Wat gaan we straks doen?

Quarantaine: veertig.

Veertig jaar duurde Israëls' tocht door de woestijn voordat het het beloofde land binnen mocht. Veertig dagen vastte Jezus in de woestijn. Wij zijn nog geen veertig dagen ‘onderweg’, maar het voelt lang omdat we (bijna) niks mogen doen waar we anders onze dagen mee vullen. We moeten thuis werken, mogen niet sporten in de sportzaal, geen gezellige samenkomsten hebben en niet buitenshuis eten. ‘Als dit allemaal afgelopen is dan gaan we de bloemetjes buitenzetten. Dan halen we het allemaal in, dan…’ Iedereen heeft zo zijn eigen dromen over ‘straks als dit voorbij is.’ 

Maar bijbels gezien kun je quarantaine ook van een andere kant bekijken. Want veertig jaar in de woestijn, veertig dagen vasten van Jezus en ook ‘veertig dagen vasten in de lijdenstijd’, hebben een andere bedoeling dan een tijdelijk ‘pas op de plaats’:

·       Veertig jaar in de woestijn waren nodig om het volk voor te bereiden op een heel ander soort leven dan het oude leven in Egypte.

·       Veertig dagen vasten in de woestijn waren de eerste fase van Jezus’ eigenlijke bediening op aarde.

·       Veertig dagen lijdenstijd zijn bedoeld als tijd van reflectie op het lijden en sterven van Jezus. Om beter te gaan begrijpen waarvoor Hij op aarde kwam en stierf. Om meer aan Hem toegewijd te worden.

Wanneer veel wegvalt waar een mens normaliter zijn plezier(tjes) aan beleeft en daar weinig van overblijft, dan is er altijd nog die Ene die ‘met ons is alle dagen tot aan het einde van de wereld.’ Die zich nooit opdringt, die zo zachtmoedig en nederig van hart is dat Hij makkelijk verdrongen wordt. En die maar één ding vraagt: ’Heb je Mij lief?

’Laten we bedenken hoe we straks invulling gaan geven aan ons ‘ja Heer, U weet dat ik U liefheb.’