Spiegeltje

Bernards oma is heel oud geworden, ver over de 90. Toen ze stierf woonden wij in Kenia, ver weg bij haar vandaan. Wij gingen in die tijd alleen in de zomervakantie naar Nederland. Daar bleken we verzekerd te zijn ‘in het geval van overlijden van een naast familielid’ en dus vlogen we ook in de herfst terug. Om oma de laatste eer te bewijzen.

Oma woonde ongeveer haar hele leven in Zeist. Wijzelf -voor het Kenia avontuur- ook een paar jaar. We arriveerden destijds in Zeist met één kind, de twee andere zijn daar geboren. Vaak ging ik even bij oma langs, met één kind op de fiets of met drie in de auto. Mooie herinneringen heb ik daaraan. “Moet je eens zien wat ik kreeg”, vertelde oma me een keer. Ze liet me een wit kartonnetje zien waarop in dikke zwarte letters Johannes 3:16 stond: ”Want alzo lief heeft God de wereld gehad dat Hij zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft op dat een ieder die in Hem gelooft niet verloren ga maar eeuwig leven heeft.” Onder die -overbekende- tekst stond in kleine letters: Aan de voorkant zie je van wie God zoveel houdt. “Draai het kaartje maar om”, zei oma met een lachje en toen keek ik recht in mijn eigen gezicht want de voorkant was een spiegeltje. “Mooi he?”, zei ze verrukt.

Oma was heel oud toen ze het schuchter tot zich door liet dringen: God houdt ook van mij. Hoe ouder een mens wordt, des te moeilijker het wellicht is om dat echt te geloven, want waarom zou God in de vredesnaam houden van onvolmaakte, vervelende, zeurderige mensen? De kerk van Jezus Christus bestaat als antwoord op die vraag: ”Vrede zij u!” sprak Jezus na zijn opstanding. En Hij toonde zijn leerlingen zijn doorboorde handen.