Overwinning

 

Met een vriendin op zondagmiddag een uur langs de Zwemmer en in de Mieden wandelen is mijn sportieve moment van de week. Ik doe dat sinds de herfst en vind het persoonlijk een hele prestatie. Maar ik voel echte sportmensen nu al in hun vuistje lachen. Echte sportievelingen zijn er ook in ons dorp: mensen die wekelijks meerdere keren hardlopen -dezelfde route die ik op zondagmiddag kuier- en trouwe bezoekers van de sportschool zijn. Sporten was nooit mijn liefhebberij, maar naar sport kijken op de Olympische Spelen vind ik uitermate boeiend.

Om de trots en de glorie in de ogen van een sporter te zien die na jaren trainen en oefenen en afzien en doorbijten en volhouden een overwinning behaalt. Soms bestaat die overwinning uit het verschil van een fractie van een seconde op de tegenstander. Maar er kan er maar één de beste zijn en dat is waar het allemaal om draait bij de Olympische Spelen.

Het is zaterdag dat ik dit schrijf en Nederland heeft er weer een medaille bij: Kimberley Bos haalde de bronzen medaille bij het ‘skeleton’, het in een noodvaart languit liggend op een sleetje door een spiegelgladde glijbaan van ijs met nare bochten zoeven. Alleen door er naar te kijken word ik al bijna misselijk. Maar de glorie en glans op haar gezicht toen zij na vier keer glijden (‘runs’) de bronzen medaille haalde is niet te beschrijven. Het ontroerde mij en ik dacht: hier heeft niet iemand tegen iemand anders gespeeld, hier heeft iemand een sport beoefend die haar grote passie is en er de hele wereld van laten meegenieten.

‘Kijk eens, ik heb het weer geflikt’, is een reactie op een overwinning. ‘Kijk eens wat een geweldige sport’, een andere. Ik hoop nog meer van die Kimberley Bos’ overwinningen te zien.