Drie
woorden, dagelijks door menige Nederlander uitgesproken: de trein gemist.
Ik
gebruikte het zinnetje vanaf mijn twaalfde jaar: elke dag moest ik vroeg uit de
veren en de Stationslaan naar het station in Nunspeet aflopen om te zorgen dat
ik de trein niet miste. De trein naar Harderwijk waar ik op de middelbare
school zat. Het was steeds weer een avontuur om in die gele trein te stappen.
Zelfs wanneer ik, om wat voor reden dan ook, de trein miste want dat kon je
altijd aanvoeren bij een leraar: ’Ik heb de trein gemist.’ Of dat mijn eigen
schuld of aan de NS te wijten was, zou niemand op het Nassau Veluwe college
gaan achterhalen.
‘De
trein gemist’ is ook
de titel van de autobiografie van Josje Bosma. Josje woonde als twaalfjarige in
Nijmegen en haar middelbare school, een vrijgemaakte gereformeerde, stond in
Zwolle. Ik ken Josje heel goed want ze is de schoonmoeder van onze jongste
dochter. Toen wij elkaar leerden kennen was het leuk om te merken dat we een
zelfde soort verleden hebben met treinreizen naar school. Maar ’De trein
gemist’ klonk voor haar nooit meer als een mooi alibi na dat vreselijke ongeluk
in augustus 1979. ‘De trein gemist’ is het trauma van Josjes leven. Want haar
vader miste op die bewuste dag in Arnhem de trein naar huis, nam een andere
trein en kwam daarin om bij een vreselijk treinongeluk. ‘Vader van 7
kinderen omgekomen bij treinramp’ kopte het Nijmeegs Dagblad in 1979. Josje
is dan dertien jaar en de middelste van het gezin. Als haar vader die trein niet gemist had was
haar leven heel anders gelopen.
‘Dit
boek leest als een trein’, staat op de achterkant. Ik las dat met een wrang
lachje toen ik het boek in handen kreeg, maar daarna las ik het in één ruk uit.
Als u interesse hebt ga dan naar http://www.detreingemist.nl/,
en zie hoe dit indrukwekkende boek in uw bezit kan komen.
Fijne
vakantie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten