Ouder worden

Over een maand word ik 62. Dat is nog lang geen 91, zoals mijn vader, maar het voelt ‘oud’. ‘Ik wilde niet oud worden en heb me daarvan moeten bekeren’, vertelde een kennis van mijn leeftijd. Ik begreep het.

Vlak voor de Coronacrisis toesloeg beseften Bernard en ik – tot onze teleurstelling- dat onze retro ‘Kip’ caravan geschikt was geworden voor moderne hippies, maar dat wij er te oud voor werden: geen stromend water, geen koelkast, geen wc. Met name dat laatste dreef ons richting caravancentrum van de Westereen, het grootste van heel Noordoost Friesland. Je vindt er caravans in alle soorten en maten en prijsklassen. Caravans met wc en stromend water en verwarming en rolgordijntjes en veel kastruimte. (Alles wat in de Kip ontbrak.) Eén ochtend rondwandelen op het terrein en caravans van binnen bekijken was voldoende om als eigenaars van een 20 jaar jonge ‘Knaus’ te eindigen. Onze Knaus is Duits en van het soort waar ik vroeger op neerkeek: een ‘oude mensen caravan.’ 

Maar na een week op een natuurcamping in Drenthe -in Corona tijd open ‘voor caravans met een eigen toilet- en doucheruimte’ - is mijn vroegere weerzin veranderd in een loftrompet. De firma Knaus zou me in kunnen huren om advertenties voor het bedrijf te schrijven: ‘Elke Knaus een comfortabel house’. Zo voelt het: een huisje, van alle gemakken voorzien en volledig ‘Corona-proof’.

Vorige week maandag vertrokken we, vandaag kwamen we weer terug. Onze Knaus heeft haar vuurdoop doorstaan:”60+ proof”. Klap op de vuurpijl van alles was de opmerking van onze jongste kleindochter die met moeder en zusje een middag op bezoek kwam. Ik probeerde iets in de Knaus even uit. Zij stond naast me en keek toe hoe ik klungelde: ’Ik weet dat je oud bent oma, maar je kunt het!’

Dankjewel kind.