‘Generaties
zullen elkaar pas echt begrijpen als ze in elkaars schoenen proberen te staan.’
Dat beweerde ik onlangs toen ik over een aantal 80+ers, waaronder mijn eigen
moeder, schreef. Kinderen opvoeden in de jaren 50 ging er anders aan toe dan in
de jaren 90. Inmiddels zijn we het jaar 2000 gepasseerd, onze kleindochters zijn alle drie na 2010 geboren
en als 60+er is het een hele kunst om hen echt te begrijpen.
‘Wat
vind je eigenlijk het leukste vak op school?’, vroeg ik Nynke, 7 jaar. Ze
haalde haar schouders op: ’Weet ik niet.’ Haar moeder, onze dochter: ’Je houdt
toch van dictee?’ Zij: ’Ja, dat hebben we vandaag nog gedaan, Wouter moest mij van
een kaartje woorden voorlezen die ik moest opschrijven.’ Ik: ’En ging de
juffrouw ze meteen nakijken of komt dat morgen?’ Zij: ’Oma, dat doet de
juffrouw niet, dat doen wijzelf. Wouter had toch een kaartje met het woord erop.’
Ik zag haar grinniken om die domme oma.
Anna
van vier zit ook al op school en vertelde over een film die ze in de klas
hadden gezien. Ik vroeg: ’Hebben jullie dan een televisie in de klas?’ Opnieuw
een gezicht waar bijna verbijstering van af te lezen was: ’Oma, we hebben toch
een scherrum….’ In mijn klas vroeger was geen digitaal scherm, alleen een zwart
schoolbord waar de juffrouw met een krijtje op schreef.
Onze
dochter, de moeder van Nynke en Anna, staat soms met haar mond vol tanden:’
Anna, als je nu je bord niet leegeet krijg je geen toetje.’ Anna’s reactie:
’Mama, wat betekent het woord manipulatie?’ Nog voordat mama haar kon opendoen
kwam het: ’Dat is wat jij nu doet!’
Blij
dat ik niet in de schoenen van mijn dochter sta: opvoeden in deze tijd vergt
nederigheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten