Dankbaar

Hoe langer de zomer duurt, des te meer bijen en vlinders in onze tuin rondfladderen. Allerlei soorten en kleuren. De ene al mooier dan de ander. Ik ben trots op mijn tuin en aan mij zal het niet liggen dat er steeds minder bijen zijn. Ze weten onze tuin te vinden en doen zich te goed aan de vlinderstruiken, de zinnia, margrieten, goudsbloemen en kamille. En dat is nog maar een greep uit onze vlinder-en bijenkeuken. Voor elk wat wils hier.

Maar tussen al die insecten hipt elke dag een merel. Die deed dat al voor dat de tuin in bloei stond. De bloei is niet dankzij maar ondanks die merel want het vogeltje was dol op de zaadjes die ik in maart plantte. Elke ochtend ontdekte ik opnieuw dat de merel de grond had rondgewoeld om die zaadjes te pakken te krijgen. Gelukkig zaaide ik in overvloed en doen de vlinders zich nu te goed aan de zinnia.

Het blijft overigens al die weken bij die ene merel. De rest van de vogels in de Westereen houdt het voor gezien wat onze tuin betreft. Op een paar duiven na. Ik weet ook dat het steeds dezelfde merel is want één van zijn vleugels is een beetje stuk. En ik weet hoe dat kwam. Nog vroeg in het voorjaar was de (toen nog kleine) merel een keertje de verkeerde kant opgevlogen: in plaats van de tuin uit onze carport in. En daar was ie ingesloten vanwege de caravan die hem het zicht belette. Bernard moest eraan te pas komen om hem te bevrijden uit zijn benarde situatie. Hoe lang dat benarde geduurd heeft weet ik niet, maar dat hij blij was met zijn bevrijding is ons wel duidelijk. 

Die ene merel in onze tuin is gewoon een dankbare merel.