Ik
ben uitgeweken naar een slaapkamer om dit blogje te schrijven. Want het huis is
nog niet klaar. Ons nieuwe huis. Drie schilders zijn onder mij (in woonkamer en
hal) en naast mij (op de overloop) bezig. Zodra dit blogje af is pak ik ook de
kwast weer ter hand. Want ik ben dol op schilderen en met drie vakmensen in de
buurt valt er veel te leren. Mij hoor je dus niet klagen over ‘the times
they are a changin’.
Mijn
familie weet dat ik van schilderen houd, op onze trouwdag maakten mijn vier
zussen een sketch waarin ze mij imiteerden: ’Dit is niet de goede kleur wit, het
moet ietsje romiger.’ Als student schilderde ik zomaar mijn hele kamer in een
andere kleur als die me niet beviel. Het mooie van schilderen is het resultaat.
Eén klein potje in de juiste kleur verandert een hele kamer. Verbluffend.
Ik
heb dus zogezegd best wel wat schilders ervaring, maar leerde er de afgelopen
dagen iets belangrijks bij. Dat begon op het moment dat mijn moeder me appte:
’En, kunnen jullie al bijna verhuizen?’ (Onze spullen staan nog ergens
opgeslagen en pas als het huis geschilderd is komen die erin.) Mijn moeder
stelde die vraag nadat er twee schilders twee dagen in de kamer waren bezig
geweest. Ze schreef: ‘Wordt het mooi?’
Er
was op dat moment nog niets te zien. Er was geschuurd, afgeplakt en met
grondverf geschilderd. Twee dagen lang. Door twee mannen. Zoiets heet
voorbereiding. Ik wist dat het erbij hoorde, maar niet dat goede voorbereiding
eigenlijk het echte werk is. Van al dat voorwerk is niks meer te zien als de
laatste laag verf is aangebracht. Maar als het nagelaten wordt is het gauw
gedaan met het mooie werk. Zit daar een les in?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten