Te koop

In maart van dit jaar gingen wij naar de makelaar om ons huis in Leusden als ‘te koop’ te boek te doen. “Jullie straat is erg geliefd, ik verwacht niet dat het lang gaat duren.” Met deze bemoediging deden wij wat ons te doen stond: buitenkant beetje aantrekkelijk bijschilderen, binnenkant opruimen en schoonmaken en overbodige rommel naar de kringloop brengen. Een ‘echte’ fotograaf maakte foto’s waarop het allemaal zo mooi leek dat wij ons vertwijfeld afvroegen waarom we überhaupt wilden verhuizen. Alles kwam op Funda, de eerste ‘Open huizen dag’ diende zich aan en wij waren er helemaal klaar voor.

Die dag begon goed want al om vijf over elf – het officiële begin van de dag- diende het eerste echtpaar zich aan. Vol verwachting leidden we hen door de zes slaapkamers, namen afscheid en wachten op het vervolg. Dat kwam de maandag erna: een telefoontje van de makelaar: de vrouw van het stel was teleurgesteld in de buurt. “Jullie straat is erg in trek”, had de makelaar gezegd, niet bij deze vrouw dus. Vol goede moed ontvingen we aan het einde van die eerste dag de tweede bezoekers. Maar deze mensen vonden de keuken en de badkamer te gedateerd en dat ging dus ook niet door. Op dat moment hadden wij de moed nog niet verloren, maar acht maanden en meer dan twintig kijkers later, kijkers die allemaal geen kopers werden, zonk die ons wel in de schoenen. We woonden inmiddels in de Westereen en hadden daar ook een huis gekocht. Een dubbele hypotheek hing ons boven het hoofd….

En toen kwam er, op het allerlaatste moment, de uitkomst die we nodig hadden. Op zaterdag 12 november gingen we wonen in ons nieuwe huis en de dinsdag ervoor diende zich de koper van ons oude huis aan. Ons geloof werd beproefd, maar niet beschaamd!