Een blijvend huis?

 

‘My home is my castle’ zeggen de Engelsen.’ Afgelopen vrijdag arriveerden wij in ons nieuwe huis, de hervormde pastorie in de Westereen. Nog geen kasteel, maar daar wordt aan gewerkt 😊

Voor Nederlanders is het ‘Oost West, Thuis Best’ en voor mij ging het van jongs af aan van oost naar west en van noord naar zuid. Ik werd geboren in Oost-Friesland en verhuisde toen ik drie jaar was naar West-Friesland. Vandaaruit zuidelijk naar Nunspeet en vervolgens opnieuw naar het noorden. Ik rekende uit dat de pastorie in de Westereen het 24e huis is dat ik ‘thuis’ mag noemen. Van die 24 huizen is dit de 8^e pastorie. Van al die huizen waren er 4 koophuizen, de andere huizen werden gehuurd. Ik woonde 3 keer op een bovenverdieping en 2 keer in een grote stad. Zelfs in een miljoenenstad: Nairobi. Dat is ook de plek waar ik het langste woonde, 11 jaar. Op de voet gevolgd door Groningen, 10 jaar.

De grootste van die huizen stonden in Friesland. In Sexbierum woonde ik met mijn ouders en 3 zusjes in de grote hervormde pastorie, in Hantum helemaal alleen in eenzelfde soort huis. Om de kamers in Hantum van buiten niet al te leeg te laten lijken stonden er van binnen rode geraniums voor de hoge ramen. In Zeist en in Leersum waren het kleine huizen in het bos. In Zeist woonden wij met twee kleine kinderen. Dat huis was zo klein dat onze boeken ergens anders opgeslagen stonden, precies zoals de afgelopen 8 maanden.

Door al dat verhuizen van jongs af aan kreeg ik één ding met de paplepel ingegoten: een diep besef dat een huis op aarde niet blijvend is. In de hemel wacht er een blijvende plaats die Jezus nu voor ons  gereedmaakt. Genoeg kamers daar!