In
de Westereen houden ze daar niet van want je vindt hier vrijwel geen huis
zonder Kerstverlichting, in wat voor vorm dan ook. Kerstbomen, kaarsen,
verlichte rendieren, sommigen met hele (verlichte) sleeën achter zich…Zowel in de
huizen als buiten in de tuinen, in de winkels, bij de kerken, overal word je
bij Kerst bepaald. Het is nog twee weken voor de Kerstnacht, maar de
Kerstzangdiensten zijn al volop aan de gang. En op de één of andere manier doet
mij dat dit jaar minder dan ooit…
Ik ben nooit een liefhebber van Kerst geweest.
Vroeger was het de drukste tijd voor mijn vader, die ook predikant was. Misschien
heeft het daar mee te maken. Bovendien valt Kerst in Nederland altijd in de
winter en van winterse kou word ik niet blij. Ik ben waarschijnlijk de enige
Nederlander die niet op de Elfstedentocht zit te wachten want schaatsen kan ik
niet en bovendien krijg ik bij een beetje vorst al last van pijnlijke
wintertenen. Kerst vieren in Kenia was fijn want eind december is het volop
zomer daar…
Maar toen ik me afvroeg waarom mijn afkeer van Kerst dit jaar groter
lijkt dan ooit, ging mij een licht op (J).
Want ik bedacht me dat wij hier rond Kerst precies een half jaar wonen, en zes
maanden wonen in een andere cultuur is cruciaal. Voor dat wij naar Afrika
gingen leerde ik deze drie woorden: ”Honeymoon- crisis- recovery”: Wittebroodsweken-
crisis- herstel. De eerste drie maanden ergens anders zijn altijd alleen maar
mooi, aan het einde van de volgende drie is het diepste punt bereikt en daarna
komt de geleidelijke aanpassing. Ik zit dus precies op schema volgens de
‘cultuurschok-lijn’. Vanaf januari, als
de eerste zes maanden om zijn, zal het alleen maar bergopwaarts gaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten