Meindert

 

Deze week was het moeilijk om een blogje te schrijven. Want als familie werden we geconfronteerd met de dood. Vorige week zondag kreeg Bernard één van zijn zussen aan de telefoon. Ik zag aan zijn gezicht dat er wat ergs was gebeurd en fluisterde: ’Iets met ma of pa?’ Hij schudde van nee en ging door met het gesprek dat ik niet kon volgen. Toen hij ophing zei hij: ’Meindert is er niet meer.’

Meindert is onze neef, een jaar jonger dan onze jongste dochter, 23 jaar. Hij wás onze neef, want hij is er niet meer. Plotseling overleden, zijn ouders konden geen afscheid van hem nemen. Van de ene op de andere dag is hij er niet meer. De hele week heb ik naar de foto op de rouwkaart zitten kijken: een hele mooie jonge kop, met stoer haar en een stoppelbaardje. Hij was artistiek en schreef zijn eigen liedjes. Maar zijn ogen hebben iets verdrietigs. Voor Meindert was het leven niet alleen maar mooi, ook al was hij nog jong. Hij woonde in Brabant, ver van Friesland, maar omdat bij mijn schoonouders in Amersfoort altijd alle kleinkinderen ter sprake komen, kende ik Meindert toch een beetje. Wat zullen zijn twee oudere broers hem missen. Wat zullen zijn vader en moeder hem missen. Wat zullen zijn grootouders hem missen. De dood is zo onherroepelijk.

Ik besluit om de kaart goed te bewaren en deze voorlopig een plaatsje in de kamer te geven. Om me Meindert te blijven herinneren. En om me te realiseren dat ‘te mogen leven’ niet iets vanzelfsprekends is. Vanmiddag gaan we als familie Meindert in Brabant samen naar zijn laatste rustplaats brengen. Samen rouwen schept een band en geeft misschien een klein beetje troost.

‘This world was never meant for one as beautiful as you…’