een AZC geweest. Maar omdat bovengenoemde woorden ook over mij heen buitelen en ik vrije tijd te over had was het besluit om vrijwilliger te worden snel genomen. Dus meldde ik me aan bij het ACZ in Amersfoort. 

“Mevrouw, als ik u was zou ik een ander AZC kiezen, want dit is een gezinslocatie”, de stem van de de portier achter de balie droeg bepaald niet bij. En een nieuwe term kwam bij bovengenoemd lijstje. “Uh, wat is  er mis met een gezinslocatie?”, haspelde ik. In Leusden had ik bekeken welk AZC het beste per fiets te bereiken was en Amersfoort stond met stip bovenaan. De portier keek mij aan als naar een vluchteling die geen idee heeft van wat er zich in Nederland afspeelt: “Nou, alle mensen hier zijn er nog helemaal niet zeker van of ze mogen blijven, dus het is geen prettige sfeer.” “Is dat dan anders bij andere AZC’s?”, zou ik willen vragen, maar het enige wat ik uitbracht was: ”Ik heb geen auto en dit AZC kan ik per fiets bereiken.” 

Daarmee begon een avontuur van twee jaar op elke donderdag met de fiets naar de  Barchman Wuytierslaan 53 in Amersfoort. Tegenover de dierentuin aldaar wachten een paar honderd mensen: mannen, vrouwen en kinderen jarenlang op een positieve of negatieve uitslag. Positief betekent een legale status in Nederland. Negatief  betekent abrupte uitzetting uit het gebouw en uitgeleide naar het land van herkomst.

(wordt vervolgd.)

Waarom iedereen naar de kerk zou moeten gaan. (6)

“Onze kinderen gaan niet meer naar de kerk. Ze zijn druk met van alles en nog wat en de kerk is niet relevant.” Ik ben in gesprek met een echtpaar dat tegen de tachtig loopt. Voor henzelf is de kerk zeer relevant. Het woord relevant komt van het Latijnse ‘relevare’, wat betekent zich opheffen, erboven uitsteken. In het Friese landschap verheffen de kerktorens zich nog wel maar is voor veel mensen het christendom achterhaald. Waarom heeft dat oude echtpaar de kerk wel nodig maar hun kinderen en kleinkinderen niet?  Predikanten sloven zich op allerlei manieren uit om de kerk aantrekkelijk te maken maar delven vaak het onderspit: opleidingen (op allerlei gebied), sport (idem dito), hobby’s (vele) en vakanties staan torenhoog op de agenda. Het lijkt soms vechten tegen de bierkaai. 

Totdat iemand gaat beseffen dat hij zijn leven wel kan invullen met zijn opleiding, baan, hobby en vakanties maar dat dat niet automatisch een goed leven oplevert. En dat komt -gelukkig voor die zich uitslovende predikanten- eigenlijk best vaak voor. Het is allang geen schande meer ‘om bij de psycholoog te lopen’, om bij een ‘vakman’ (of  vrouw) te rade te gaan. Want “een mens te zijn op aarde” is niet gemakkelijk. Dat was en is het niet voor dat oude echtpaar, dat is het niet voor hun kinderen. Alle moderne snufjes ten spijt: ook de moderne mens komt vroeg of laat zichzelf tegen: zijn eigen complexe ‘ik’ waarop hij  maar geen vat kan krijgen. En juist over dat complexe ‘ik’ gaat het in de kerk. ”Komt tot Mij allen die vermoeid en belast zijt….en je zult rust vinden voor je ziel”, zegt de Heer van de kerk.

Daarom alleen al zou ieder mens er naar toe moeten gaan!

Waarom mensen niet naar de kerk gaan. (5)

“Oprechte christenen kunnen kerk en geloof niet combineren”, las ik in een artikel van Remmelt Meier. Eén van de redenen waarom veel mensen een - evangelische of reformatorische – kerk verlaten is dat ze die kerk te veroordelend én te hypocriet vinden. Dat bezwaar tegen kerkmensen hebben overigens ook mensen die nog nooit lid van een kerk geweest zijn: Christenen zijn hypocriet en veroordelend.

Als ‘kerkmens’ en als christen begrijp ik dat bezwaar heel goed. En ik geloof dat het terecht is. Want kerkmensen zijn vaak veroordelend en hypocriet. Maar daarin verschillen zij niet van anderen. Een Nederlander staat er wereldwijd om bekend altijd zijn heel eigen individuele oordeel over dingen te hebben. Iedereen be- en veroordeelt iedereen in Nederland. (Om die reden was het zo moeilijk om een nieuw kabinet te vormen, om die reden hebben wij het poldermodel uitgevonden: Eindeloos met elkaar praten om de oordelen en de verschillen enigszins uit de weg te ruimen.) 

Wat betreft het hypocriete ligt het een beetje anders. Hypocriet zijn betekent letterlijk ‘een toneelspeler zijn’. Je anders voordoen dan je bent. Sommige mensen verlaten de kerk omdat ze niet meer tegen het ‘toneelspel’ van bepaalde kerkgangers kunnen. Maar toneelspelen is inherent aan het leven van een christen. Een christen is namelijk iemand die Jezus Christus “nadoet.” Ik ben zelf Jezus Christus niet, maar ik probeer wel zo te spreken en te handelen als Hij het deed. Daarin schiet ik vaak tekort, dan speel ik mijn rol dus niet goed. Met vallen en opstaan gaat het gelukkig steeds een beetje beter. De vraag waar het allemaal om draait is: besef ik dat mijn medechristenen ook -met vallen en opstaan- bezig zijn om  Jezus Christus na te volgen? Veroordeel ik mijn mede-kerkganger of help ik hem weer op te staan als hij gevallen is?