De
ouderen onder ons kennen vast allemaal nog wel de tv serie “Dagboek van een herdershond” (van 1978-1980 op tv) over het leven
van kapelaan (hulppastoor) Erik Odekerke
in het Brabantse land. Elke begin aflevering begint met de scene waarop Erik bijna
(of helemaal, ik ben het vergeten) van zijn fiets valt. Heen en weer fietsen
van hot naar her is zijn bestaan en tijdens die tochten ontmoet hij het één na
andere uitgesproken lid van zijn parochie. Met sommigen raakt hij bevriend en
die worden in de serie op de voet gevolgd. In Kenia -waar nooit iets leuks op
de tv was- bekeken Bernard en ik er een oude Dvd van: met veel genoegen.
Nu is
het vele jaren later. We wonen niet meer in Kenia en kijken bijna nooit meer Dvd’s.
Want Bernard is predikant in de Westereen en sinds kort ben ook ik daar kerkelijk
werker. “Geestelijk verzorger ten behoeve van het pastoraat” is de technische
term. Herdershond vind ik mooier want dat is precies hoe ik me voel. Net als
Erik fiets ook ik rond, ontmoet het ene na het andere boeiende gemeentelid en
probeer de kudde een beetje bij elkaar
te houden. Dat is helemaal niet zo makkelijk als het lijkt. Want sinds de komst
van de tv hoeft niemand op zondagmorgen meer de deur uit. Eén druk op de knop
en je hebt de kerk in je huis. Voor sommige oude, zieke en zwakke schapen is
dat natuurlijk een uitkomst. Maar de kudde dunt er wel een beetje van uit.
Jammer is dat voor de (goede) herder. Want die houdt het liefst al zijn
schaapjes bij elkaar. En dat is natuurlijk ook voor hen ook het allerbeste.
Want waar de kudde bij elkaar is de herder nooit ver te zoeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten