Toekomst en toeval

Is dromen over de toekomst alleen voor jonge mensen? Toen ik jong was droomde ik veel. Ik was net veertig toen wij naar Kenia afreisden en wat we daar beleefden hadden we op geen enkele manier van tevoren kunnen plannen. Nu zijn we alweer tien jaar in Nederland, waarvan de afgelopen drie in Friesland. Wat gaat de toekomst brengen? Ik merk dat ik nog niet uitgedroomd ben.

De meeste Nederlanders houden ervan om toekomstplannen te maken. We hebben dan ook planbureaus voor van alles en nog wat. We plannen onze carrières, onze vakanties, onze gezinnen en ga zo maar door. Sommige dingen zijn beter te plannen dan andere: het krijgen van kinderen bijvoorbeeld. Soms lukt dat niet en soms krijgen we ze toevallig. Iets waar we helemaal geen invloed op hebben is het weer. Kijk maar naar wat er gebeurde in de Tour de France dit jaar: lang uitgedokterde schema’s moesten helemaal veranderd vanwege een toevallige weersituatie. Deze zin uit de krant vat het samen: ”Regen, modder, gestaakte etappe en Colombiaan Bernal in het geel.” Voor de laatste een jongensdroom die opeens werkelijkheid werd.

In mijn leven was en is veel toeval. Het ontmoeten van Bernard bijvoorbeeld. Toen ik destijds predikant wilde  worden in Hantum verzuchtte mijn vader: ”Geen goed plan, daar vind je nooit een man en dat is toch jouw toekomstdroom?” Ik ging in geloof en daar verscheen toevallig Bernard op mijn levens-toneel. Mijn meisjesdroom kwam toch uit. Een christen mag geloven dat zijn Schepper een Meesterbrein heeft. Wat hier op aarde toeval mag lijken is in de hemel bedacht door Iemand met veel toekomstvisie.

“Wat geen oog heeft gezien en geen oor heeft gehoord en wat in geen mensenhart is opgekomen, al wat God heeft bereid voor degenen die Hem liefhebben.” (1 Corinthiërs 2:9)  

Maxima

"Maxima" leerde ik als woord kennen in 2 Gymnasium. Het is het Latijns voor "grootste". Bijna twintig jaar is Maxima de grootste vrouw in Nederland, figuurlijk gesproken. Want ze is onze koningin. Haar ouders kozen die naam voor haar niet wetende dat die zo toepasselijk zou worden. Want Maxima is inderdaad het ‘grootste’, populairste, best geklede en meest goedlachse lid van ons koningshuis. Zelfs anti-royalisten hebben een zwak voor haar: met Maxima kunnen we als Nederlands volk voor de dag komen.

Maar een paar weken geleden ging het even mis. Maxima was als VN-vertegenwoordiger op bezoek in Saudi-Arabië en sprak daar met de kroonprins. Uiteraard werd er een foto gemaakt en Maxima stond erop zoals ze is, niet breed lachend, wel met een glimlach.  Ik vermoed dat het die glimlach was waarom ze kritiek kreeg op dat onderhoud. Die kroonprins heeft namelijk een politieke moord op zijn geweten en Maxima had dat serieus aan moeten kaarten. Iedereen sprak erover. Premier Rutte en koning Willem Alexander zelf moesten eraan te pas komen om dit voor haar recht te breien.

Maxima zelf bleef in de luwte en kwam weer aan het woord tijdens de zomer-fotosessie op Huis ten Bosch. "Hoe doet u dat eigenlijk, uw werk als ambassadeur combineren met het gezin?" Maxima's antwoord lag mijlenver van de politiek. Ik heb haar nog nooit zó horen spreken: "Oh, dat werk gaat allemaal zo effectief mogelijk. Ik probeer altijd zo snel mogelijk weer thuis te zijn bij de kinderen, want die gaan voor alles." Ik had met haar te doen. Ook onze grote koningin moet dus -als het er echt op aankomt- weten wat haar plaats is: de moeder van haar gezin. En dat terwijl ze als Koningin der Nederlanden en als vrouw van onze Koning echt een van de allergrootsten is.

Loslaten

Losgemaakt worden, van een of andere verslaving, is fijn. Loslaten is moeilijk. Ooit trok een tandarts bij mij een tand uit die echt problemen gaf. Die tand werd losgemaakt en ik was er blij mee. Maar loslaten is nooit alleen maar fijn en meestal moeilijk. Als ouders je kinderen loslaten wanneer ze volwassen geworden zijn: De één kan dat beter dan de ander, maar het kost altijd wat. Loslaten is namelijk iets verliezen waar je aan gehecht was. Dat je leven vorm en inhoud gaf. Waar je van hield.

