Honeymoon

Als ik dit schrijf zitten we 40 dagen in quarantaine. En dat is een cruciaal moment, weet ik uit ervaring. Niet omdat er al eens eerder een Corona epidemie is geweest. Wel omdat ik 40 dagen en nog veel langer een andere verandering meemaakte: wonen en werken in Kenia. Destijds, begin november 1998, begon het daar opeens aan mij te knagen. Wij waren half september met het vliegtuig en drie kinderen en 10 koffers geland en het avontuur was begonnen. Onze woning in Nederland was leeg. Veel spullen waren weggegeven. Meubilair en orgel waren opgeslagen, kortom: we waren er klaar voor.

En het was genieten geblazen, die eerste weken in Nairobi. Ik genoot werkelijk van alles, niet in het minste van het mooie weer. “Dit is gewoon een lange vakantie”, jubelde ik door de telefoon naar mijn ouders. Maar na zes weken kwam de omslag. Opeens miste ik mijn oude leven in Nederland. Daar hadden we tussen tientallen studenten op een Bijbelschool gewoond, nu moest ik ’s ochtends alleen koffiedrinken. De Keniaanse hulp -die ons vanaf het begin toegewezen was- begon opeens vreselijk op mijn zenuwen te werken. Ik kreeg last van mijn rug en was bang nooit echt aan dit nieuwe leven te zullen wennen. ‘Ja, de honeymoon is voorbij, nu komt het eropaan’, waren de woorden van een oude zendelinge die al jaren in Afrika woonde. Het woord ‘honeymoon’, de eerste weken van een huwelijk, kende ik, maar niet in dit verband. Haar uitspraak hielp me om het veranderde leven echt ‘aan te gaan’. 

Na veertig dagen in de woestijn, kreeg Jezus tenslotte honger. 

Na 6 weken (=42 dagen) in quarantaine, wordt het moeilijker. Dat is de normale gang van zaken in een veranderingsproces. Volhouden en rustig doorgaan: dat is waar het nu op aankomt.      

Geduld

Dit is mijn 5^e blogje over de quarantaine: ik schreef eerder over ‘geplande dagindeling’, over ‘het meisje dat haar oliebol in zeven stukjes sneed,’ over ‘hamsteren’ en over ‘wat we straks gaan doen’: dat weten we nog niet. Toen ik het eerste blogje schreef op 16 maart bedacht ik om tijdens deze crisis steeds iets te schrijven wat ermee in verband staat. Ik ben benieuwd of dat gaat lukken. En of ik het überhaupt nog interessant vind naarmate het langer en langer duurt.

Overal op internet vind je artikelen en blogjes en interviews en grafieken en spellingen en ga zo maar door over de periode waar we nu wereldwijd inzitten.  De ene mening volgt de andere op. Er is echt nieuws en fake-nieuws, er zijn overeenkomsten en ook grote verschillen tussen de landen, de continenten, de steden en de dorpen. Hier in Friesland zijn we nog vrij goed af als ik de tabellen en kaarten mag geloven. ‘Wat we straks gaan doen’ weten we nog niet. Wanneer het zover is (dat dit allemaal afgelopen is) weten we ook niet. Hoe Nederland er dan economisch en psychisch-sociaal en medisch uitziet weten we ook niet. Wanneer de ziekenhuizen weer ‘gewoon’ kunnen opereren voor niet Corona-patienten weten we niet. Kortom: de toekomst is één groot vraagteken en we hebben gelukkig een minister-president die dat eerlijk toegeeft. Iemand die geen beloftes doet die hij niet waar kan maken en al helemaal niet iemand die ‘fake-nieuws’ verspreidt.

Eigenlijk kunnen we in deze tijd allemaal maar één ding doen en dat is wachten. Wachten tot het voorbij is, tot er een wending ten goede komt. Geduldig zijn. En laat dat nu de meest christelijke eigenschap zijn die er bestaat: ’De liefde is geduldig’, zo begint 1 Corinthiërs 13. Laten we deze tijd gebruiken om hierin te groeien…   

Paasjubel

Op 10 maart dit jaar, dus vlak voor de Coronacrisis in volle hevigheid ons land zou gaan teisteren, stapte ik om 9.20 in de Arriva stoptrein naar Leeuwarden. Het weer was guur, regenachtig en koud. En ik was gespannen want ik was op weg naar Joukje in Steenwijk. Joukje leerde ik kennen in mijn studententijd in Groningen, we raakten bevriend en woonden meerdere jaren samen in een huis. Dat gespannen gevoel op mijn borst had een reden: Joukje heeft terminale longkanker. Ze is in mijn beleving de meest vitale vrouw op aarde en kiest altijd met zorg uit wat ze eet. Maar nu is ze ‘thuis en in de laatste fase’. Zo had ze me het geappt. 

Hoe zou ik haar aantreffen? Uitgeteerd op een ziekbed met haar man en kinderen aan haar zijde? Zou ze nog wel kunnen praten? Joukje is de eerste vriendin van mijn eigen leeftijd die gaat sterven. Terwijl de regen op mijn gezicht striemde liep ik het laatste stuk naar haar huis, belde zenuwachtig aan en wachtte op wat komen ging. ‘Ha Margriet!’, de deur ging met een zwaai open en daar stond ze, frêle in een strak glanzend zwart jurkje met chique laarsjes eronder. Roze lippenstift en een zilveren kettinkje maakten het plaatje compleet.

Ik omhelsde haar en kon niets anders uitbrengen dan: ‘Joukje, ik ben zo verdrietig.’ Maar zij liet me los en keek me aan alsof ik een abnormale vraag had gesteld: ‘Waarom?’ Stilte. ‘Nou, je gaat sterven…’ Om dat zomaar uit te spreken voelde inderdaad heel raar. ‘Maar Margriet, je hoeft niet verdrietig te zijn, want ik ga naar de hemel’, het klonk als muziek. En ik geloofde haar. Ze trok me mee naar de kamer waar we met zijn tweetjes – net zoals vroeger- over het leven hebben gepraat.

Wat gaan we straks doen?

Quarantaine: veertig.

Veertig jaar duurde Israëls' tocht door de woestijn voordat het het beloofde land binnen mocht. Veertig dagen vastte Jezus in de woestijn. Wij zijn nog geen veertig dagen ‘onderweg’, maar het voelt lang omdat we (bijna) niks mogen doen waar we anders onze dagen mee vullen. We moeten thuis werken, mogen niet sporten in de sportzaal, geen gezellige samenkomsten hebben en niet buitenshuis eten. ‘Als dit allemaal afgelopen is dan gaan we de bloemetjes buitenzetten. Dan halen we het allemaal in, dan…’ Iedereen heeft zo zijn eigen dromen over ‘straks als dit voorbij is.’ 

Maar bijbels gezien kun je quarantaine ook van een andere kant bekijken. Want veertig jaar in de woestijn, veertig dagen vasten van Jezus en ook ‘veertig dagen vasten in de lijdenstijd’, hebben een andere bedoeling dan een tijdelijk ‘pas op de plaats’:

·       Veertig jaar in de woestijn waren nodig om het volk voor te bereiden op een heel ander soort leven dan het oude leven in Egypte.

·       Veertig dagen vasten in de woestijn waren de eerste fase van Jezus’ eigenlijke bediening op aarde.

·       Veertig dagen lijdenstijd zijn bedoeld als tijd van reflectie op het lijden en sterven van Jezus. Om beter te gaan begrijpen waarvoor Hij op aarde kwam en stierf. Om meer aan Hem toegewijd te worden.

Wanneer veel wegvalt waar een mens normaliter zijn plezier(tjes) aan beleeft en daar weinig van overblijft, dan is er altijd nog die Ene die ‘met ons is alle dagen tot aan het einde van de wereld.’ Die zich nooit opdringt, die zo zachtmoedig en nederig van hart is dat Hij makkelijk verdrongen wordt. En die maar één ding vraagt: ’Heb je Mij lief?

’Laten we bedenken hoe we straks invulling gaan geven aan ons ‘ja Heer, U weet dat ik U liefheb.’