Trauma

“Op de avond van die eerste dag van de week waren de leerlingen bij elkaar; ze hadden de deuren afgesloten, omdat ze bang waren voor de Joden. Jezus kwam in hun midden staan en zei: ”Ik wens jullie vrede!” Na deze woorden toonde hij hen zijn handen en zijn zijde.”

In drie zinnen legt Johannes het Paasevangelie uit en ook Goede Vrijdag ligt erin besloten. De laatste twee zinnen is waar het allemaal om draait: ”Ik wens jullie vrede!” Na deze woorden toonde hij hen zijn handen en zijn zijde.”

De opgestane Heer komt bij mensen die hem drie jaar lang gevolgd waren, die zijn handen aan het werk gezien hadden: breken van brood, aanraken van zieken, zegenen van kinderen, opheffen naar de hemel als een gebed tot zijn Vader, uitnodigend uitstrekken als een welkom gebaar. Handen zijn het meest kostbare instrument van een menselijk lichaam. Maar die handen waren doorboord geweest met spijkers en verscheurd aan een kruis. Een aantal van die leerlingen had met eigen ogen gezien hoe Jezus aan dat kruis gestorven was. En hun leven was één groot vraagteken geworden: waarom?

”Ik wens jullie vrede!” Na deze woorden toonde hij hen zijn handen en zijn zijde.” De spijkers waren weggehaald, de wonden zichtbaar en Jezus wilde dat zij die zagen. Het verscheurend lijden was voorbij, een trauma (wond) achtergebleven. Jezus’ trauma betekent vergeving en vrede voor zijn leerlingen en ook voor ons. Waarom kan God niet zomaar vergeven en is er een hele lijdensweg voor nodig? Met zijn verwonde handen geeft Jezus het antwoord, alsof hij zegt: Kijk, ik heb jullie afwijzing en haat helemaal op me genomen, het heeft een trauma achtergelaten. Maar ik strek mijn handen nog steeds uit als een welkom gebaar want ik wil niets liever dan in jullie midden zijn.