Ik houd van mijn tuin. Iedereen die mijn blogjes leest weet dat. En die tuin moet ik een aantal weken loslaten want we zijn er op uit met de Kip. Dat betekent dat ik de eerste bloei van de Agapanthus en Dahlia’s niet mee zal maken. Dat loslaten kost wat, ik geef het eerlijk toe. Als ik niet met Bernard getrouwd zou zijn was ik thuisgebleven. In elk geval tot en met de Agapanthus uitgebloeid was. Maar nu zijn we vorige week weggereden naar een kleine, rustige, boerencamping waar we niet eerder waren. Wij googelen altijd op ‘rustig en klein’ en laten ons dan verrassen. Deze keer was de verrassing groot. Heel groot. De camping is heel klein en heel rustig. Dat was wat we gehoopt en verwacht hadden. Onverwacht was de groente-en bloementuin die erbij hoorde. “Je mag alles plukken en oogsten wat je wilt. 

Het kost niets”, vertelde de campinghoudster. Dus staat er nu in de Kip een vaas met zelf geplukte Dahlia’s en Margrieten. En aten we gisteren peultjes en tuinbonen die ons niets gekost hadden. Het voelt allemaal als een stralende knipoog van God die zegt: ”Wie zijn leven zal verliezen zal het vinden.” Nooit geweten dat vers geplukte tuinbonen zo lekker zijn!

Vrucht

Het is 3 juli en dus is Mattheüs 3 aan de beurt. Dat zit zo: Bernard en ik hebben ons voorgenomen om in de maand juli, onze vakantie maand, samen het Mattheüs evangelie te lezen. Dat heeft 28 hoofdstukken, dus kunnen we drie dagen smokkelen. Als je 61 jaar bent heb je Mattheüs uiteraard al vele malen gelezen. Maar de bijbel zou de bijbel niet zijn als die niet steeds iets nieuws te vertellen heeft. Zoals vanmiddag. 

Ik zit in de tuin het hoofdstuk van de dag te lezen. Johannes de Doper verschijnt in Mattheüs 3 ten tonele. “De voorloper van Jezus Christus”, zo kende ik hem al als kind. Ik begreep daar destijds niets van, wat is een voorloper? Nu weet ik dat hij degene is die als eerste vertelt dat de Messias geboren en opgegroeid is en dat het bijna zover is voor Hem om op te treden. ‘Let op Hem’, zegt Johannes, ‘zorg dat je ervoor klaar bent om Hem te ontmoeten.’ Johannes legt als het ware de loper uit voor Jezus. Figuurlijk gesproken uiteraard. ‘Bekeer u want het koninkrijk van de hemel is nabij’, daarover gaan al zijn preken en iedereen is daar zo ondersteboven van dat Johannes er gewoon een dagtaak aan heeft om al die bekeerlingen te dopen. Wat een feest he? Nee dus. Johannes is niet onder de indruk van al die bekeerlingen. Tegen sommigen zegt hij: ’Brengt dan vrucht voort die aan de bekering beantwoordt.’ 

Dit zinnetje springt er uit voor mij  terwijl ik mijn bloeiende tuin overzie. Niet alles wat ik geplant heb is mooi gaan groeien. Vrucht voortbrengen kun jezelf niet doen. Dat moet God bewerken. Je kunt alleen de randvoorwaarden scheppen. Dat kost geduld en tijd. Opeens begrijp ik waarom een eenmalige bekering nog niet zoveel zegt. 

(Sint) Maarten

Sint Maarten, Sint Maarten, de koeien hebben staarten, de meisjes hebben rokjes aan: daar komt Sinte Maarten aan. In november zingen de meisjes en jongens dit. Eind juni 2019 zong iedereen in Friesland voor Maarten van der Weijde die inmiddels door zijn enorme zwemprestatie ook al bijna heilig is verklaard.

En zeg nou zelf: wie zou hem dat na doen? Deze -boven gemiddeld- lange Nederlander presteerde het om de Elfstedentocht niet op schaatsen, noch op de fiets, maar al zwemmend te doen. Geen Fries was eerder op dat idee gekomen. Maarten is dan ook niet de eerste de beste. Hij won voor deze bijzondere juni maand al veel zwemwedstrijden waaronder goud in China tijdens de Olympische Spelen van 2008. Maar door Friesland zwemmen was niet bedoeld om een of ander medaille te halen. Ook niet om Friesland eens even mooi op de kaart te zetten (wat intussen wel gebeurd is 😊). Maarten deed het om ‘geld te verdienen’ voor kankeronderzoek. Zelf was hij patiënt, maar hij is genezen en nu zo dankbaar dat hij zijn talent inzet voor een hoger doel. En iedereen, in en buiten Friesland, was in de ban van Maarten voor vier dagen. In ons dorp was het stil op straat. De mensen zaten voor de tv of stonden ergens langs het water Maarten toe te juichen. En dat moet hem enorm geholpen hebben om niet op te geven.

Een sportprestatie als deze is niet voor iedereen weggelegd. Maar ‘ervoor zorgen dat je de eindstreep haalt’ wel. Iedere volgeling van Jezus heeft met zijn eigen wedloop te maken. Soms is het -zoals bij Maarten- zichtbaar waar iemand doorheen gaat, vaak is het verborgen. Dan staat er niemand aan de kant te juichen. Wat eenzaam moet de grootste Heilige aller tijden, onze Here Jezus vaak geweest zijn.