Het
is half negen s’ ochtends en nog een beetje donker. Ik stap snel in de auto.
Mijn plan om om tien uur weer in huis te zijn zal niet slagen. Ik had al een
half uur eerder in de Aldi willen rondlopen. Dus nu komt het aan op snel doorpakken:
twee Kerstmaaltijden en cadeautjes voor onder de Kerstboom. Vroeger vonden we
dat maar werelds: cadeautjes geven met Kerst. Maar vroeger aten we dan wel heel
lekker en dat heeft eigenlijk ook niks met Kerst te maken.
‘Ik
bin sa verdrietig’, ik schuif snel met mijn karretje langs de schappen en vang flarden
van gesprekken op. ’Ja, het zal allemaal wel niks worden, het is heel slim’*. Ook
bij de Aldi gaat het over de Coronamaatregels. ‘Er is maar één onderwerp op de
radio’, verzuchtte Bernard vanmorgen. ‘Ja, maar lockdown of niet, we krijgen drie
gasten en nu moet ik gauw weg’, zei ik. In de winkels blijkt er dus ook maar één
onderwerp te zijn. ‘Ik heb het deze week heel druk met mijn werk, dat moet dus boven
op onze slaapkamer online want de kinderen zijn thuis, het is een regelrechte
ramp voor mij’, dit geluid hoorde ik gisteren van een vriendin en ik besef dat het
ongemak van de lockdown regels verschillende gradaties kent.
Als
ik de Aldi uitstap staan er nog steeds weinig auto’s op het parkeerterrein.
Maar de lucht is helderblauw en de ramen van onze Renault glanzen. Na drie
sombere bewolkte dagen is dit een mooie verrassing van Boven. Dank U Heer, zeg
ik stilletjes vanbinnen. Ik ben iemand die zon nodig heeft om me goed te
voelen. ‘Je weet eigenlijk wel beter’, hoor ik van binnen die stem fluisteren.
Hij
heeft gelijk: Ik heb alleen Hem nodig.
*(‘Slim’ = waardeloos)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten