Ezel

 

‘Een ezel stoot zich in het gemeen niet tweemaal aan dezelfde steen’. Wie kent die uitdrukking niet? Een domme fout maak je niet twee keer als je je verstand gebruikt. ‘Je bent zo dom als een ezel’ stamt er waarschijnlijk van af, en dat is vreemd, want een ezel is helemaal niet dom maar juist heel slim.  In de bergen kun je beter op een ezel rijden dan op een paard, want ezels zetten altijd heel voorzichtig de ene voet voor de andere, ze zijn behoedzaam en struikelen niet gauw. Omdat ezels van nature een beetje bang zijn ruiken ze gevaar op een afstand. Dan zullen ze altijd weigeren om verder te gaan en worden ze inderdaad ‘zo koppig als een ezel’. Paarden zijn geliefd vanwege hun mooie uiterlijk. Ezels hebben dat niet, die zijn bijzonder op hun eigen manier. 

Aan het dramatische einde van het Lucasevangelie, waar het naar Jezus’ veroordeling en kruisiging toegaat, verschijnt er opeens een ezel. Een ezel ‘die vastgebonden’ is. Het gaat waarschijnlijk om een wilde ezel die iemand probeerde te temmen. Zittend op deze ezel gaat Jezus voor de laatste keer Jeruzalem binnen. Alle keren daarvoor ging hij te voet. Nu op een ezel, het rijdier van de armen. En die armen zijn er dan ook het meest enthousiast over. Die zien in hem opeens een soort koning. Ze roepen het vol enthousiasme uit: ’Hosanna voor de grote koning’. Dat willen de mensen die uit zijn op veroordeling en kruisiging niet horen. Maar de armen zijn niet meer te houden: ze gooien hun jassen op de grond. En de ezel voelt iets onder haar voeten dat ze waarschijnlijk niet thuis kan brengen. Het was de eerste keer dat ze bereden werd. Die eerste keer zal ze haar leven lang nooit meer vergeten.