Grote liefdes

 

Jaren geleden kwamen er in Hantum - in Noordoost Friesland vlak boven Dokkum- meerdere grote liefdes in mijn leven. Ik ontmoette er in 1987 Bernard Terlouw, die in 1990 mijn man werd. Een jaar daarvoor waren er twee liefdes van een ander soort verschenen: twee oude, hoge rode beuken in de tuin voor ‘mijn’ pastorie. Die was ook oud, met aan de voorkant een trap in het midden. Aan beide zijden van die trap hoge ramen. (Met geraniums aan de voorkant om het huis bewoond te laten lijken). Die hoge beuken waren en zijn dé blikvangers van Hantum. Als je het dorp binnenrijdt zie je ze in de verte staan. In het centrum van het dorp. Ik werd op slag verliefd op ze. Toen ik in 1990 Hantum verliet voor Ternaard betreurde ik ‘mijn’ rode beuken.

Ons leven ging door, via Zeist naar Afrika en weer terug naar Nederland. Het kleine tuintje achter onze koopwoning in Leusden stond vol met oude struiken. Met behulp van mijn vader werden die verwijderd om plaats te maken voor een nieuwe, jonge rode beuk. Niet te vergelijken met de twee hoge heren in Hantum. Maar toch: een rode beuk heeft iets speciaals. De blaadjes laten lang op zich wachten  in de lente, maar als de eerste tekenen verschijnen dan heb je ook wat: blaadjes in een herfstachtige kleur die heen weer ritselen in de zomerwind zonder te vallen.

Niet iedereen is dol op bomen in de tuin: vlak na de verkoop van ons huis in Leusden daar werd de beuk omgehakt. De grote oude rode beuk op het groene veld voor de pastorietuin in de Westereen was daarom voor mij echt een verrassing.  Ooit stonden ook hier twee van die joekels. De ene overgeblevene mag weten dat een vurige bewonderaar vlakbij woont!

Mysterieus moeten

‘Jullie hadden helemaal niet weg moeten gaan, het was niet de stem van God die jullie uit de Westereen wegleidde’ - ‘Wel een beetje raar dat jullie nu weer terug willen komen, eerst verlaten jullie ons, en nu op hangende pootjes terug’ - ‘Luisteren jullie wel echt naar de stem van God?’ Zomaar een greep uit de opmerkingen die wij de afgelopen maanden te horen kregen. ‘En nu wel hier blijven hoor!’ Dat laatste hoor ik bijna dagelijks nu we opnieuw in de Westereen geland zijn. Ik hoop van harte dat we hier lange tijd kunnen blijven. Eind deze week verschijnt de verhuisauto voor de deur. Negen maanden stonden onze spullen ergens opgeslagen. Ik ben bijna vergeten wat we allemaal bezitten. Maar intussen peins ik zelf ook vaak over de wonderlijke wending die ons leven nam. Was het onze eigen foute beslissing, of toch de stem van God die ons leidde?

Terugkijkend op de afgelopen negen maanden kan ik alleen maar zeggen dat het niet makkelijk was, maar wel goed. In heel veel opzichten. Om vlak bij mijn moeder te wonen in de tijd dat mijn vader stierf. Om even afstand te nemen van de Westereen en echt tijd voor elkaar te hebben. Om de banden met ‘oude’ vrienden weer te verstevigen. 

Nu huren we de pastorie en dat was niet onze eigen keuze. Maar we hadden geen keuze en na drie weken vind ik het – zelfs zonder meubels- heerlijk. God works in mysterious ways’: een mens weet niet altijd waarom hij een bepaalde kant op ‘moet’. ‘Jezus ‘moest’ door Samaria gaan’. Zo begint Johannes 4, het verhaal over Jezus’ ontmoeting met de Samaritaanse vrouw. Hij had ook een andere weg kunnen kiezen. Maar deze weg door Samaria bleek het plan van de Vader met een verrassende wending.

De pastorie (2)

 

Ik ben uitgeweken naar een slaapkamer om dit blogje te schrijven. Want het huis is nog niet klaar. Ons nieuwe huis. Drie schilders zijn onder mij (in woonkamer en hal) en naast mij (op de overloop) bezig. Zodra dit blogje af is pak ik ook de kwast weer ter hand. Want ik ben dol op schilderen en met drie vakmensen in de buurt valt er veel te leren. Mij hoor je dus niet klagen over ‘the times they are a changin’.

Mijn familie weet dat ik van schilderen houd, op onze trouwdag maakten mijn vier zussen een sketch waarin ze mij imiteerden: ’Dit is niet de goede kleur wit, het moet ietsje romiger.’ Als student schilderde ik zomaar mijn hele kamer in een andere kleur als die me niet beviel. Het mooie van schilderen is het resultaat. Eén klein potje in de juiste kleur verandert een hele kamer. Verbluffend.

Ik heb dus zogezegd best wel wat schilders ervaring, maar leerde er de afgelopen dagen iets belangrijks bij. Dat begon op het moment dat mijn moeder me appte: ’En, kunnen jullie al bijna verhuizen?’ (Onze spullen staan nog ergens opgeslagen en pas als het huis geschilderd is komen die erin.) Mijn moeder stelde die vraag nadat er twee schilders twee dagen in de kamer waren bezig geweest. Ze schreef: ‘Wordt het mooi?’

Er was op dat moment nog niets te zien. Er was geschuurd, afgeplakt en met grondverf geschilderd. Twee dagen lang. Door twee mannen. Zoiets heet voorbereiding. Ik wist dat het erbij hoorde, maar niet dat goede voorbereiding eigenlijk het echte werk is. Van al dat voorwerk is niks meer te zien als de laatste laag verf is aangebracht. Maar als het nagelaten wordt is het gauw gedaan met het mooie werk. Zit daar een les in?

De pastorie

 

Bob Dylan schreef in 1964 het lied ‘The times they are a changin’. Inmiddels is het een klassieker: ‘De tijden veranderen’. In en na de jaren 60 ging dat in een sneltreinvaart, op elk gebied, ook in de kerk. De kerk van 2021 is qua vorm een andere dan die van 1964. Uiteraard lezen we nog steeds in dezelfde bijbel, maar we doen dat in andere vertalingen. Liedboeken zijn vervangen door beamers, orgels door bands met gitaren en drumstel. ‘The times they are a changin’: predikanten wonen niet meer standaard in de pastorie. Wij kochten in 2016 een eigen huis in de Westereen en waren stellig van plan om dat weer te doen.

We keken week in week uit op Funda maar zagen dat ook in de Westereen huizen in no time verkocht werden. ‘De pastorie komt op 1 mei vrij’, opperde de kerkenraad. (Deze was jaren ‘gewoon’ verhuurd geweest.) ‘Jullie hoeven daar niet te wonen, maar het mag natuurlijk wel. Het is aan de Pastoryloane 1, 9271 BM.’ Bernard grijnsde: ’Die postcode past bij ons: B M. Misschien is dit wel voorbestemd 😊’. Wij gingen een kijkje nemen en ik was overrompeld. Ik was er vaak langsgereden maar wist niet dat het van binnen zo groot was. De woonkamer heeft een omvang van 49 vierkante meter. Er zijn twee studeerkamers en op de overloop -een kamer op zichzelf- komen acht deuren uit.

In 1961 betrokken mijn ouders met mij en mijn oudste zusje de pastorie in Sexbierum. Ze konden er zo in. Alles was in orde gemaakt. Maar,’the times they are a changin’, ook wat pastorieleven betreft: de predikant betaalt gewoon huur en is zelf verantwoordelijk voor het onderhoud van binnen. Ik schrijf dit blogje boven en onder mij zijn drie schilders aan het werk…

(Wordt vervolgd.)  

Een blijvend huis?

 

‘My home is my castle’ zeggen de Engelsen.’ Afgelopen vrijdag arriveerden wij in ons nieuwe huis, de hervormde pastorie in de Westereen. Nog geen kasteel, maar daar wordt aan gewerkt 😊

Voor Nederlanders is het ‘Oost West, Thuis Best’ en voor mij ging het van jongs af aan van oost naar west en van noord naar zuid. Ik werd geboren in Oost-Friesland en verhuisde toen ik drie jaar was naar West-Friesland. Vandaaruit zuidelijk naar Nunspeet en vervolgens opnieuw naar het noorden. Ik rekende uit dat de pastorie in de Westereen het 24e huis is dat ik ‘thuis’ mag noemen. Van die 24 huizen is dit de 8^e pastorie. Van al die huizen waren er 4 koophuizen, de andere huizen werden gehuurd. Ik woonde 3 keer op een bovenverdieping en 2 keer in een grote stad. Zelfs in een miljoenenstad: Nairobi. Dat is ook de plek waar ik het langste woonde, 11 jaar. Op de voet gevolgd door Groningen, 10 jaar.

De grootste van die huizen stonden in Friesland. In Sexbierum woonde ik met mijn ouders en 3 zusjes in de grote hervormde pastorie, in Hantum helemaal alleen in eenzelfde soort huis. Om de kamers in Hantum van buiten niet al te leeg te laten lijken stonden er van binnen rode geraniums voor de hoge ramen. In Zeist en in Leersum waren het kleine huizen in het bos. In Zeist woonden wij met twee kleine kinderen. Dat huis was zo klein dat onze boeken ergens anders opgeslagen stonden, precies zoals de afgelopen 8 maanden.

Door al dat verhuizen van jongs af aan kreeg ik één ding met de paplepel ingegoten: een diep besef dat een huis op aarde niet blijvend is. In de hemel wacht er een blijvende plaats die Jezus nu voor ons  gereedmaakt. Genoeg kamers daar!