“Vluchtelingen”:
we hebben er allemaal mee te maken. Al is het alleen maar vanwege het nieuws.
“Vluchtelingenbeleid, asielprocedures, AZC’s (asielzoekerscentra),
vreemdelingenpolitie, uitzetbeleid”: zomaar een willekeurige greep uit de items
die de laatste tien jaar over Nederlanders heen buitelen. Met name zo tegen de
verkiezingen goed om mee te scoren. Tot voor drie jaar geleden was ik zelf nog
nooit in een AZC geweest. Maar omdat bovengenoemde woorden ook over mij heen
buitelen en ik vrije tijd te over had was het besluit om vrijwilliger te worden
snel genomen. Dus meldde ik me aan bij het ACZ in Amersfoort.
“Mevrouw, als ik
u was zou ik een ander AZC kiezen, want dit is een gezinslocatie”, de stem van
de de portier achter de balie droeg bepaald niet bij. En een nieuwe term
kwam bij bovengenoemd lijstje. “Uh, wat is er mis met een gezinslocatie?”, haspelde ik.
In Leusden had ik bekeken welk AZC het beste per fiets te bereiken was en
Amersfoort stond met stip bovenaan. De portier keek mij aan als naar een
vluchteling die geen idee heeft van wat er zich in Nederland afspeelt: “Nou,
alle mensen hier zijn er nog helemaal niet zeker van of ze mogen blijven, dus
het is geen prettige sfeer.” “Is dat dan anders bij andere AZC’s?”, zou ik
willen vragen, maar het enige wat ik uitbracht was: ”Ik heb geen auto en dit AZC
kan ik per fiets bereiken.”
Daarmee begon een avontuur van twee jaar op elke
donderdag met de fiets naar de Barchman Wuytierslaan 53 in Amersfoort. Tegenover de dierentuin
aldaar wachten een paar honderd mensen: mannen, vrouwen en kinderen jarenlang
op een positieve of negatieve uitslag. Positief betekent een legale status in
Nederland. Negatief betekent abrupte
uitzetting uit het gebouw en uitgeleide naar het land van herkomst.
(wordt vervolgd.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten