Ik
kocht ze in de Westereen omdat ze wellicht in de Franse Vogezen van pas zouden
komen:”Nordic walking sticks.” Met name bekend bij de oudere generatie. Mijn
ouders hebben ze ook en zijn er enthousiast over: ”Die helpen echt bij het
wandelen”, aldus mijn moeder van twee en tachtig.
Na 9 uur rijden arriveerden we
met de Kip op de camping. We hadden het mooiste plekje laten reserveren en dat
bleek de enige plaats die nog vrij was: augustus is dé vakantie maand voor de
Fransen. Tijdens de voortent opzetten, alles uitruimen en klaarzetten zag
Bernard de sticks liggen, ze waren nog ingepakt: “Anders probeer je ze eerst
even op de camping uit”, suggereerde hij. Hij paste de maat aan mijn lengte
aan, liet zien hoe ik ze moest vasthouden en daar kon ik gaan. Zittend in de
voortent had hij er het zicht op.
Een vrolijker begin van de vakantie was voor
hem niet denkbaar geweest:” Nee, zó niet, wacht ik zal je laten zien hoe wel." Hij
sprong op uit zijn stoel en deed het voor: ”Rechterbeen vooruit, linker stick
vooruit en vice versa. Net als met skistokken.” (Die heb ik ook nog nooit in
mijn handen gehad, maar dat was hij even vergeten.) Ik zag hoe hij het deed,
probeerde het na te doen, maar iedere poging mislukte. Allerlei herinneringen
aan schoolgymnastiek kwamen spontaan boven, daar was ik ook niet de handigste. Voor
mij was de lol eraf maar toen kwam een oudere Fransman op ons af, met een
veelbetekenende grijns op zijn gezicht:”C’est une femme”, zei hij richting Bernard.
“Ze is fantastisch”, zo klonk het in mijn oren.
In één zin werd mijn gestuntel
met die sticks een prachtige vrouwelijke handeling. Met een knipoog naar mij
wandelde hij terug naar zijn tent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten