De Pickwickvragen (5)

Als je iemand bent die Pickwick thee-met-labeltjes drinkt en leest is je vast  opgevallen dat veel vragen gaan over ‘het liefste, het mooiste, het beste, het grootste’. De overtreffende trap. Iets is goed, beter of het beste. Iemand is mooi, een ander is mooier maar zo en zo is het mooist. Een huis is groot, het huis van de buren is groter, maar het huis van die en die is het allergrootst. “Het mooiste meisje van de klas” is een vast onderdeel van een tv-programma. Mensen houden van de overtreffende trap. Vandaag is de één na de laatste dag van de Tour de France en houden we onze adem in: wie zal als allerbeste renner over de streep gaan?

De droom van elke schrijver is om een bestseller te schrijven. Dat hoeft niet het best of het mooist geschreven te zijn, als het maar goed verkoopt. Een aantal jaren geleden gaf mijn jongste zus mij -met een vette knipoog-  een boek met als titel “Bestseller”. Dat boek staat vol met tips en weetjes maar die bestseller is er nog steeds niet. Het kost wat om de beste te worden. En het gepaard met vallen en opstaan. Wielrenners kunnen erover meepraten.

Vorige week viel ik van mijn schrijversstoel. In mijn blogje over de Franse taal stond een kardinale fout. Mijn één na jongste andere zus schreef me erover:”Partir betekent niet ‘slapen’ maar ‘vertrekken’.” Die zus is heel lief en altijd lovend maar ze had gelijk. “Mijn Frans is ook niet meer wat het geweest is hoor”, schreef ze erbij. Maar ik dacht :”Jij bent niet bezig de beste schrijfster van Nederland te worden.” Zij is namelijk echt nederig, een stuk nederiger dan ik, waarschijnlijk het nederigste van ons als vijf zussen.

Een overtreffende trap om eens flink over na te peinzen…  

De Pickwickvragen (4)

“Welke taal zou jij het liefst willen spreken?” 

Onze vakantie is dit jaar in Nederland en dus kunnen we met de Nederlandse taal uit de voeten. Vorig jaar waren we in Frankrijk en daar is het een ander verhaal. Frans zat in mijn eindexamenpakket maar met elk jaar dat verstrijkt sinds eindexamenjaar 1976 wordt mijn schaamte tijdens Franse vakanties groter. Eén keer haalde ik zelfs ‘mourir’ en ‘partir’ door elkaar. “Ik wil graag slapen” werd dus “ik wil graag sterven.” De boerin wier huisje wij destijds huurden trok haar wenkbrauwen heel hoog op  toen ik haar dat vertelde en keek richting Bernard. Die hij haalde haar uit de droom. Wat had ik ook graag mooi Frans gesproken op dat moment.

Soms lees je achterop een boek van een auteur: ”Zo en zo spreekt vloeiend vijf talen: Engels, Frans, Duits, Hebreeuws en Arabisch. Ik kom niet verder dan Nederlands (mijn moedertaal), Engels (werd ietsje beter in Kenia), Duits (zelfde verhaal als Frans) en Fries (na vijf zinnen begint het stotteren). In Kenia is Engels de officiële landstaal. Maar als Kenianen met elkaar spreken is dat Kiswahili. Wat had ik dat destijds graag gesproken met Jacinta, onze trouwe hulp in de huishouding. Zij was niet erg spraakzaam en aanvankelijk dacht ik dat dat door mijn gebrekkige Engels kwam. Maar al snel merkte ik dat ook haar Engels niet volmaakt was. Toch deden wij in de loop van de jaren op maandagochtend niets liever dan  samen eindeloos bijpraten over het weekend in het Engels. Niet een taal die we goed spraken, maar dat was ook niet nodig want we in de loop van de jaren werden we hartsvriendinnen.

Paulus wist het al: “Al ware het dat ik met de tongen der mensen en der engelen sprak, maar had de liefde niet….” 

De Pickwick vragen (3)

“Wat is jouw favoriete vervoersmiddel? Wat eet je het liefst op je boterham? Wanneer heb je voor het laatst gehuild? Wan welke kleine dingen geniet jij het meest?” In de Pickwick thee fabriek weten ze er wel raad mee, de één na de andere vraag rolt uit hun koker. Elke morgen weer een verrassing. Het gaat ook alle kanten op, van favoriete vervoersmiddel tot laatste moment dat je gehuild hebt…

Omdat ik ze spaar ebben ze niet weg uit mijn geheugen. Ze liggen in een klein bakje op het aanrecht. Vanmorgen bungelde “Van welke kleine dingen geniet jij het meest?” aan mijn mok thee. Na de thee trok ik het labeltje er af en stopte ik de vraag bij de andere in het bakje. Daar liggen ze schotse en scheef door elkaar. Aan de achterkant staat het Pickwick logo met advies “Neem de tijd”. De voorkant van één vraag was zichtbaar: ”Wat eet je het liefst op je boterham?” Die vraag was van vorige week. Maar mijn antwoord vandaag zou hetzelfde zijn want ik eet altijd dezelfde boterhammen: twee, geroosterd, volkoren. Eén met kaas (liefst oude) en één met Engelse marmelade. Elke morgen weer een feestje. Zomer, herfst, winter of lente: die boterhammetjes smaken  steeds als nieuw. Kenia of Nederland, het maakte geen verschil. 

Het volk Israël in de woestijn kon op een gegeven moment niet meer genieten van het manna dat elke morgen voor hen klaar lag. Dat was voor hen eerder reden om te klagen. Was dat dan echt zo vies?, vroeg ik me als kind al af. En opeens weet ik het antwoord: genieten en dankbaarheid horen bij elkaar. Als iemand ophoudt met dankbaar te zijn naar God, de Schepper en goede Gever, houdt zelfs het genieten van de dagelijkse kleine dingen op.

De Pickwick Vragen (2)

“De Pickwick Papers” is de titel van de eerste roman van de wereldberoemde Charles Dickens. Oorspronkelijk was het boek een serie waarvan de afleveringen eens per maand verschenen. Rond 1840 -bijna twee eeuwen geleden- was dat een hele nieuwe vorm van uitgeven en goedkoper dan het drukken van boeken. Wij leven in een andere wereld: ik post wekelijks mijn blogje en binnen een week hebben 200 mensen dat gelezen. Vorige week waren het er zelfs meer: de vraag van de  Pickwick thee riep herkenning op. Dus hoop ik de komende weken een serietje over de “Pickwick vragen” te schrijven. Vraag van deze week is: ”Wat is het liefste dat iemand ooit voor jou gedaan heeft?” 

Die vraag kostte mij hoofdbrekens. In 60 jaar leven deden veel mensen lieve dingen voor mij. Zo reed ik in 1997 onze nieuwe rode Opel in Zeist total loss. Twee dagen daarna bood één van mijn zussen ons een lening aan. Om een nieuwe auto te kopen. Nog twee dagen later zei ze dat we de lening niet terug hoefden te betalen. Dat was lief. Als student in Groningen werd ik eens uitgenodigd voor het eten bij een oude Indische dame. Toen ik aankwam om zes uur bleek dat zij de hele middag bezig was geweest om een hele speciale maaltijd te maken. Het is meer dan dertig jaar geleden, maar ik herinner me het als de dag van gisteren. Ook omdat ik na afloop twee design- theedoeken van haar mee naar huis kreeg. Heel lief.

Maar het allerliefste kwam gisteren, van mijn eigen man, nota bene tijdens het schrijven van dit blogje. Toen ik hem vroeg: ”Wat is het liefste dat iemand ooit voor jou gedaan heeft?”, was zijn directe en besliste antwoord: ”Jouw besluit om met mij te trouwen.” Lief toch?

  

Fantasie

“Wie is op dit moment jouw lievelingsartiest? Zou je in het buitenland willen wonen? Wat maakt jouw huis een thuis?” Mensen die Pickwick thee drinken zullen de vragen van de labeltjes herkennen. Elke morgen lees ik er eentje bij de thee. Ze zijn vaak heel verrassend en daarom spaar ik ze. 

Vanmorgen zette die vraag me aan het denken tot ver na het ontbijt: ”Wat is de mooiste herinnering uit jouw kindertijd?” Spontaan kwam de een na de andere herinnering naar boven. Met name aan Nunspeet waar ik van mijn zevende tot mijn veertiende woonde. Ik begon daar in klas 2 (tegenwoordig groep 4) en kon dus net lezen. De bibliotheek lag op weg naar school en samen met mijn zusjes was ik een trouwe klant. Het lezen van boeken over ‘grote mensen’ was wat ik het liefste deed. Boeken over kinderen boeiden me niet maar boeken over het leven ‘later als ik groot ben’ hadden een enorme aantrekkingskracht. Als meisje van tien verslond ik de “Goud-Elsje serie” over het leven van een blond doktersvrouwtje. Wat was het mooi om te fantaseren over ‘later als ik zelf een vrouw ben’. Opeens besef ik dat de mooiste herinnering uit mijn kindertijd die ongebreidelde fantasie is. Wij hadden een ‘verkleedkleren’ kist met oude jurken, schoenen (met hakjes!) en hoeden van tantes. Het was elke keer weer een feest om ons zo mooi mogelijk uit te dossen. 

Als ik even later voor de klerenkast sta kan ik geen keuze maken voor de dag. Het weer is net omgeslagen van koud naar heel warm en als groot mens weet je het dan even niet. “Heb fantasie” hoor ik de herinnering fluisteren en voor ik het weet sta ik mezelf -net als vroeger-uit te dossen voor de spiegel met nieuwe variaties.

Leve de Pickwick thee!