Een
mens is een gewoontedier. Dat heeft zijn voordelen en zijn nadelen. Zo kan een
mens zich aan van alles en nog wat aanpassen en vind je mensen als Eskimo’s op
de Noorpool, in de bittere kou, en als nomaden in de Sahara in Afrika onder de
hitte van een tropenzon. Alles went, zelfs het klimaat. Maar als een mens
eenmaal gewend is aan een bepaalde temperatuur en cultuur dan is het ontwennen
daarvan niet makkelijk. Dat is dus het nadeel. Bernard en ik kunnen ervan
meepraten. Toen wij in Kenia gingen wonen kostte het ons een paar jaar om aan
alles te wennen, voor het terug migreren gold hetzelfde. Alles went, maar als
je eenmaal gewend bent is het ontwennen lastig.
Precies om die reden zijn wij
dol op onze Kip-caravan. Want bij elke vakantie, kort of lang, zijn wij al
binnen een halve dag ‘gewend’. In de periode dat wij nog van het huisjes huren
waren kostte het mij minstens twee dagen om aan het huisje te wennen. Zo gingen
we eens een weekje naar Normandië in een huisje, in mijn herinnering was dat
maar een paar dagen. Want die eerste dagen bestonden louter en alleen aan het
wennen aan het huisje.
Maar dat is nu voorbij. We parkeerden onze Kip onlangs
voor een lang weekend in Drenthe. (Bernard moest in een Drents dorp preken, dus
mooie reden om Drenthe te verkennen.) De camping was rustig, landelijk en
Drentser dan Drents: Want naast kamperen kon je er echte plaggenhutten huren.
Modern, dat wel, met vloerverwarming, maar aan de buitenkant leek het net echt.
Voor ons nieuw en anders. Maar toch voelde ik me al na een paar uur thuis
tussen die plaggenhutten. En dat kwam omdat we zelf in onze vertrouwde Kip
koffie dronken en een boekje lazen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten