Heb
jij dat ook wel eens: dat je jezelf te moe voelt om zelfs maar uit bed te
komen? Dat je overal tegenop ziet? Ontbijt klaarmaken, uitkiezen wat voor
kleren je zult aantrekken, boodschappen doen, badkamer schoonmaken, kamer
stofzuigen. Alleen al van het opschrijven word ik moe.
Wanneer ik me zo voel grijp
ik altijd naar mijn lievelingsvers: ”Komt
tot Mij allen die vermoeid en belast zijt en Ik zal u rust geven.” Toch
geweldig dat dit in de bijbel staat. Vermoeid zijn is dus niet typisch iets
voor onze hectische 21 eeuw. Twintig eeuwen geleden hadden mensen daar ook al
mee te kampen. En Jezus heeft oog voor ze. Hij ziet ook dat het om veel mensen
gaat want hij spreekt over ‘allen’. Iedereen die vermoeid en belast is moet bij
Hem komen. Maar waarom eigenlijk? Wat heeft Hij te bieden aan uitgeputte
mensen?
Ik peins erover en loop even door mijn tuin. Elke dag heeft die wel een
verrassing voor me in petto, vandaag is dat een klein lichtblauw bloemetje dat vlak
boven de grond uit een bolletje is gekomen. Ik was bijna vergeten dat ik het
geplant had. “Kijk eens naar de bloemen,’
zegt Jezus ergens anders, “ze vermoeien
zich niet met werk.” Ik ben alleen geen bloem, het enige wat zo’n bolletje hoeft
te doen is rustig te blijven staan op de plek waar het geplant is.
Maar zou God,
die blijkbaar dag en nacht aan het werk is geweest om dat tere fijne bloemetje
uit dat bolletje te laten groeien, mij vergeten omdat ik geen bloem ben? Is
mijn grootste valkuil misschien dat ik vaak vergeet dat het God Zelf is die het
eigenlijke werk in mijn leven doet? Met een onzichtbare hand maakt Hij er toch steeds
iets heel moois van?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten