(V)rijbewijs

“Pietsje heeft het in de pocket”, stralend vertelt ze het. Pietsje is dochterlief van zeventien, ze zit op school, heeft nog geen diploma, maar wel vier zwemdiploma’s en nu dus het rijbewijs. “In the pocket”, een Engelse uitdrukking die hier dagelijks over de tong gaat. Want als je iets in het uitgestrekte Friesland nodig hebt is het een rijbewijs. De afstanden zijn groot. Van de Westereen naar Heerenveen is een half uur met de auto. Dat doe je niet zomaar op de fiets. Friesland is nog vrijwel file-loos, een autootje hoort er gewoon bij. Voor veel huizen hier staan vier auto’s: één voor vader, één voor moeder, één voor zoon en één voor dochter. Pietsje kan zich een eigen autootje nog niet veroorloven, maar ze kan er nu wel met moeder of vader als bijrijder op uit. En dat geeft een goed gevoel. “Zit ik niet vast hier, de wereld is toch groter dan de Westereen?” Wat een rijbewijs al niet met een mens doet. Naar dat gevoel van vrijheid snakken ook veel vrouwen die jaren ouder zijn dan Pietsje, ik ken er een paar die het rijbewijs haalden toen ze ouder dan zestig waren. Eentje van hen moest tien keer examen doen voor het zover was. Een rijbewijs krijg je niet voor niets.

Vanmorgen moest ik aan Pietsje denken die nu stralend rondrijdt: als ze door een politieagent wordt aangehouden omdat haar rijgedrag nog niet optimaal is, dan hoeft ze alleen maar haar rijbewijs te laten zien. En daarna kan ze zo vrij als een vogeltje verder gaan. Een christen, iemand die op Jezus Christus vertrouwt, is ook vrij. Vrij van allerlei regels die precies zeggen hoe het moet. Vrij om het ene nodige te doen: je naaste liefhebben als jezelf. Zijn ‘vrijbewijs’ is het kruis op Golgotha.