Schouwspel

Het is 2 januari en alles is voorbij. De maand december is voorbij. Ik ben de vrouw nog niet tegengekomen die dat heel jammer vindt. “Het gewone leven begint weer: fijn!” Overal om me heen hoor ik dat jonge, oudere en heel oude mensen zeggen.

De Kerstvakantie duurt nog even voort en daarom logeert Nynke, onze kleindochter bij ons. Met haar ouders en kleine zusje vierde ze hier Oud en Nieuw. Compleet met sterretjes, korte en hele lange. Verder gingen wij niet met vuurwerk. Maar voor een vierjarige was dit meer dan genoeg. “Jullie hoeven me ook niet wakker te maken hoor om twaalf uur.” Wakker was ze geworden en op Bernards arm had ze naar het schouwspel gekeken. “Kijk eens Nynke, wat een mooie kleuren he?” “Ja, maar eigenlijk wil ik weer slapen opa. Ik vind dat lawaai helemaal niet fijn.” 

Als we samen door de Westereen wandelen wordt ze bij bijna elke stap herinnerd aan Oudejaarsavond: ”Kijk oma, hier was vuurwerk. En daar ook. Wat een troep he? Moet dat niet opgeruimd worden?” Eigenlijk wel, denk ik, maar ik spreek dat niet uit en probeer haar aandacht op andere dingen te richten: ”Kijk eens heel hoog, Nynke: daar gaat een vliegtuig!” Ingespannen kijkt ze naar boven. “Ja, oma en daar nog een, die gaat misschien wel naar Afrika!” We staan stil en kijken naar boven en opeens valt me op hoe mooi de lucht is: allerlei kleuren blauw en daartussen warm wit. Een schouwspel dat nu al uren duurt, waar niemand onder te lijden heeft en dat ook geen enkele rommel nalaat. 

Eigenlijk is het te bizar voor woorden dat we elk jaar miljoenen uitgeven voor één schouwspel op de laatste avond terwijl we de rest van het jaar (bijna) dagelijks een oneindiger mooier schouwspel voor niks aangeboden krijgen.