Tango in de kerk

Onze vakantie in Frankrijk stond bol van verrassingen. Op één van de (twee) regenachtige dagen besloten we daar een culturele dag van te maken. We hadden de keuze uit Nancy of Straatburg en kozen voor het eerste: iets kleiner maar nog ouder dan Amersfoort. Alles bleek deze keer te kloppen, het was zelfs nog mooier dan op de folders. De Françaises van de Franse VVV, grenzend aan het Stanislas plein, waren zeer bereidwillig ons van alles uit te leggen: “Er is vandaag ook een mooi concert, misschien is het iets voor u: tangomuziek door een harpiste en een violiste.”

Op een voor Nederlanders vreemde tijd, vijf uur s middags, begon het concert, in een kerk in een dorpje in de buurt van Nancy. “Ik vraag me af hoeveel mensen hier nu op afkomen”, zei ik in de auto tegen Bernard. Het is bekend dat Fransen niet  van die kerkbezoekers zijn. Maar aan gekomen op het plein bij de kerk stond dat al helemaal vol met auto’s van tangoliefhebbers. We konden alleen een heel eind van de kerk parkeren en toen we binnen wilden gaan was er eigenlijk al geen plek meer. Helemaal achterin, vanuit een klein nisje op een paar klapstoeltjes, maakten we het concert mee. De musici zagen we niet, maar anderhalf uur hebben we ademloos zitten luisteren. Nooit geweten dat goed gespeelde tangomuziek zo mooi is . Dat wisten  die Fransen natuurlijk al lang.

Boven de twee musici hing een crucifix, dat was wel voor iedereen in de kerk goed zichtbaar. “De tango is een droevige gedachte die gedanst wordt”, las ik in het flyertje dat we uitgedeeld kregen. Ik keek naar kruis met Jezus eraan en dacht: ”Het is inderdaad een hele droevige gedachte dat de meeste van deze Fransen niet weten dat deze gekruisigde Jezus ook hun opgestane Verlosser is.”