Jaren geleden kwamen er in Hantum - in Noordoost Friesland vlak boven Dokkum- meerdere grote liefdes in mijn leven. Ik ontmoette er in 1987 Bernard Terlouw, die in 1990 mijn man werd. Een jaar daarvoor waren er twee liefdes van een ander soort verschenen: twee oude, hoge rode beuken in de tuin voor ‘mijn’ pastorie. Die was ook oud, met aan de voorkant een trap in het midden. Aan beide zijden van die trap hoge ramen. (Met geraniums aan de voorkant om het huis bewoond te laten lijken). Die hoge beuken waren en zijn dé blikvangers van Hantum. Als je het dorp binnenrijdt zie je ze in de verte staan. In het centrum van het dorp. Ik werd op slag verliefd op ze. Toen ik in 1990 Hantum verliet voor Ternaard betreurde ik ‘mijn’ rode beuken.
Ons leven ging door, via Zeist naar Afrika en weer terug naar Nederland. Het kleine tuintje achter onze koopwoning in Leusden stond vol met oude struiken. Met behulp van mijn vader werden die verwijderd om plaats te maken voor een nieuwe, jonge rode beuk. Niet te vergelijken met de twee hoge heren in Hantum. Maar toch: een rode beuk heeft iets speciaals. De blaadjes laten lang op zich wachten in de lente, maar als de eerste tekenen verschijnen dan heb je ook wat: blaadjes in een herfstachtige kleur die heen weer ritselen in de zomerwind zonder te vallen.
Niet iedereen is dol op bomen in de tuin: vlak na de verkoop van ons huis in Leusden daar werd de beuk omgehakt. De grote oude rode beuk op het groene veld voor de pastorietuin in de Westereen was daarom voor mij echt een verrassing. Ooit stonden ook hier twee van die joekels. De ene overgeblevene mag weten dat een vurige bewonderaar vlakbij woont!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten