Wespensteek

Het gebeurde vlak na de kerkdienst, in de stralende nazomerzon, op het kerkplein voor de kerk in de Westereen: “Pas op, een wesp”, met haar elle boog probeerde mijn gesprekspartner het beestje weg te laten vliegen, maar dat had andere plannen en vloog regelrecht mijn mond in. “Oh, waar is ie nu?”, stamelde ze. Ik voelde ik een enorme steek achter in mijn keel en zo snel als de wesp naar binnen was gevlogen, vloog hij ook weer naar buiten. Ik was nog nooit gestoken door een wesp en had -tot voor deze bewuste zondag- eigenlijk een hekel aan mensen die bang zijn voor wespen. Want ik geloofde mijn moeder: “Als jezelf niks doet, doet een wesp je ook niks”. Dat blijkt dus niet te kloppen. De dokter in Dokkum, waar Bernard mij in vliegende vaart heen bracht, vertelde ons dat dit ‘zijn eerste wespensteek achter in de mond was’. Als een klein trofeetje liet hij ons de angel zien die in mijn keel vast was blijven zitten: ”Wilt u em meenemen naar huis?” 

Een angel van een wesp achter in je keel is niet het grootste lijden van de wereld, voor mij was het voldoende om me totaal van mijn stuk te brengen. Tot dat moment had ik altijd zelf bepaald wat erin en uit mijn mond ging, opeens had een wesp de regie overgenomen. Wat verbeeldde dat beestje zich eigenlijk? Ik had me erop verheugd om lekker te fietsen maar lag nu de hele middag voor pampus op de bank. Toen ik tegen de avond wakker werd kwam het inzicht: Wat verbeeld ik me eigenlijk dat ik recht heb op mijn eigen leven? Als christen geloof ik toch dat ik ‘gekocht en betaald ben door Jezus Christus’: Hij is de regisseur van mijn leven en bij Hem loopt nooit iets uit de hand.