Het vrouwenbrein

Wie het You Tube fimpje gezien heeft begrijp wat ik met woorden ga uit leggen: het verschil tussen het brein van een man en een vrouw. Dat van een man is gevuld met allemaal doosjes, doosje voor het werk, doosje voor de auto, doosje voor z’n vrouw. En die doosjes hebben geen enkele verbinding met elkaar. Het brein van een vrouw ziet er heel anders uit: daar geen aparte doosjes, maar eerder één grote sissende kluwen draden waar alles met elkaar te maken heeft: werk-kinderen-ouders-hobby’s-man.

Ik leef al 57 jaar met het vrouwenbrein, waarvan 26 jaar naast een man en daarom durf ik te beweren dat het voor een vrouw moeilijker is om tot rust te komen dan voor een man. Als wij samen naar een film kijken dan gaat er in mijn brein altijd veel meer om dan alleen die film. Dan wil ik Bernard vertellen dat die en die acteur ook in andere films speelt en dat ik dat en dat over de regisseur weet. Altijd tot ongenoegen van Bernard ‘die gewoon alleen naar de film wil kijken’. Een vrouw komt dus niet echt tot rust van een film, ik in elk geval niet.

Maar ik heb ontdekt waar ik wel van tot rust kom. Het mag ouderwets lijken, tuttig, niet meer van deze tijd, maar het werkt bij mij: ik komt tot rust van: was opvouwen, boodschappen doen, koken, afwasmachine in-en uit ruimen en het meest van alles: strijken. Twintig jaar geleden -we waren net getrouwd- waren al die dingen een bron van frustratie voor me. Maar ik veranderde met de jaren en dat heeft te maken met dat You Tube filmpje: juist omdat die hersens van mij altijd en eeuwig tekeer gaan moet ik af en toe alleen even met mijn handen bezig zijn.    

De Westereense Unie

Terwijl in de grote wereld de eenheid tussen landen en continenten bijna iets van het verleden wordt is doen de kerken in de Westereen er alles aan om de eenheid te bevorderen. Engeland is uit de Europese Unie gestapt, de nieuwe Amerikaanse president heeft aangekondigd dat het afgelopen zal zijn met de positieve Amerikaanse betrekkingen naar Europa toe: “Ieder voor zich”, is zijn devies. Maar in de Westereen kwamen de afgelopen week de Christelijke Gereformeerde Kerk, de Pinkstergemeente en de Protestante gemeente drie keer een avond bij elkaar om s a m e n te bidden. Want s a m en kunnen we meer dan alleen. S a m en hebben we een groter getuigenis naar de wereld. S a m e n weten we ons door elkaar (s geloof) gesterkt.

Ik was er drie keer bij en hoewel het met iets kostte – ‘vrije tijd’- werd ik er elke avond enthousiaster van. Na drie keer dacht ik: Eigenlijk zouden we dit veel vaker moeten doen. Het was heel bijzonder om in kleine groepjes te bidden met mensen die ik nog nooit eerder ontmoet had. Jong en oud. Sommigen kwamen mij vaag bekend voor van het winkelen. Als ik ze straks weer tegenkom kan ik ze groeten: ”Dag zuster, dag broeder!”

“Alle Menschen werden Brüder”, werd in 1985 het officiële volkslied van de Europese Unie. Het is een prachtig lied, gecomponeerd door Ludwig van Beethoven, dat oproept tot eenheid.  Afgelopen week zongen we ook liederen, steeds andere want iedere kerk heeft zo zijn eigen genre. Die liederen gingen niet over de mens, maar over God de Vader en zijn Zoon, Jezus Christus. Want zijn komst in de wereld maakt het grote verschil. Alleen die mensen die Jezus aanvaarden als hun grote Broer worden echte broeders en zusters. 

Oud en Nieuw

Hoewel Oud en Nieuw al weer een paar weken achter ons ligt blijft januari de maand bij uitstek van de nieuwe voornemens. 2016 komt nooit meer terug, 2017 is aarzelend begonnen met het aftellen van de dagen. Wat zal dit jaar ons brengen? Zal het ook bol gaan staan van heftige dingen zoals die van 2016? Terroristische aanslagen, het afbrokkelen van de verzorgingsmaatschappij, onverwachte verkiezingsuitslagen?

