Minpuntje

Bernard en ik zijn dol op boerencampings omdat ze klein en rustig zijn. We zitten nu vlak bij de Duitse grens, als ik in de caravan sta te koken kijk ik uit op Duitsland. Dat is goed voor het vakantiegevoel.

Toen we arriveerden, vier dagen geleden, hadden we de camping voor onszelf. Inmiddels zijn er nieuwe caravans gearriveerd en ook al weer weggegaan. Overeenkomst is dat in elke caravan of camper een echtpaar van onze leeftijd zit: tussen de 60 en 70 jaar, grijze en witte koppen, zitten- en koffiedrinken gedrag. Er wordt niet veel ondernomen, iedereen zit in zijn voortent te zitten en te lezen, op tablet of telefoon. Maar vanmorgen in de douche hoorde ik een gesprek aan tussen twee mannen, ik weet niet welke van de grijze koppen het waren, laat ik ze Jan en Piet noemen.

Jan: ‘Fijne rustige camping is dit he?’ Piet: ‘Ja, vroeger hadden wij geen caravan en toen kwamen we nooit op zulke campings, maar nu met een caravan vinden we het wel fijn.’ Jan: ’Wij gingen met de caravan wel helemaal naar Portugal, maar door Corona is daar de klad ingekomen en hebben we de boerencamping ontdekt.’ Piet: ’Op een paar minpuntjes vinden wij het prima hier.’ Nu spitsten zich mijn oren, want wij hebben ook een minpuntje. Jan en Piet wisten niet dat ik meeluisterde, dus ik smeerde de Nivea op mijn gezicht en was benieuwd wat Piets minpuntjes zouden zijn.

Piet: ’Nou voor ons is een mooie toiletruimte het allerbelangrijkste. Die heb je in soorten en maten he? Bij sommige campings zijn ze echt prachtig, dat kun je van deze niet zeggen.’ Bijna was ik uit de doucheruimte gesprongen om tegen Piet te zeggen: ’Dit is een boerencamping, geen viersterrenhotel’, maar ik hield me in. Ik was benieuwd of Jan ook een minpuntje had en of dat hetzelfde als het onze was. Maar het gesprek bleef hangen bij de toiletruimtes.

Voor de nieuwsgierige lezer: onze minpuntjes zijn de hanen die de hele dag overal rondscharrelen en je de oren van het hoofd kraaien. Maar ja, dit is een boerencamping.