Idool of held?

“In de huidige tijd hebben jonge mensen weliswaar veel idolen maar weinig helden.” Dertig jaar geleden schreef Pieter van Kampen dit. Hij is inmiddels overleden, hij was schrijver, radiopresentator, predikant en zeer belezen. Met name de geschiedenis van zending boeide hem: wat drijft mensen om de zending in te gaan? Om eigen bodem te verlaten en zich te vestigen in een vreemde cultuur?

‘Tot het uiterste gaan’ is de titel van één van zijn boeken. Je hoeft het boek niet eens te lezen om de essentie ervan te begrijpen: een zendeling is iemand die er alles voor over heeft om Jezus te volgen. Iemand die, gedreven door de persoonlijkheid van Jezus, zich tot het uiterste der aarde laat leiden. Voor een echte zendeling is Jezus niet een idool om te vereren op een afstand, maar een held om na te volgen.

Is het je wel eens opgevallen dat de idolen op Facebook prat gaan op het aantal ‘volgers’ dat ze hebben? Dat gaat dat van honderden, tot duizenden tot zelfs miljoenen. Een ‘volger’ is iemand die vanuit zijn stoel, achter de laptop of met mobiel in de hand zijn idool volgt. De volgelingen van Jezus waar Pieter over schreef bleven niet in hun stoel zitten maar gingen er op uit om dezelfde dingen te doen als hun held.

Is Jezus Christus jouw idool of jouw held? Het is de moeite waard om daar eens over na te denken. Ben je een ‘volger’ of een ‘volgeling’? Blijf je - geïnteresseerd en gelovig- op je stoel naar hem zitten luisteren of kom je echt in beweging? ‘Tot het uiterste gaan’ is voor het begin veel gevraagd, op je eigen plek beginnen is een goede start. ‘Je houdt van Mij als je volgens mijn regels leeft.’ (Johannes 14:21)

Het Nieuwe Normaal (2)

Zodra je de tv aanzet hoor je over ‘het nieuwe normaal’: het andere leven dat we moeten leiden als gevolg van het Coronavirus. Anders dan we gewend waren. In Nederland waren veel mensen heel veel gewend. Daarover schreef ik vorige week en ik dacht toen dat ik uitgeschreven was. Maar tot mijn grote verrassing kwamen ik de terminologie tegen op een plek waar ik het niet verwacht had. Niet tijdens een tv-uitzending, niet via social media, niet over de radio maar in de bijbel. Ik citeer letterlijk:

‘Jullie mogen de wereld en alles wat daar normaal is, niet liefhebben. Want als iemand de wereld liefheeft, dan is de liefde van de Vader niet in hem.

In de wereld is het normaal om je eigen verlangens te volgen. Het is daar normaal om alles wat je ziet, te willen hebben, en om op te scheppen over je bezit. Zulk gedrag hoort bij de wereld, en niet bij de Vader.

De wereld gaat voorbij. En ook het verlangen naar de dingen in de wereld gaat voorbij. Maar wie doet wat God wil zal eeuwig leven.’  (Johannes 2:15-17)

Oef. Dit raakte me. Ik heb namelijk veel eigen verlangens. Naar een mooie vakantie bijvoorbeeld. Misschien komt dat er dit jaar niet van. Hoe ga ik daar mee om? ‘Je eigen verlangens volgen’ betekent: ervoor zorgen dat die verlangens vervuld worden: ‘Zulke gedrag hoort niet bij de Vader.’ Wat voor gedrag hoort dan wel bij de Vader? 

Ik heb de hele Johannesbrief er maar es op nagelezen en ik kwam op één woord uit: naastenliefde. Ik geloof dat het waar is: als ik alleen gericht ben op wat ik (met de klemtoon op ik) verlang dan ga ik snel aan mijn naaste voorbij. En dat is niet normaal in Gods ogen.     

Het Nieuwe Normaal

Vandaag is dag 57 van de ‘ILD’, de ‘Intelligente Lock down’. 57 dagen geleden was dat een volkomen onbekend woord, nu niet meer. Net zoals ‘RIVM’. Die afkorting hoor en lees je de hele dag. Ik durf zomaar te beweren dat lang niet iedereen weet waar dat voor staat. Maar in de afgelopen 57 dagen heeft het ‘RIVM’ over ons geregeerd. Uiteraard regeerde premier Rutte en het parlement, maar premier Rutte ‘laat zich volkomen leiden door de wijze beslissingen van het ‘RIVM’ Ook iemand die maar weinig naar het nieuws kijkt zal dit gehoord hebben. Wij kijken elke avond en voor mijn gevoel was die zin een repeterende grammofoonplaat.

‘RIVM’ staat voor ‘Rijks Instituut Voor Volksgezondheid en Milieuhygiëne’. En we mogen dankbaar zijn voor dat instituut want met de regering loodst ons het door de Coronacrisis. Deze week zijn we in een nieuwe fase beland. Kappers en scholen zijn weer open, winkels waren dat al, restaurants, theaters en bioscopen moeten nog even wachten. Een hele nieuwe discussie is ontstaan: op tv en in de supermarkt (de plek waar mensen samenkomen); ‘Waarom de kapper wel, maar de sportschool niet?’ 

Premier Rutte moet zich vaak verantwoorden op tv en krijgt dan veel voor zijn kiezen. Maar hij antwoordt steevast met ‘we moeten naar het ‘HNN’, ‘Het Nieuwe Normaal’. Sinds het Coronavirus op de wereld rondwaart moet alles anders gaan dan we gewend waren. In Nederland waren veel mensen heel veel gewend: meerdere buitenlandse vakanties per jaar, meerdere keren per week uit eten buitenshuis, minstens één keer per week naar de sportschool. Allemaal zaken die ‘normaal’ zijn in een welvaartsmaatschappij als de onze. 

In Afrika is welvaart niet normaal. Daar zijn veel mensen elke dag weer blij als er tenminste brood op de plank komt. Hoe ‘normaal’ waren wij eigenlijk?

Ouder worden

Over een maand word ik 62. Dat is nog lang geen 91, zoals mijn vader, maar het voelt ‘oud’. ‘Ik wilde niet oud worden en heb me daarvan moeten bekeren’, vertelde een kennis van mijn leeftijd. Ik begreep het.

Vlak voor de Coronacrisis toesloeg beseften Bernard en ik – tot onze teleurstelling- dat onze retro ‘Kip’ caravan geschikt was geworden voor moderne hippies, maar dat wij er te oud voor werden: geen stromend water, geen koelkast, geen wc. Met name dat laatste dreef ons richting caravancentrum van de Westereen, het grootste van heel Noordoost Friesland. Je vindt er caravans in alle soorten en maten en prijsklassen. Caravans met wc en stromend water en verwarming en rolgordijntjes en veel kastruimte. (Alles wat in de Kip ontbrak.) Eén ochtend rondwandelen op het terrein en caravans van binnen bekijken was voldoende om als eigenaars van een 20 jaar jonge ‘Knaus’ te eindigen. Onze Knaus is Duits en van het soort waar ik vroeger op neerkeek: een ‘oude mensen caravan.’ 

Maar na een week op een natuurcamping in Drenthe -in Corona tijd open ‘voor caravans met een eigen toilet- en doucheruimte’ - is mijn vroegere weerzin veranderd in een loftrompet. De firma Knaus zou me in kunnen huren om advertenties voor het bedrijf te schrijven: ‘Elke Knaus een comfortabel house’. Zo voelt het: een huisje, van alle gemakken voorzien en volledig ‘Corona-proof’.

Vorige week maandag vertrokken we, vandaag kwamen we weer terug. Onze Knaus heeft haar vuurdoop doorstaan:”60+ proof”. Klap op de vuurpijl van alles was de opmerking van onze jongste kleindochter die met moeder en zusje een middag op bezoek kwam. Ik probeerde iets in de Knaus even uit. Zij stond naast me en keek toe hoe ik klungelde: ’Ik weet dat je oud bent oma, maar je kunt het!’

Dankjewel kind.