 Johannes schrijft in zijn eerste brief in de bijbel ook over oud en nieuw: ”Geliefde broeders en zusters, ik houd u in deze brief geen nieuw gebod voor maar een oud, dat u vanaf het begin bekend is. Dat oude gebod is de boodschap die u gehoord hebt. Toch is het ook een nieuw gebod, omdat de duisternis wijkt en het ware licht al schijnt, en dit is werkelijkheid in Jezus’ leven en uw leven.” (1 Johannes 2:8,9) Met het ‘oude gebod dat toch ook weer nieuw is’ bedoelt Johannes het gebod: ”Heb uw naaste lief als uzelf”. Dat is oud omdat het ook al in het Oude Testament voorkomt. Maar nieuw omdat Jezus het op één lijn zet met het liefhebben van God. Johannes verwoordt het zo: “Als iemand zegt: Ik heb God lief, maar hij haat zijn broeder of zuster, is hij een leugenaar” (1 Johannes 4:20a) Geeft te denken toch?

“Heb uw naaste lief als uzelf”: voor Jezus is dit gebod ook in 2017 het belangrijkste. Hij geeft jou en mij de uitdaging om deze houding te hebben naar elke (oude en nieuwe) relatie die dit jaar op ons pad komt. Het klinkt zo eenvoudig, het is zo supermoeilijk omdat het ‘ik zelf’ altijd weer de kop op steekt. Maar Jezus weet dat en Hij wil en kan - juist op dit punt- zijn volgelingen helpen: Gelukkig Nieuw Jaar!

Onverwachte boodschap

Geveld door de griep greep ik deze maandag in de oude doos (meditaties). Ik koos deze vanwege de verrassing aan het einde:

Eventjes maar, denk ik, da’s toch niet erg? Zij hoeft het niet te weten, ze is toch druk bezig in de keuken. Ik kan mijn ogen niet van hem afhouden. Voor ik er erg in heb zit ik gefascineerd op de grond te luisteren. Het lijkt alsof alles wat Hij zegt alleen over mij gaat. Maar ik durf zijn kant niet op te kijken: Hij is in staat om mensen met één blik van zijn ogen het goede te laten doen.

Opeens wordt Hij onderbroken door een boze vrouwenstem. Ik ken die stem en de angst slaat me om het hart. Ik heb haar niet zien binnenkomen: "Heer, kan het u niet schelen dat mijn zuster mij al het werk alleen laat doen?” Ik zou wel door de grond willen zakken. Ik word rood en warm en durf alleen naar de grond te kijken. Ik weet dat het niet goed van me is dat ik hier zit. Ze heeft gelijk. Waarom heeft ze me niet even op mijn schouder getikt? 

Stil wacht ik het vonnis af en dan begint Hij te praten: ”Marta, Marta!” Verbaasd kijk ik op, Hij heeft het niet tegen mij maar tegen haar: ”Je bent zo bezorgd en je maakt je veel te druk.” Dat komt door mij, ik weet het. “Er is maar één ding nodig. Maria…” Ik sta op want ik weet dat het nu komt: ”Maria heeft het beste deel gekozen en dat zal haar niet worden ontnomen”. Ik kijk hem aan en kan mijn ogen niet geloven. Het gebaar dat hij met zijn arm maakt nodigt me uit om weer bij hem te gaan zitten.

Vrij naar Lucas 10:38-42

Schone lei

Opgelucht stapte ik over de weg op zondag 1 januari. Het was koud, winderig en nat maar ik had ongelooflijk behoefte aan een frisse neus. Op 31 december zet ik namelijk nooit een voet buiten de deur want ik ben zo iemand die bang is voor vuurwerk. Dat had ik als klein meisje al. En zoals honden het ruiken als iemand bang voor ze is zo roken de kleine jongetjes in mijn omgeving mijn vuurwerkangst: zodra ik ergens verscheen vlogen de knallende rotjes me om de oren. 

Eigenaardig is dat: op 31 december is het drukte alom op straat en in de winkels, op 1 januari loopt er geen kip. Alleen ik dus, vanbinnen vergenoegd en blij dat het weer voorbij was. In de verte zag ik een man zijn stoepje schoonvegen. “Nou, lekker opruimen die troep he?”, knikte ik hem toe. “Ja, het geeft troep maar in de Westereen maken ze mooi vuurwerk toch?” Ik zag dat hij een loftuiting verwachtte maar hij was bij mij aan het verkeerde adres. “Nou, dat carbidschieten was nieuw voor me, maar mooi zou ik het niet noemen, het leken wel kanonschoten.” Het klonk afkeurend want ik kon er werkelijk niets moois over bedenken. 

Tot mijn stomme verbazing liet hij mij amper uitpraten: ”Carbidschieten is juist het allermooiste, die harde knallen geven helemaal aan waarom het gaat!” “Hoe bedoel je”?”, stotterde ik. “Nou, je knalt het oude jaar vol moeilijke dingen van je af, en dat moet ook anders kun je niet met een schone lei opnieuw beginnen. Hoe harder de knallen, hoe meer je beseft dat dit jaar voorbij is en het gelukkig nooit weer terugkomt.

Met een hele nieuwe visie op vuurwerk liep ik terug naar huis….