Dit
is mijn 5e blogje over de quarantaine: ik schreef eerder over ‘geplande
dagindeling’, over ‘het meisje dat haar oliebol in zeven stukjes sneed,’ over ‘hamsteren’
en over ‘wat we straks gaan doen’: dat weten we nog niet. Toen ik het eerste
blogje schreef op 16 maart bedacht ik om tijdens deze crisis steeds iets te
schrijven wat ermee in verband staat. Ik ben benieuwd of dat gaat lukken. En of
ik het überhaupt nog interessant vind naarmate het langer en langer duurt.
Overal
op internet vind je artikelen en blogjes en interviews en grafieken en
spellingen en ga zo maar door over de periode waar we nu wereldwijd
inzitten. De ene mening volgt de andere
op. Er is echt nieuws en fake-nieuws, er zijn overeenkomsten en ook grote
verschillen tussen de landen, de continenten, de steden en de dorpen. Hier in
Friesland zijn we nog vrij goed af als ik de tabellen en kaarten mag geloven.
‘Wat we straks gaan doen’ weten we nog niet. Wanneer het zover is (dat dit
allemaal afgelopen is) weten we ook niet. Hoe Nederland er dan economisch en
psychisch-sociaal en medisch uitziet weten we ook niet. Wanneer de ziekenhuizen
weer ‘gewoon’ kunnen opereren voor niet Corona-patienten weten we niet. Kortom:
de toekomst is één groot vraagteken en we hebben gelukkig een
minister-president die dat eerlijk toegeeft. Iemand die geen beloftes doet die
hij niet waar kan maken en al helemaal niet iemand die ‘fake-nieuws’
verspreidt.
Eigenlijk kunnen we in deze tijd allemaal maar één ding doen en dat
is wachten. Wachten tot het voorbij is, tot er een wending ten goede komt.
Geduldig zijn. En laat dat nu de meest christelijke eigenschap zijn die er bestaat:
’De liefde is geduldig’, zo begint 1 Corinthiërs 13. Laten we deze tijd
gebruiken om hierin te groeien…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten