“Toen
het leven nog van ons was”, is de titel van een boek van de Spaanse schrijfster
Marian Izaguirre. Op de voorkant staat een kleurenfoto van een groep jongetjes
met vooroorlogse kleren. Een foto van een tijd dat kleurenfoto’s nog niet
bestonden. Alleen de achterkant van die jongetjes is zichtbaar want ze staan
met zijn allen voor een etalage. Niet van een speelgoed- maar van een
boekenwinkel. Ook een winkel van voor de oorlog. In dit geval van voor de
Spaanse burgeroorlog van 1936-1939. Die oorlog veranderde alles in Spanje. Ook
het leven van de hoofdpersoon, een vrouw die in Madrid leeft. Ze beschrijft die
stad zo dat je als lezer niks liever wilt dan ook daar gaan wonen. Zo verging
het mij althans toen ik dit boek begon te lezen.
“Toen het leven nog van ons was.”
Was het leven ooit van mij? Met die vraag in mijn achterhoofd ging ik lezen.
Die jongetjes op de voorkant met hun alpinopetten deden me denken aan mijn
eigen jeugd, vijftig jaar geleden. Was het leven toen van mij? Is het leven nu
van mij? Doe ik nu wat ik doe omdat ik graag doe wat ik doe? Of leef ik mijn
leven volgens door anderen opgelegde regels? Onder de dictator Franco leefden
veel mensen in Madrid onder het bestaansminimum. De boekhandelaar doet iets
‘gewoon omdat hij er zelf zin in heeft’: hij legt een geopend boek in de
etalage en schrijft eronder: “Iedereen die dagelijks een pagina uit dit boek
leest krijgt het gratis cadeau als hij het uit heeft.”
Vandaar die foto van die
jongetjes. Met een boekhandelaar die beseft dat zijn leven meer is dan het
eigendom van de overheid begint dit boek. Van wie is jouw leven: van jezelf of van…?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten