“Chemin de fer touristique du
Rhin:Toeristische spoorlijn langs de Rijn”: dat klonk veelbelovend. Uit de
stuk of honderd folders bij de receptie vond Bernard deze. “Twee voor de prijs
van één”, grinnikte hij. Want de folder omschreef een ritje in een oude
stoomtrein gecombineerd met een boottocht langs de Rijn met uitzicht op het
Zwarte Woud. “Zorg dat u op tijd bent voor de verkoop van de kaartjes”, meldde
de folder en dus arriveerden wij twee uur voor vertrek op het oude perronnetje
waar allerlei antieke aanplakbiljetten ons nog meer in de stemming brachten.
Voor de zekerheid zochten we meteen nadat we het begeerde kaartje bemachtigd
hadden een zitplaats in de trein want volgens de folder waren: “zitplaatsen niet
gegarandeerd.
”Maar onze coupe, en ook de coupe naast ons bleef leeg, ook toen
de trein in beweging was gekomen. We deden de ramen open, maar voor het
uitzicht hadden we het niet hoeven doen want dat bleef beperkt tot bomen en
struiken die elk uitzicht belemmerden. (Op een veld met mais na, maar die stond
te hoog om er overheen kon kijken.) Op het krakkemikkige van de trein na leek
het op een ritje tussen Nunspeet en Harderwijk. “Twee voor de prijs van één’
was het zeker niet en dus steeg met elke minuut dat de trein voortsukkelde onze
verwachting naar de boottocht. Wat het uitzicht op de Rijn betreft, werden we
niet beschaamd, want we zagen inderdaad, wel tien minuten lang, het Zwarte
Woud, in de verte, liggen. De rest van de tijd kregen waren het immense fabriekswerven
met stapels roestige containers.
En dat terwijl we op onze camping vanaf alle
kanten een fantastisch uitzicht op de Vogezen hebben. Was het mooie Frans op die
aantrekkelijke folder waardoor wij ons hadden
laten verleiden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten