Honeymoon

Als ik dit schrijf zitten we 40 dagen in quarantaine. En dat is een cruciaal moment, weet ik uit ervaring. Niet omdat er al eens eerder een Corona epidemie is geweest. Wel omdat ik 40 dagen en nog veel langer een andere verandering meemaakte: wonen en werken in Kenia. Destijds, begin november 1998, begon het daar opeens aan mij te knagen. Wij waren half september met het vliegtuig en drie kinderen en 10 koffers geland en het avontuur was begonnen. Onze woning in Nederland was leeg. Veel spullen waren weggegeven. Meubilair en orgel waren opgeslagen, kortom: we waren er klaar voor.

En het was genieten geblazen, die eerste weken in Nairobi. Ik genoot werkelijk van alles, niet in het minste van het mooie weer. “Dit is gewoon een lange vakantie”, jubelde ik door de telefoon naar mijn ouders. Maar na zes weken kwam de omslag. Opeens miste ik mijn oude leven in Nederland. Daar hadden we tussen tientallen studenten op een Bijbelschool gewoond, nu moest ik ’s ochtends alleen koffiedrinken. De Keniaanse hulp -die ons vanaf het begin toegewezen was- begon opeens vreselijk op mijn zenuwen te werken. Ik kreeg last van mijn rug en was bang nooit echt aan dit nieuwe leven te zullen wennen. ‘Ja, de honeymoon is voorbij, nu komt het eropaan’, waren de woorden van een oude zendelinge die al jaren in Afrika woonde. Het woord ‘honeymoon’, de eerste weken van een huwelijk, kende ik, maar niet in dit verband. Haar uitspraak hielp me om het veranderde leven echt ‘aan te gaan’. 

Na veertig dagen in de woestijn, kreeg Jezus tenslotte honger. 

Na 6 weken (=42 dagen) in quarantaine, wordt het moeilijker. Dat is de normale gang van zaken in een veranderingsproces. Volhouden en rustig doorgaan: dat is waar het nu op aankomt.