Kwetsbaar

 

Als ik, om wat voor reden dan ook, een bemoediging nodig heb grijp ik vaak naar de bijbel. En dan is er één gedeelte dat me altijd weer een hart onder de riem steekt: het begin van Jesaja 43. ‘Vrees niet, want Ik heb je verlost, Ik heb je bij je naam geroepen, je bent van Mij.’ Het is de Here God die aan het woord is tegen Israël, dat kleine volkje te midden van de grootmachten in het Midden Oosten. Ik pas de tekst altijd toe op mezelf, een nietig mensje dat het soms moeilijk vindt om zich staande te houden. En elke keer weer fluistert dit gedeelte me toe dat ik er niet alleen voor sta, dat de Here God me zal helpen en ik dwars door allerlei beproevingen staande zal blijven.

          Vorige week was het opnieuw zover. Ik was net wakker en met een slaperig hoofd las ik ‘omdat je kwetsbaar bent in mijn ogen…’ Ik knipperde met mijn eigen ogen: stond dat daar echt? Wist God hoe kwetsbaar ik me voelde? Waarom had ik dat nog nooit eerder gelezen? Toen mijn ogen opnieuw over de pagina gingen schoot ik in de lach. ‘Omdat je kostbaar bent in mijn ogen’, las ik. Er staat niet kwetsbaar, maar kostbaar en met maar een paar letters verschil, is dat een heel ander woord. Of toch niet? Wat kostbaar is, is ook vaak kwetsbaar. ‘Voorzichtig!’, riep mijn moeder als ik haar kostbare beeldjes afstofte. Die beeldjes hadden haar veel gekost, ze mochten niet breken.

          Wanneer ik me klein en kwetsbaar voel, zoals deze morgen, zie ik daar niks kostbaars in. Kostbaar voel ik me op grootse dagen als ik het leven aan kan. Maar de God van de bijbel ziet dat blijkbaar anders. Kleine en kwetsbare mensen zijn kostbaar voor Hem omdat juist zij wijd open staan voor de hulp en bescherming die Hij wil geven aan wie vraagt, zoekt en klopt…

Maandagmijmering

 

Een jaar geleden, op 18 september om precies te zijn, schreef ik hier: ‘Aan alles komt een einde'. Na zeven jaar wekelijks een blog(je) geschreven te hebben - van aanvankelijk 300 en gaandeweg meer woorden- vond ik het wel welletjes. Bovendien was er een uitgever die in mij geïnteresseerd raakte. In maart van dit jaar werd 'Heel dichtbij', een novelle over Nicodemus, uitgegeven. De intensieve voorbereiding en plezierige nasleep hiervan namen tijd in beslag. Inmiddels ben ik bezig met een tweede novelle. Maar toch kruipt het bloed waar het niet gaan kan: ik kreeg zin om weer blogjes te gaan schrijven.

Hier dus opnieuw een blogje van mij. Niet een verhaaltje,  ook geen preekje, maar even een pas op de plaats. Het afgelopen jaar is dus uitgedraaid op een 'sabbatical' op bloggebied. Volgende week maandag komt daar definitief een einde aan en verschijnt er weer een blogje. De titel heb ik al verzonnen, de inhoud moet nog komen. 'Oost West(ereen) Best' heeft plaats moeten maken voor 'Maandagmijmering’. Een nieuwe start met een nieuwe naam en een nieuwe lay-out. Op Facebook blijft het, als vanouds, te lezen.   

‘Maandagmijmering’: omdat het op maandag verschijnt. Soms zal ik er zelf een week over hebben gemijmerd, op de maandag ga ik het delen. Maandag is de eerste dag van de week en ik hoop mijn lezers iets inspirerends mee te geven voor de week die voor hen ligt. En maandag komt na zondag, de dag waar mijn man Bernard zijn mijmeringen in de zondagse preek deelde. Mijn mijmeringen komen soms rechtstreeks voort uit de zijne.

 Deze mijmering heeft precies 300 woorden, de komende weken zal dit het minimum zijn. Soms mijmer ik heel lang over iets en zijn er meer dan driehonderd woorden op papier nodig om er een echte maandagmijmering van te maken.