Ik
loop de afhaal Chinees in Dokkum binnen en haal opgelucht adem: er zijn geen
wachtenden voor me. Maar omdat de koks ons lievelingsgerecht, Chinese nasi met
garnalen, niet vaak maken moet ik toch wachten. Ik vang een gesprek op: ‘Ja, ze
was zomaar dood, niemand had het gemerkt, de thuiszorg ook niet.’ ‘Tjonge, dat
is wel erg, maar aan de andere kant, ze was 85 en zo plotseling lijkt mij
eigenlijk wel een mooie dood. Nou, lekker ite he!’ ‘Ja, jullie ook!’
Een mooie
dood: bestaat dat? Is de dood mooi? Ik sta bij die Chinees omdat er vanmiddag
een begrafenis in ons dorp was en er weinig tijd overbleef om te koken. De
overledene was 80, vader en opa. Zijn kleinkinderen spraken voor een volle
kerk. Onder veel tranen. ‘Doodgaan is niet leuk’, zingen Elly en Rikkert. Maar
het is het enige waar alle mensen ter wereld, man of vrouw, rijk of arm, blank
of zwart gelijk in zijn. Allemaal gaan we een keer dood. Dan stopt ons leven.
Dan houdt alles op waar we ons nu druk of blij of bezorgd over maken.
En dan? Is
dat het laatste wat er over ons te zeggen valt? We leven een tijd of een tijdje
op aarde en dan houdt het op? Deze maand overleden twee vrouwen die ‘maar’ 37 jaar
werden: Kinga Ban en Rachel Held Evans. Een zangeres en een schrijfster. Beide leefden
niet met ‘Laten wij eten en drinken en
vrolijk zijn want morgen sterven we.’ Het was eerder het tegenovergestelde.
Zij beseften dat leven met Jezus sterven aan jezelf inhoudt en dat dat geen
verlies, maar winst is.
‘Laten wij
sterven met Jezus, want misschien is het morgen al zover dat we mogen opstaan
om voor eeuwig met Hem aan tafel te gaan’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten