Een
paar keer per jaar doe ik aan ‘gooi- en smijtwerk’. Sinds wij uit Kenia terug
zijn in Nederland en ik bekend werd met het fenomeen ‘milieustraat’.
‘Milieuheuvel’ zou een beter woord zijn want het is een heuvel van een paar
meter hoog waar je je auto-met-weggooispullen op kunt oprijden om die
vervolgens in de daarvoor bestemde container te mikken. Gooien is de enige
manier om het te doen, op die heuvel sta je boven containers uitziende op wat
je voorgangers erin kieperden. Daar stond en sta ik elke keer weer versteld
van: complete bankstellen liggen schots en scheef en in de regen. En kasten,
lampenstandaards, fietsen, stoelen en tafels. Maar ook prachtige boeken en
speelgoed.
De dichtstbijzijnde ‘milieuheuvel’ hier is in Damwoude, vlak bij
Dokkum. Dokkum is op het moment dat ik dit schrijf nog helemaal in kerstsfeer.
Overal lonken de lichtjes en etalages naar mensen om kerstspullen te kopen. Het
ene al mooier dan het andere. Kerstcadeaus doen niet onder voor Sinterklaascadeaus
en bij Kerst hoort natuurlijk een prachtige verpakking met mooi glimmend papier.
Verkoopsters zijn er maar druk mee. En het is alleen een kwestie van tijd die
dat ene schitterende, prachtig ingepakte cadeautje in een wegwerpartikel
verandert. Eigenlijk onthutsend: het ene moment shop je stad en land af om iets
te kunnen kopen. Een paar jaar later gooi je hetzelfde ding met een ferme zwaai
in de container: zie zo, daar zijn we ook weer vanaf.
“Onze hulp is in de naam
van de Heer, die hemel en aarde (en ook ons mensen) gemaakt heeft en die nooit loslaat
wat zijn hand begonnen is.” Het begin van elke kerkdienst zondags. Al een preek
op zichzelf: God gooit nooit iets weg wat Hij zelf gemaakt heeft, hoe oud en lelijk
het ook is geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten