Gewetenswroeging

Plaats van handeling is de Co-op in de Westereen die mij vaak verleidt met de ‘aanbieding van de week.’ Deze keer was de “Cabernet” uit Chili zo goed geprijsd dat ik twee dozen á zes stuks in mijn karretje laadde. (Soms heb ik hamsterneigingen.) “Wilt u het bonnetje mee?”, vroeg de kassière. “Jazeker”, bonnetjes worden door mij altijd gecontroleerd. En inderdaad: deze keer was het volgens mijn berekening niet goed gegaan. In plaats van twaalf keer korting (op twaalf flessen wijn) was er maar zes keer korting afgegaan en vijftien euro te veel betaald. ”Daar kun je bijna een boek van kopen”, bedacht ik afstevende op de bedrijfsleidster. Eén blik op het bonnetje was voor haar voldoende, joviaal trok ze de kassa en overhandigde mij twee briefjes.

Wat ik eigenlijk normaliter nooit doe, nu dus wel: thuis nog een keer het bonnetje bestuderen. Dat kwam omdat mijn moeder me belde vlak na deze reuzeaankoop: ”Hoeveel heb je er dan voor betaald?”, vroeg ze. “Ik weet het niet helemaal precies meer, maar echt een hele goed prijs, geloof me.” Toch nog maar eens kijken naar het precieze bedrag, nadat we hadden opgehangen. En toen las ik wat wij beide, de bedrijfsleidster en ik, over het hoofd hadden gezien: er was wel degelijk twee keer zes (=twaalf keer) korting afgerekend. Op die vijftien euro, waar ik al een boek voor in mijn gedachten had, had ik dus helemaal geen recht. 

Die wijn zou me niet lekker gaan smaken en zat er dus niets anders op dan terug naar de Co-op met vijftien euro en een stuntelend verhaal. “Tjonge, dankjewel, en wacht nog even”, zei een bedremmelde bedrijfsleidster. Met een vrolijk roze/paars gekleurd boeketje gerbera’s - “als blijk van waardering voor de eerlijkheid”- kwam ze terug. Had ik toch nog een boek(et).